EEN NIEUWE KLASSIEKER VOOR EEN NIEUWE GENERATIE
Jaar van lancering: 1984/2013
Laatst aangepast: 10/02/13
Neus: Roger Pellegrino
Modellen: onbekend
Italië was wat mannenmode betreft decennialang de leverancier van de klassieke look. Voor een echt goed zittend terwijl je staat driedelig ging je naar onbekende en iets meer in kleine kring bekende kleermakers: Kiton, Zegna en Canali. To name a few. Midden jaren zeventig van de vorige eeuw kwam daarin verandering. Een nieuwe generatie ontwerpers presenteerden collecties die eigentijdser, modieuzer en meer ‘lifestyle’ waren en die ook over de grens op een warm onthaal konden rekenen. De belangrijkste vernieuwers: Cerruti, Ferré, Valentino, Versace.
En natuurlijk Giorgio Armani. Ze waren niet de eersten van Italiaanse origine die een parfum op de markt zetten, wel de merken die door de massaconsument in de jaren die volgden direct met parfum werden gelinkt. De grote winnaar op dit gebied is onbetwist Giorgio Armani.
Hij is inmiddels een parfum powerhouse. Sinds 2000 op z’n minst elk jaar één aanvulling, ook voor de mannen. Zijn Armani Privé-reeks niet meegerekend 21 stuks volgens mij. Twee daarvan worden beschouwd als moderne klassiekers: Acqua di Giò pour Homme (1996) en zijn debuut Eau Pour Homme (1984). Ik kan me de laatste nog goed herinneren omdat ik a: de geur gebruikt heb (twee flacons) en b: die tegelijkertijd verscheen met L’Homme, de eerste mannengeur van Gianni Versace (ook twee leeggespoten). Ik wist eigenlijk nooit welke nu de lekkerste was. Allebei kruidig en licht-sensueel, zij het dat L’Homme complexer en gelaagder was.
Opvallend voor beide: ze worden nog steeds geproduceerd. Wellicht voelt Donatella Versace zich binnenkort verplicht L’Homme te restylen, gezien Armani dat nu doet met Eau Pour Homme (voor de gelegenheid is de flacon opgestrakt en geflankeerd door Eau de Nuit die ik binnenkort bespreek).
Zo denkt Giorgio Armani over Eau pour Homme die volgens het persbericht ‘in de loop der jaren is uitgegroeid tot symbool van Italiaanse elegantie in parfum’ en volgens de ontwerper zijn ‘filosofie van mannelijke elegantie is vertaald in een geur. Krachtig, sereen en stralend. Klassiek, maar geïnjecteerd met een hint van nonchalance. Spontane frisheid gecombineerd met viriele warmte’.
Wat ik vooral leuk vindt aan deze herlancering is dat het begrip vintage hierdoor steeds meer opgerekt en dus dichterbij komt. Maar ook dat een nieuwe generatie kan kennismaken met de geur die hun vader wellicht ooit heeft gebruikt. Als ‘we’ niet oppassen, krijgt door de enorme fast forward fragrance-trend de geur die je gisteren kocht over 365 dagen hetzelfde predikaat.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Volgens het persbericht kunnen we authentiek van Eau pour Homme genieten omdat de receptuur onveranderd is. Dankzij Erwin de Groot van parfumerie.nl kan ik de proef op de som nemen. En: in eerste instantie geen verschil. Maar los daarvan valt me nu ‘terugruikende’ op hoe klassiek, elegant, puur en krachtig de geur is – dat ruik je in de ketenparfumerie steeds minder. Je zou het conservatief kunnen noemen. Want geen weirdo en überhippe ingrediënten.
Eau pour Homme combineert prachtig de krachtige frisheid van een citruscologne met een stevige houtbasis. En terwijl ik dit schrijf heeft de ‘vintage’-versie zich op mijn linkerhand verder ontwikkelt en de nieuwe versie op mijn rechter. Ik ruik een minimaal verschil met name nadat de openingsnoten – een stevige fris-zonnige mix van oranjebloesem (tekening) en clementine (ondersteund door pittig koriander) zijn verdwenen.
Want daarna bespeur ik (denk ik) in de nieuwe versie een aldehydennoot die aan het geheel een vollere toets geeft. Waardoor het hart, die mooi de droog-kruidige noot van koriander oppikt met nootmuskaat en komijn (omringd door een fris-groene noot van neroli – tekening), sterker naar voren komt.
En dat geldt ook voor droog-warme en houtige onderlaag van cederhout en patchoeli die van een excellente kwaliteit zijn. Zit Eau pour Homme langer op de huid, dan geeft de aldehyden-toets een licht, zeepachtig, schoongewassen feel.
RUIK & VERGELIJK
Afgezien van toen alleen lokaal bekende en eeuwenoude ‘nichehuizen’, Gucci (Pour Homme uit 1976) en de couturiers Oleg Cassini (Reporter uit 1978) en Capucci (Punjab uit 1979) was het parfumlandschap lange tijd ‘Italië-vrij’. Maar dan…
Nino Cerruti Nino Cerruti (1979)
Lamborghini Convertible (1979)
Lancetti Uomo (1982)
Morabito Or Black (1982)
Krizia Uomo (1983)
Missoni Uomo (1983)
Trussardi Uomo (1983)
Borsalino Borsalino (1984)
Enrico Coveri Pour Homme (1984)
Gianni Versace L’Homme (1984)
Capucci R de Capucci (1985)
Lamborghini Lamborghini (1985)
Gianfranco Ferré Uomo (1986)
Basile Uomo (1987)
Sergio Tacchini Uomo (1987)
G.M.Venturi Uomo (1987)
