ROL-TOP-MODELPARFUM
MET EEN VERTROUWDE, ‘HUIDEIGEN’ BASIS
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 03/10/15
Neus: Dominique Ropion
Model: Amanda Seyfield
Videoclip: Matthew Frost
Fotografie: Mert & Marcus
Soms voel ik me – excusez le mot – echt een oude lul, een grumpy old man. Met name als ik iets lees wat ik al tig keer heb gelezen en me afvraag – hellup! – hoe tig keer ik het nog zal… Heb het dan met name over omschrijvingen, bezigheden, ‘twijfels’, gewoontes, ‘gekke dingetjes’, ‘ben-heel-zo-ontzettend-gewoon-gebleven’-gedrag van ambassadrices en muzen van geuren.
Eigenlijk onmogelijk volgens mij, al deze vaardigheden in één persoon te stoppen. Vraag me dan af: hebben ze daar geen volle dagtaak aan, houden ze hierdoor wel tijd vrij voor het werk waarvoor ze eigenlijk betaald worden: topmodel of actrice – of nog beter een combi van deze twee.
Ik wacht met smart op het masstige-merk dat het aandurft een ambassadrice te engageren die niet ‘zo onweerstaanbaar aantrekkelijk is’, die niet ‘zichzelf nooit serieus neemt’, die niet ‘charmant is en bruist’, die niet ‘van nature grappig is’, die niet ‘sierlijk en super enthousiast is’, die niet ‘zelfspot met veel finesse’ combineert.
Deze eigenschappen – en nog meer – worden de Amerikaanse actrice Amanda Seyfield toegedicht, sinds een paar jaar de muze van de Very Irrésistible-lijn anno 2003. Ik snap natuurlijk dat veel meisjes zich aangetrokken voelen tot dit wow-leventje. Met name zij die eenzelfde carrière ambiëren. Ook al moet dit pad gecatwalked worden via de (niet altijd goed voor jezelf zelfbeeld zijnde) ‘next topmodel’-tvprogramma’s. Jurylid a: ‘Ik vind je walk gewoon, te twijfelachtig, schatje’. Jurylid b: ‘Als je nog tien kilo verliest, dan garandeer ik je een gouden weg’. Jurylid c: ‘De nieuwe Kate Moss, applaus!’
Supermodels zijn naast zangeressen en actrices de nieuwe rolmodellen – toch? Daarom snap ik natuurlijk ook dat met behulp van deze dreamgirls de parfumindustrie aansluiting zoekt bij deze interessante doelgroep. Ik snap natuurlijk ook dat de parfumindustrie de combinatie topmodel & ‘oh-la-la’-Parijs als dé manier ziet deze aansluiting zo verleidelijk mogelijk te presenteren.
In Live Irrésistible wordt dit opnieuw bevestigd. Leef onweerstaanbaar, haal uit elke minuut van het leven alles wat er in zit: ‘Amanda Seyfields charme heerst over de daken van Parijs en de stad ligt aan haar voeten. Blaadjes die zij ondeugend van een roos heeft geplukt worden om haar heen verspreid. Met een glimlach en een alles betekende blik, is ze zoals altijd prachtig’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Maar het gaat natuurlijk om de geur, of niet? Interessant: Very Irrésistible is een zeer sterk merk ‘binnen’ Givenchy, en vertegenwoordigt met Ange ou Démon (anno 2006) het meer ‘bourgeois’, meer brave ‘Moederdagcadeau’-karakter van het huis in vergelijk met de meer artistieke Dahlia Noir-lijn (anno 2011) en de ‘alleen’ op de inhoud gerichte nichelijn Atelier de Givenchy (anno 2014).
De pure ‘soliflore’-roos die vanaf de eerste versie de toon bepaalde, is steeds minder aanwezig. Zo ook in Live Irrésistible: geen doel maar aanleiding. Het valt binnen de trend van licht bloemige, roze getinte geuren met zachte witte musk-finish.
Toch wordt de geur met de typische Givenchy-signatuur geschreven, want er is toch een zekere vorm van (kortstondige) verrassing. Althans, dat ervaar ik direct in de opening. Terug van weg geweest: ananas. Zoet, exotisch ver weg, ‘kwijlend’, met een pittige prikkel die wordt versterkt Jamaicaanse peper. Ofwel, een aroma dat nootmuskaat, kaneel en kruidnagel verenigt. Die geven de roos een donker gekruid randje zonder door te slaan – dat zou door de jonge consument van nu niet begrepen worden vermoed ik.
Die schrikt zich volgens mij helemaal te pletter als ze bij toeval Organza Indécence (1999) zou ruiken – de geur die terecht werd opgenomen in de ‘vintagecollectie’ van het huis: Les Parfums Mythiques (2007). Deze ‘spicebomb’ avant la lettre waarmee Givenchy gedurfd aantoonde dat mainstream niet altijd synoniem is met braaf. De afronding is ‘comme il faut’ volgens het huidige ‘grote-kans-op-succes’-protocol: een warm-poederige basis van amberachtige noten en witte musk die als het hart is vervlogen een bijna ‘huideigen’ gevoel achterlaat. Een geur die ruikt naar een gewassen, bepoederde huid.
GEURENGOEROE 