MAAN? PARFUM? CARTIER?
Jaar van lancering: 2011
Laatst aangepast: 12/06/11
Neus: Mathilde Laurent
Model: Barbara Palvin
Fotografie: Terry Richardson
Ten eerste: ik vind Mathilde Laurent een eigenzinnige neus. Ik ben haar eeuwig dankbaar voor de parfums die ze maakte voor Guerlain. Waarvan bekend: Guet-Apens (heet nu Attrape Coeur en wordt verkocht in de Les Parisiennes-reeks) en Pamplelune uit de Aqua Allogoria-serie – beide 1999, beide vernieuwend in hun familie. Sinds 2005 is ze de ‘in house nose’ van Cartier.
De zéér exclusieve niche-lijn, Les Heures, die ze voor de juwelier creëerde, ja, ik weet het, nog niet besproken, sorry – daar zitten een aantal schatten tussen. Maar wat ze nu precies met De Lune de Cartier in gedachten had? Even een tussendoortje, een geurtje voor het gewone volk dat zich geen echte Cartier kan veroorloven? Ik vind het allemaal te simpel: qua geur, qua uitstraling. Er valt weinig Cartier, weinig juwelier in te herkennen. Terwijl het uitgangspunt, weliswaar al veelvuldig toegepast in de parfumerie, toch tot de verbeelding spreekt. Want, denk even mee: de maan, mysterieus, ‘sprookjesachtig’ en – ook nog zoiets – bepalend voor de eb en vloed van onze planeet. Kun je mooi en eigenzinnig invullen. Cartier dus ook.
Ik wou meer weten, dus bezocht de site van Cartier. Hellup, moet dit nou? Bij ‘opening’ hoor je ongeveer 27 seconden van de aria Casta Diva uit de opera Norma van Vincenzo Bellini gezongen door – hoe chic – Maria Callas. En deze ongeveer 27 seconden blijven zich constant herhalen. Tot dat je doorklikt naar de sectie ‘accessoires’, afdeling parfums. Je kiest De Lune de Cartier en kunt dan, via veel omwegen, het volgende lezen (vrij vertaald in het Nederlands): ‘Een parfum van het licht van de maan. Een sierlijk ogenblik, in de frisheid en sereniteit van een heldere nacht. Een zachte en delicate sensatie die het gehele lichaam omhult, gelijk een bloemige en betoverende streling gereflecteerd door de maan’. Dat klinkt nieuwsgierig makend, alleen als je De Lune de Cartier ruikt…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… krijg je een ‘vage’ geur voorgeschoteld. Lief, zacht en bloemig, maar zonder de Cartier-parfumeigenzinnigheid. De Lune de Cartier opent met roze peper en jeneverbes. Alleen ik ruik deze prikkelende ingrediënten niet echt, mijn neus komt direct terecht in een bloemige sensatie.
Een mix van fris lelietje-van-dalen, zoete cyclaam en honingachtig kamperfoelie. En – vernieuwend wellicht – haagwinde (foto). Kan alleen niet de ontdekken of hierdoor De Lune de Cartier anders had geroken wanneer Mathilde Laurent deze klimplant, lichtjes naar ruikend naar vanille, achterwege had gelaten. Vervolgens is het de roos die uiteindelijk de meeste aandacht opeist, maar toch heel bescheiden. En om niet direct haar bloemige nuances te verliezen wordt ze opgevangen door musk en hout in de basis.
Wat de geur interessant maakt is de flacon. Het is een zeer versoberde versie van een versie uit 1908 die uiteindelijk leidde tot de oprichting van Parfums Cartier in 1938. Maar toen kwam de oorlog en besloot zijn de juwelier zijn parfumactiviteiten uit te stellen tot 1978.
RUIK & VERGELIJK
Ze zijn verschijnen steeds vaker: geuren die een onbestemd maar fris-bloemig gevoel oproepen. Ruikend aan De Lune de Cartier moet ik ook denken aan:
Hermès Eau de Pamplemousse Rose (2009)
Narciso Rodriguez Essence (2009)
GEURENGOEROE 