VOOR DE MAN DIE RUIGHEID COMBINEERT MET VIRIELE CHIC
Jaar van lancering: 2003
Laatst aangepast: 03/06/09
Neus: Isabelle Doyen
Misschien vloeken in de parfumkerk, maar de geuren voor de man die na het overlijden van Annick Goutal (1999) zijn verschijnen hebben iets origineels en eigenzinnigs – Sables (1985) uitgezonderd – dat aan de ‘oude’ geuren vaak ontbrak. Niet dat ze ‘verkeerd’ zijn – Eau de Monsieur (1981) blijft een toonbeeld van beschaving, als een smaakvolle stropdas van Hermès. Echt wild word je er niet van. Hoeft natuurlijk ook niet.
Alleen onderscheid je je daar niet echt meer mee. De concurrentie is enorm: de meeste nichemerken hebben hetzelfde uitgangspunt als Goutal: het in een nieuw licht presenteren van een geliefd geurconcept. Dus je om de aandacht vast te houden moet je meer doen. En dat doet Goutal sinds het begin van het nieuwe millennium: het kiest voor opvallende namen en dito geuren, die doen wat je van een exclusief huis verwacht: ze onderscheiden zich.
Duel is goed gekozen. Evocatieve naam. Beelden doemen op van literatuurhelden die uit principe, misplaatste trots en mannelijkheid – of een combinatie van deze drie ‘mannelijke’ eigenschappen hun vijand uitdagen tot een duel. Dramatiek ten top, want een van de twee moet het meestal met de dood bekopen.
Zoals ridder Danceny uit Les Liasions Dangereuses (1782) van Pierre Choderlos de Laclos, die burggraaf Valmont uitdaagt (de laatste sterft). Zoals Eugen Onegin (1833) uit het drama in verzen van Poeskin waarin Lenksy Eugen Onegin uitdaagt (de eerste sterft). En bij dergelijke helden verwacht je een geur die iets dierlijks en ruigs heeft met toch een zekere vorm van chic en aristocratie. De geuren die je opsnuift als je te paard door de uitgestrekte bossen jaagt. De bladeren vallen, het is vochtig, het berkenbast schuurt langs je leren laarzen… puur, aarde, mos. En dat ruik je in Duel.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Is mooi en combineert de lichtheid van citrus op aangename wijze met leer- en maténoten (foto). En dat is volgens sommigen tevens het bezwaar: een leergeur kan nooit te zwaar zijn en wachten dus met geduld op een intense versie. Ik althans.
De opening: knisperend cologne-fris door oranjebloesem uit Paraguay. Tegelijkertijd ruik je de eerste groene, beetje rokerige noten van maté – lekker hoor – die na een tijdje mooi samengaan met de leernoot – lekker hoor – met muskachtige finish. Opvallend: ‘op de achtergrond’ neem je ook een lichte, ouderwetse hooinoot waar… ik vermoed een lichte dosering van coumarine. De reden volgens mij waarom Duel zo aangenaam vertrouwd ruikt.
RUIK & VERGELIJK
Niet eenvoudig een naam te vinden die nog verrast en speels de clichés van parfum en verleiding interpreteert. De nieuwe mannengeuren van Goutal doen dat. Bij het horen van de naam ben je direct benieuwd. Hier wil je meer van weten.
Annick Goutal Eau de Fier (1999)
Annick Goutal Mandragore (2004)
