‘SEX AND THE CITY’
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 22/02/13
Neus: Calice Becker, Alberto Morillas
Model: Kilian Hennessy
Fotografie: onbekend
Concept & realisatie: Kilian Hennessy
Hij blijft me verbazen. Ik heb bewondering voor het feit dat Kilian Hennessy perfect aanvoelt hoe de moderne über-luxe consument ‘verlangt’ naar parfums die hem/haar bevestigt in zijn/haar exquise smaakgevoel. Ik moet lachen om de strenge verkoopvoorwaarden – een refill kun je alleen kopen, als je aantoont dat je letterlijk de sleutel bezit van het originele parfum.
Hoewel ik sommige geuren zeer knap vindt, blijven de meeste voor mij toch ‘parfumerieketen-plezier’ verpakt in niche ondanks zijn streven parfum terug te plaatsen op zijn piëdestal. Laatste doet hij vooral in presentatie en daarin verschilt hij niet veel van de concurrentie: monotoon. Een standaardflacon waarin alle ideeën worden gegoten. Dan zijn inspiratiebronnen: geliefde onderwerpen die de parfumindustrie al eeuwenlang inzet. Ofwel, alle variaties op de liefde telkens gezien van uit een andere cultuur.
Europees: L’Oeuvre Noir. Het Nabij Oosten: Arabian Nights. Het Verre Oosten: Asian Tales. En nu met In The Garden of Good and Evil een onderwerp dat veel van deze culturen als ‘het begin’ zien: Adam en Eva letterlijk en figuurlijk onwetend in het paradijs om tijdens een wandeling tegen de boom der kennis op te lopen met daarin een slang met appel in zijn bek als symbool voor ‘meerwetendheid’. Die slang hoeft niet veel moeite te doen om ze in het verboden fruit te laten bijten. Het gevolg: zondeval geboren, paradijs verloren.
Kilian Hennessy geeft aan deze fatale verleiding een bling bling Sex and the City-invulling: In the City of Sin, Good girl gone bad en Forbidden Games lezen als (hopelijk gaat het niet gebeuren) sequels van de populaire tv-serie/films waarin we ‘voor het eerst’ ooggetuige waren van 35+vrouwen tijdens hun vrije en soms niet zo blije escapades hoe de prins op het witte paard als (one night stand of voor ‘eeuwig’) voor hun luxe karretje te spannen. En ondertussen zich meer druk makend of die hoog gehakte Jimmy Choo’s wel of niet goed besteed waren. Misschien heb ik een episode of sequel gemist: toch vreemd dat Carrie Bradshaw, Miranda Hobbes en Charlotte York nooit dit soort gewetenskwesties hadden ten opzichte van hun parfum.
Een gemiste kans voor parfumhuizen, afgaande op de toegenomen populariteit van luxelabels die in de serie/films betaald de revue passeerden. Kan zo maar gebeuren, ik zie het helemaal voor me: Sex and the City Paris waarin Kilian Hennessy – met levende slang om zijn nek en in Adams kostuum – het fun shopping-trio ontvangt om een keuze te maken tussen…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… voor mij het beste uit dit paradijselijke trio: In the City of Sin gemaakt door Calice Becker (foto) die de meeste geuren voor By Kilian samenstelt. De reden: de overduidelijke niche-toets. Het roept de sfeer op van een Arabische souk. Een zwoele wind vol sensaties. Na een fris-prikkelende opening van bergamot, roze peper en kardemon, word je ondergedompeld in een sfeer van gedroogd fruit en kruiden. Ik ruik alleen een ondertoon die niet wordt vermeld: poederig zoet kaneel en droog-stroef komijn die prachtig opgaan in pruim en abrikoos (zonder ‘confiture’ te worden). Mooi is ook de roos die zich vervolgens meldt, het geeft In the City of Sin een bloemig-sensuele toets, zonder ‘fruit en kruid’ te laten verdwijnen. De basis is krachtig, houdt alles goed samen: een houten raamwerk van wierook, cederhout en patchoeli. Het roept een Serge Lutens- en Amouage-achtige Arabische verfijning op die, geloof het of niet, ‘zwoele verleiding belichaamt die uiteindelijk leidt tot basale, dierlijke lust’. Als ‘de deur naar het grenzenloze, een zoektocht naar extase’. Maar echt ‘sinnelijk’ wordt In the City of Sin voor mij deze sensual gourmand niet, daarvoor ontbreekt de animale toets.
Good girl gone bad is voor mij de meest verrassende geur van het trio, voornamelijk omdat je niet krijgt wat de naam suggereert. Het is eerder andersom: Bad girl gone good. Ben ook verrast dat Kilian Hennessy voor Alberto Morillas koos, de neus die het niet zo heeft op de cliché-sensuele boodschap van parfum. Het moet gezegd: ik ruik op elegante wijze osmanthus die in zijn meest verraderlijke vorm bedwelmend kan werken. Gebeurt niet. Ondanks dat deze werking wordt versterkt door narcis en tuberoos en ‘verzoet’ door roos, ruik ik een heldere en transparante osmanthus met een lichte thee-en pepernuance, waardoor Good girl gone bad beter in de Asian Tales had gepast. Helemaal als je de geschiedenis van osmanthus kent.
Forbidden Games – ook Caliche Becker – ‘belichaamt de geest van verleiding die leidt tot complete verlating’. Weet niet wat ik precies bij het laatste moet voorstellen, ik vraag me alleen wat deze geur te zoeken heeft in een nichehuis als By Kilian. Heeft alles van een schets (van In the City of Sin), ‘een spelletje’ in plaats van een afgeronde compositie. Dit moet je allemaal ruiken. Eerst een potpourri van appel, perzik en pruim besprenkeld met kaneel. In het hart Bulgaarse roos, geranium en sambacjasmijn. Dit alles komt samen in een amberbasis van vanille, honing en opoponax. Logisch om een van deze zondeval-geuren te koppelen aan de verboden appel. Maar gevaarlijk: de indruk kan te fris, te granny smith, te shampoo zijn.
Becker voorkomt dit door het te koppelen perzik en pruim, maar dat levert geen ‘appelparfum’ op. Ook niet door het rijkelijk te bestrooien met kaneel (appeltaart!). Het is voornamelijk pruim. De kaneel vindt wel mooi aansluiting bij de amberbasis die een soort van diepte oproept doordat de vanille wordt opgewaardeerd met honing en opoponax, maar had voor mij intenser had gemogen. Echt verboden wil het maar niet worden. Ik mis een volwassen, zinnelijke en vileine toets à la Guerlains Shalimar (1925). Dat Forbidden Games niet te sticky, niet te kermisachtig wordt komt door de heldere bloemennoot in het hart. ‘Het overschrijden van grenzen was nog nooit zo spannend’ krijgt de geur als slogan mee. Maar net hoe je het interpreteert. En: deze geur is eerder geschikt voor kinderen van de beoogde doelgroep.
RUIK & VERGELIJK
Toeval of niet, In The Garden of Good and Evil doet me denken aan Replicas van Maison Martin Margiela. Omringd door een aura van niche en ‘grote verhalen’, staat de prijs toch niet in verhouding tot de gesuggereerde exclusiviteit. Voor veel minder kun je zeker gelijkgestemde geuren kopen.
Maison Martin Margiela – Replicas – Funfair Evening (2012)
Maison Martin Margiela – Replicas – Beach Walk (2012)
Maison Martin Margiela – Replicas – Flower Market (2012)
