DÉ (EERSTE) MAN VOLGENS VERSACE
VIRIEL & ROMANTISCH
Jaar van lancering: 1984
Laatst aangepast: 27/06/15
Neus: onbekend
Fotografie: onbekend
Concept & realisatie: Gianni Versace
Dat waren tijden. Toen geuren nog voornamelijk ingefluisterd werden door inspiratie en geleid door enthousiasme en plezier in plaats van übermarketing, targets en aandeelhoudersdruk. Niet dat er niet werd gemarket, niet dat er minder werd verdiend: met de eerste mannengeur van Gianni Versace stroomden de miljoenen binnen.
Was hem twee jaar al eerder gebeurd met zijn parfumpremière Pour Femme (1982) dat hij pretentieus in het Frans aankondigde onder de slogan ‘la renaissance du parfum’… Was natuurlijk een beetje parfumpesten richting de bakermat van het moderne parfum en openbaarde tegelijkertijd Versace’s ambitie op dit gebied. In het begin hield hij dit vol. Waarvan getuigt:V’E (1989) – waarvan de flacon werd opgenomen in de vaste collectie van het Moma in New York, toen nog een bijzonderheid. Zo ook Blonde (1995): ode op zijn ‘natural blonde’ zus Donatella, en waarin hij als een van de eersten na decennia van afwezigheid het über-tuberoosparfum in alle luister herstelde. Maar ook ging hij geleidelijk maar onoverkomelijk, zoals elke household name in de parfumerie, mee in de fast forward-productie van geuren.
L’Homme markeert onder meer met Rochas’ Macassar (1980), Jacomo (1980) van het gelijknamige huis, Chanels Antaeus (1982), Kouros (1982) van Yves Saint Laurent, Armani Pour Homme (1984) een nieuwe periode: designer fragrances die zich richten op een breder publiek (nog niet zo xxl-breed als nu). In 1976 across the ocean in gang gezet door Geoffrey Beene’s Grey Flannel. In Europa door Azzaro’s en Van Cleef & Arpels Pour Homme (beide 1978) en Nino Cerruti van inderdaad Nino Cerruti (1979). Wat voor deze geuren geldt, geldt ook voor L’Homme: zou nu als niche worden gezien.
De reden: de krachtige taal. In boodschap, in inhoud. En bij Versace niet meer dan logisch gezien zijn kijk op de man. Was toen vernieuwend zijn mode: sensueel, slank en rank van lijf en leden (goed onderhouden, niet pumping iron-gespierd), niet echt macho, wel mannelijk met een vleugje ambiguïteit. En in vergelijk met bijvoorbeeld zijn landgenoten Armani en Valentino moderner en meer toekomstgericht. Dat zie ook terug in de naam: niet man, niet voor de man, maar dé man. Niet Homme, niet Pour Homme maar L’Homme.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Noem L’Homme en ik ruik de geur in gedachten. Maar dat geldt voor veel van bovengenoemde geuren, ze vormden mijn initiatie in parfum. Jammer dat dan weer wel: L’Homme has been tampered with; de geur is duidelijk geherformuleerd, de lagen zijn er een beetje uit.
De geschakeerde, pittig-kruidige sprankeling – citroen, petitgrain, peper en basilicum (foto) – van de hesperide-opening is verworden tot een monotoon citroen met een groen herbal randje. Fris maar te kaal fris. Weg het prachtig schommelen van het koningskruid (dan weer droog, dan weer vers geplukt) in de citrusnoten. De overgang naar het hart is gelukkig wel present, zij het onderdrukt. De anjer en jasmijn lijken overvallen door de patchoeli (gewoonlijk in de basis), die de kruiden van de opening in zich opneemt en wordt voorzien van een zoet laagje van ‘pittig’ kaneel, dat de op zijn beurt de zoetheid van de patchoeli versterkt.
Stoer en viriel de melange van eikenmos, leer en cistus labdanum (die zich eerst nog achter het kruidige spoor van het hart verbergt). Doen L’Homme diep in het bos van ceder- en sandelhout verdwijnen. De patchoeli gaat mee in dit spoor en begint te smeulen… vanille en tonkaboon vallen in druppeltjes en verdwijnen in deze ‘ruige luxe’, geven het geheel een zoete notie zonder plakkerig te worden, zonder de viriele werking ervan te verstikken. En de hesperide-opening dringt nog een tijdje door tot de basis, waardoor de L’Homme een lift-effect heeft – op en neer, op en neer, op en neer.
En dat is in de nieuwe versie verloren gegaan. De gelaagde opbouw heeft plaatsgemaakt voor een citruskruidige amberinfusie. Amber, waarin kaneel, peper en cistus labdanum is verdund en het leer en eikenmos zo goed als verdwenen. De nieuwe versie van L’Homme is een herinnering van de oorspronkelijke classic woody leather geworden. Bijzonder eigenlijk dat de geur nog steeds wordt geproduceerd. Blijken veel mannen in de gestripte geur toch de oude versie te herkennen. Ik schrijf mannen, want ik kan me niet indenken dat de jeugd van tegenwoordig L’Homme attractief vindt.
GEURENGOEROE 