PLEZIER IN DE ZIN VAN GENOT
MAAK JE NIET DIK, DUN IS HET LEITMOTIV
Jaar van lancering: 20??
Laatst aangepast: 29/12/15
Neus: Laura Tonatto (foto onder)
Wordt beweerd en ik vind het een humoristische verklaring: het gourmandgeurconcept is ooit bedacht door graatmagere Parijse pr-meisjes in de cosmeticabranche met – hier volgt een lifestylecliché – een ‘craving for chocolate’ en andere – nog een – ‘guilty pleasures’.
Deze petites Parisiennes zien de patisserie niet als een – de laatste – ‘candy store’. Wel als verboden terrein. Want één ding moet ze blijven: graatmager. Staat beter voor de beautybranche. Het is daar nog steeds wachten op de eerste generatie ‘pondjes meer’-modellen als blijvende factor, niet als fotogenieke eendags-hashtag zoals tot nu het geval.
Blijft vreemd: de mens wordt steeds ‘obeser’, de beautybranche groeit in deze niet mee. Of zou het zo zijn dat ‘gezellige dikkerds’ bij aankoop in de parfumerie niet willen geïnspireerd willen worden door vrouwen en ‘sisters’ – lotgevallen met een gezamenlijk lijden van de vrouwelijke soort noemen zich vaak zo – die evenveel gewicht in de schaal leggen. Ik bedoel Julia Roberts in XF-formaat die La vie est grasse promoot, gaat dat werken? Ik ga Adele – ‘Hello’ – even bellen…
Maar net zoals deze pr-meisjes ‘kennen we allemaal dit gevoel’: als je niet toegeeft aan je verlangens raak je frusti en uitgeblusti en ga je op zoek naar ersatz. Geen taart en bonbons? Dan blijkt koning Alcohol vaak een vast vriendje te worden waarmee je maar niet kunt breken. Voor je het weet verblijf je in een Betty Ford Clinic, moet je je inschrijven voor een AA-meeting. En dan heb je als parfumpromotrice ech-nie helemaal geen zin meer om geuren te promoten die overlopen van de alcohol, zoals Laura Tonatto’s Plaisir. Heeft dan hetzelfde effect als het opsnuiven van de geur van alcohol na een kater. De beste remedie volgens sommigen: counter attacken met een nieuw glas alcohol. Zou het…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Maar vrouwen die zoeken naar een gecombineerde gourmand- en een alcoholgeur zonder aan gewichtsverlies- of toename te denken, beleven veel plezier aan deze geur. Alhoewel de overeenkomsten met Thierry Muglers Angel (1992) en alle zijn variaties daarop, wel erg groot zijn. En wat een beetje ontbreekt, tenminste als je vindt dat ook een gourmandgeur – ik vind niet het geboortejaar van Plaisir – met zijn tijd moet meegaan, is de smeuïge toets. Gourmandgeuren van nu zijn voller en romiger in de basis: een combi van rijke harsen, ‘volle’ musksoorten en lactone-elementen.
Voor ‘de rest’ is het er allemaal. Plaisir is een gestolde vanille-karamelreep gevuld met partjes gekonfijte sinaasappel- en grapefruitschil en snufjes specerijen: kaneel, nootmuskaat en kruidnagel voorzien van een scheut alcohol die zweeft tussen cognac en Amaretto. De geur is er in een keer: de basis van amber- en musksoorten, en wat ‘vage’ houtnoten proef je eigenlijk ook direct. De ‘rozentinctuur’ gaat er bij mij niet echt in, is meer een vermoeden van. En als je dit weet en dan dus ruikt, of denkt te ruiken; tant mieux, des te beter. Niet vaag is die andere houtnoot: patchoeli. Die ‘bevestigt’ weer eens dat de eerst gefermenteerde, daarna gedroogde en uiteindelijk tot essentiële olie verwerkte bladeren van de patchoeli-struik een cacao-nuance hebben.
Lekker, plezier, vol genot is Plaisir. Maar al vaker van gesnoept ‘zullen we dan maar zeggen’.
GEURENGOEROE 