QUEEN OSMANTHUS
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 14/07/15
Neus: Fabrice Pellegrin
Concept en realisatie: Chantal en Alexandre Roos
Het kiezen van een juiste, doeltreffende parfumnaam is nog niet zo makkelijk als blijkt. Hoe vaak wordt, gezien de inhoud, niet de verkeerde boodschap overgebracht. En dan is er ook nog zoiets als ‘trendgevoelig’. Queen in dit geval. Gaan we weer ‘richting’ boudoir? Weer richting ‘just give them cake, like Marie Antoinette’ zoals de popgroep Queen ooit zong in Killer Queen?
Want: queen in combinatie met parfum heeft voor mij nu iets has been, teloorgaands – ik bedoel: bij Blokker en Action kun je ook allerlei boudoirgeïnspireerde frutsels kopen. En Kate Perry heeft ook de degradatie en uitholling van koningin gestimuleerd. Queen dit, queen dat. Nog erger: zij is de queen, maar zó mass market.
Als nichemerk moet je dat weten als je met de gedachte speelt iets met queen te doen in naamgeving. Nog iets: aan queen kleeft inmiddels ook camp – diverse beroepsgroepen hebben zich deze functieomschrijving toegeëigend en/of genieten van deze hulde van fans – denk aan überglamourtravestieten en in vijf octaven jonglerende zangeressen.
Dit had Chantal Roos en haar dochter in gedachten: ‘Song for a Queen is the first fragrance in a new collection dedicated to all women in search of exception. A very special edition to discover the most noble raw materials in a luxurious and elegant bottle’. Terwijl je het parfum achter de oren sprayt, dan moet je er dit bij zingen: ‘Oh you perfume… you proclaim me queen, privilege just behind my ear, and I, as a sacrilege, all day long, I go on singing my song’.
Hoe de melodie klinkt; ik had verwacht dat Alexandre Roos (singer songwriter) dit nummer via Youtube met ons had gedeeld om nog meer in de stemming van de geur te komen. Not dus. Het lukt trouwens enigszins en met een beetje oefenen op de melodie van Abba’s Dancing Queen.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De wens is de vader van de gedachte. Deze wijze volksspreuk prikkelde per direct mijn, door het mooie weer in sluimerstand verkerende hersenen toen ik onlangs voor het eerst aan Fit for a Queen rook. De wens: civet.
De gedachte: zou toch mooi zijn. Andere gedachte: heeft het een chyprestructuur? En wat voor een kruidig-zoete toets kietelt de basis? In ieder geval werd ik er blij van. Na heel, heel, heel lang ruiken ontdekte ik de ‘civet’ – osmanthus (foto). Deze bloem kan afhankelijk van de concentratie een enorm diep dierlijk spoor trekken. Hoe sterker, hoe meer ‘dier’. En doet dat dus in deze geur. Dat is mooi en goed, en rechtvaardigt de aspiratie van Dear Rose om ‘parfums d’exception’ te maken. Niche dus. Ook mooi: geen kletterende hesperide-opening.
De zwoele boodschap van de geur neem je direct waar doordat de bergamot niet meer dan een zuchtje is en direct wordt gevolgd door jasmijn die door de osmanthus ook zijn indolen kan laten werken. En dat geldt ook voor de oranjebloesem. Het effect: bloemen die ruiken naar ‘dier’. Op de afwerking is ook niets aan te merken: amandel-poederig heliotroop omwikkelt het bloemenhart dat in de basis nog poederiger wordt door ‘zwarte’ vanille, benzoïne, musk en kasjmierhout. Nog een keer mooi: je haalt de benzoïne (de ‘kieteling’) er ook goed uit; verklaart het balsemachtige effect.
De eerste vijf geuren van Dear Rose balanceren voor mij tussen ‘mass-niche’ en niche. Song for a Queen is niche, want minder spelend met heersende trends, daagt meer uit. Dit is zo’n geur die de moeite waarde is klanten voor te stellen nog niet echt op de hoogte van niche maar er wel benieuwd naar zijn. Het laat ze ervaren wat bloemen ook kunnen doen. In plaats van het gangbare licht en zonnig, duister en broeïerig.
Raar ding wel: dierlijke geuren worden nu – in het westen – eigenlijk alleen geassocïeerd met mannelijk. ‘In die goede oude tijd’ konden vrouwen er ook volop van genieten. Dat blijkt wel uit de oerversie van Miss Dior (1947) waarvan je nog een klein beetje de geest kunt ervaren in het nieuwe parfumextract uit 2014.
GEURENGOEROE 