NICHE MET VLEUGELS
Laatst aangepast: 01/04/15
Neus: Maurice Roucel, Philippe Roques
Model: Jeremy Scott
Flaconontwerp: Jeremy Scott
Fotografie: Inez van Lamsweerde, Vinoodh Matadin
Van de geuren die Adidas de laatste jaren lanceerde, was ik niet bepaald onder de indruk. Totaal niet dus. Wie wel? Uitstraling en prijs maakten duidelijk dat het geen high-end-parfumplezier betrof, ze gingen meer richting Axe. Meer iets voor onwetende jongens ter introductie van geur. Niet echt als persoonlijk genot, maar meer als hygiëneproduct gelijk een douchegel en deodorant.
Dat vond ik wel goed zo. Geen concept die me prikkelde tot een bespreking – heb geloof ik ooit één geur besproken. Blijkt de grote concurrent van Puma ondertussen bezig met een upgrading-campagne in samenwerking met ontwerper Jeremy Scott die sinds 2002 de sportschoen- en kledingcollectie een hippe, urban streetwise look heeft gegeven die alle codes van goede en foute smaak gezellig door elkaar husselt. Voorbeeld: een jack met dollarbiljetten. Niet met het gezicht van good old George Washington, maar Scott himself. Sommige uitvoeringen van zijn footwear (beperkte oplage: 100 paar) werden met uiterste marketingprecisie verspreid bij influencers. Het gevolg: niet alleen ‘the crowd’, ook the big stars werden geprikkeld door deze subversieve look: Madonna liet haar dansers tijdens haar Super Bowl-optreden in 2012 acrobatisch jongleren in Adidas Original tracksuits.
Deze tactiek wordt nu ook toegepast op de geurendivisie: Adidas is het eerste sport- en ‘apparel’-label dat kiest voor niche. Eveneens in beperkte oplage. In dit geval iets meer: 10.000. Er is van Scotts inmiddels klassiek te noemen Adidas-sneaker met vleugels een replica in glas gemaakt. En het werkt – rare associatie ondertussen: Nina Ricci’s L’Air du Temps (1948).
En hoewel de flacon behoorlijk kloek is, heeft het geen bot effect. Vind ik. Een vriendin die langskwam keek vol verbijstering, noemde het een kermisprul en vond de vleugels wel heel erg plastic. Ze moest haar kleine hand in een bepaalde stand zetten om grip op de schoen te krijgen waardoor ze makkelijk kon sprayen.
Ik heb me trouwens ‘altijd’ afgevraagd of Scott met deze vleugels een subtiele hint/vette knipoog maakt naar Adidas’ andere grote concurrent. Waarvan de naam rechtstreeks verwijst naar de gevleugelde godin van de overwinning uit de Griekse oudheid, dochter van Titan Pallas en Styx: Nike.
Anyway, Adidasgeurenfans van het eerste uur kunnen alleen maar verrast zijn door de inhoud. Dat is nog eens wat anders dan de zeer licht verteerbare citrus-, zeelucht-, drijfhout-, ambergris- en witte musk-geurtjes die tot nu toe onder de naam Adidas verkocht worden.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De geur – hoe heet-ie nou eigenlijk: The Originals? – is niche, maar dan light. En aantrekkelijk. Ik heb een witte wijn-associatie: fris en helder maar met een (licht)groene, rokerige nadronk. De opgegeven ingrediënten: bergamot (Calabrië), wierook, witte peper en kasjmierhout. Je hebt eerst het gevoel alsof je een oude wijnkelder opent. Het ruikt een beetje muf (wierook) maar zodra de buitenlucht zich er in mengt, komt er een aangename citrusgolf voorbij die niet kans krijgt zich volledig te ontwikkelen door de wierook en de witte peper die zich er vervolgens inmengt. Dit alles afgerond met kasjmier(hout).
Maar ik ruik zoveel meer: een zure noot die het midden houdt tussen rabarber (ongekookt) en zuring. Daarnaast bespeur ik ook groene nuances – dragon en rozemarijn. En een hooi- en grasachtige noot, een witbloemige nuance en zelfs een toefje witte musk. De eigenzinnige compositie doet me denken aan geuren van Marc Buxton – elegant zwevend tussen lucht en aarde met altijd een onverwacht modern accent.
GEURENGOEROE 