PARFUM GEZIEN DOOR TED LAPIDUS
Jaar van lancering: 1975
Laatst aangepast: 02/08/14
Neus: Pierre Bourdon
Ik heb een Brusselse kennis die als hobby bijna dagelijks veilingen langsgaat. Sinds hij weet dat ik zoek naar oude, verdwenen geuren, stuurt hij me af en toe een sms met een lotnummer plus internetlink van wat hij is tegengekomen. Onlangs een doos met parfumflacons. De foto was nog al vaag. Ik zag een paar verpakkingen van Lancôme’s Trophée (1982, 2002) en Sagamore (1986 en in 2013 ondergebracht in de serie Maison Lancôme). Hoeveel bieden?
Ik besloot zelf naar de veiling te gaan en na een uur werd ‘mijn’ pakketje omhoog gehouden en om duidelijk te maken dat het om parfums ging, werd een grote facticeflacon van Monsieur (1959) van Givenchy omhoog gehouden. Het bieden startte. Ik begon met € 1,00. Niemand volgde! Ik was de gelukkige eigenaar geworden. Onlangs werd de doos bezorgd. Veel factices. Veel lege flacons netjes in hun verpakking: twaalf maal Trophée, vier maal Ralph Laurens Polo Blue (2003), drie maal Giorgio Beverly Hills (1981), drie maal Kenzo’s Flower (2000) 100 ml. Eén maal Casmir (1992) van Chopard, één maal een navulbare Shalimar (1925) van Guerlain.
Zat er ook nog wat echt spul tussen? Verdomd ja. Mon Parfum (1984) van Paloma Picasso met een restje van ongeveer 10ml. Een ongeopende (!) Barynia (1985) van Helena Rubinstein, een nog tot aan de nok gevulde vintage-versie 125 ml van Estée Lauders Cinnabar (1978) en – tada! – de tweede of derde vrouwengeur die ik voor mezelf kocht: Vu (1975) van Ted Lapidus. In gedachten zag ik een echtpaar voor me.
Beschaafd, burgerlijk en voor wie geuren iets vanzelfsprekend was en behoorlijk trouw aan hun favorieten. Ik vermoed dat mevrouw de oosterse geuren van hem cadeau heeft gekregen, die voor hem opdeed – Magie Noire (1978) van Lancôme zat er ook nog tussen – maar dat ze zelf er niet helemaal mee wegliep. Haar uiteindelijke favoriet ontdekte ze op latere leeftijd: Flower.
En daar moet ik haar dankbaar voor zijn want ik was al heel lang op zoek naar Vu. Wil zeggen: ik hoopte de geur ooit tegen te komen. Het is, terugruikend voor mij en zonder dat het de bedoeling was, de voorbode van de oosterse golf die in 1977 in gang werd gezet door Yves Saint Laurent met Opium.
Het parfum is ook een mooi voorbeeld van de vergankelijkheid van roem en het verwaarlozen van een naam door ‘erfgenamen’. Want als couturier wordt Ted Lapidus (1929-2008 op de foto onder) gezien als een van de uitvinders van de unisekslook en de man die de militaire mode en safarilook ‘couturefähig’ maakte. Wat het verwaarlozen betreft: toen hij de teugels nog in handen had, waren zijn geuren ook serieus.
Waarvan getuigen: Envol (1981), Création (1984), Fantasme (1992), maar daarna werd parfum ook ‘in naam van hem’ meer marketing dan inspiratie. Waarvan getuigen: ExciTed uit 2005 (voel je hem?), White Soul (2010), Black soul (2011). En waarom ook niet White Soul Gold & Diamonds (2013). En goh wat leuk en origineel: de meest recente geur Alcazar (2014) zit in een blik.
Dat hij belangrijk voor de haute couture en de Franse cultuur is geweest bleek wel uit de reactie van president Sarkozy bij het overlijden van Ted Lapidus in 2009: ‘Deze dichter van de Franse couture democratiseerde elegantie en classicisme, hij maakte mode toegankelijk voor vrouwen en mannen in de straat’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Vu is een parfum dat je, was het nu verschenen, direct als niche of retro zou classificeren: een echte klassieke chypre (richting oriëntaals) die opvalt door zijn dierlijke nasleep. Dus een elegante frisse opening: groene en citrusachtige noten waar doorheen een lichte ‘fruitsluiter’ beweegt die doet denken aan vijg en sinaasappel.
En dan, zoals bij zovele klassieke chypres en oriëntaalse geuren, leads kruidnagel the way. Maakt de klassieke bloemen – roos, jasmijn, iris – pittig, kruidig, warm, zwoel en lekker loom. Origineel voor die tijd: de toevoeging van honing die het geheel een zoete zweem geeft.
En dan de basis: zoals je een klassieke chypre wenst. Dus diep het bos in. Eikenmos (zie foto, toen nog niet verboden; dat ruik je!), patchoeli en sandelhout voorzien van een vilein accent van leer en civet dat getemperd wordt door vanille en musk. En, Jezus, wat houdt Vu lang. Het is een eau de toilette, maar ‘komt over’ als een eau de parfum. Overbodig te vermelden, maar de inhoudsmaten weken toen af van het normale repertoire. De eau de toilette-versie in 60, 120 en 240 ml (!), het parfumextract in 8 en 30 ml.
RUIK&VERGELIJK
Was Geurengoeroe al in 1975 operationeel geweest, dan had die meer uit zijn neus gepeuterd dan dat hij er mee had geroken en vergeleken. De diepte- en hoogtepunten…
Van deur tot deur:
Avon Anniversary Keepsake (1975)
Avon Unspoken (1975)
Max Factor Blasé (1975)
Te koop bij de toen nog talrijke zelfstandige parfumerieën:
Azzaro Azzaro (1975)
Geoffrey Beene Grey Flannel (1975)
Jacques Bogart Bogart (1975)
Pierre Cardin Cardin (1975)
Chloé Chloé (1975)
Guerlain Parure (1975)
Revlon Jontue (1975)
Roger & Gallet Vetyver (1975)
Yves Saint Laurent Eau Libre (1975)
Hiervoor moest je toch echt naar Parijs:
Creed Zeste Mandarine Pomplemousse (1975)
Durer Eau Fraîche (1975)
Dyptique L’Eau Trois (1975)
Diana von Furstenberg Tatiana (1975)
Dyptique Vinaigre (1975)
Lubin L (1975)
Prince Matchabelli Aviance (1975)
GEURENGOEROE 
Wat interessant. Terug naar toen. Ik herinner me VU ook goed van de chiquere disco-vrouwen. De alternatieven idem. Zelf vond ik Avon Unspoken best wel fijn – al was het dan met mijn neus van 12 jaar. Paar jaar geleden ben ik tegengekomen dat Unspoken en nog een andere geur van Avon naar Roja Dove zijn gegaan. En die heeft ze dan weer bewerkt.
Een ander geval is Paloma Picasso, de eerste, die gewoon zo overgegaan is – ik denk zelf aan Avon Charisma. Maar het zou van Revlon moeten zijn.
Dag Miriam,
Wat leuk die herinneringen van je aan Vu – komen beelden naar boven toen ik ook naar de disco ging. Maar in die ‘van mij’ was het meer een oorlog tussen Opium en een goedkope variant die je voor zes gulden bij V&D kon kopen. Amance als ik het goed heb. Interessant van de link tussen Avon en Roja Dove. Dat van Paloma Picasso verbaast me echt – ik dacht de geur nog door L’Oreal wordt geproduceerd.
Groeten,
Geurengoeroe
Inderdaad was er een goedkope variant van Opium. Wat laat u ons lachen zeg! En wat betreft Avon en Revlon – zij verhandelen best wel eens een geur. Dan voeren ze het niet meer. Nu komt Intimate van Revlon even bij me op. Ja, en zo verwisselen zij gewoon van eigenaar. Trouwens Dana is ook gaan zitten op Chantilly en Raffiné van Houbigant en één van de eerste ‘english tweed’ geuren van een Oostenrijkse producent.
Weet u trouwens of La Nuit van Paco Rabanne ook te vergelijken is met VU en Paloma Picasso. Is La Nuit een oriëntaalse of is het een donkere chypre?
Overigens de complimenten voor uw monnikenwerk hier op de website. U steekt er echt bovenuit (en u houd van chypre en gevaarlijke bloemen, dus). Maar u heeft zelf toch wel eens parfum gemaakt – mag ik weten waar het te koop is in de Randstad?