EEN WERELDBEROEMD LIED, EEN WERELDBEROEMDE RING

Laatst bijgewerkt: 16/04/09

Jaar van lancering: 1995

Neus: Jean Guichard

Modellen vanaf de rug gezien: onbekend

Fotografie: idem

Kun je zingen, zing dan mee: ‘I feel pretty, oh so pretty! I feel pretty and witty and bright! And I pity any girl who isn’t me tonight’.

Ga even vrolijk door: ‘I feel charming, oh, so charming, it’s alarming how charming I feel! And so pretty that I hardly can believe I’m real’. Wat hier Maria ten gehore brengt in een van de populairste musicals van de twintigste eeuw – West Side Story van Leonard Bernstein – is ook het effect dat Cartier met zijn vierde parfum So Pretty voor de vrouw voor ogen heeft.

Daarnaast koppelt de Parijse juwelier deze gelukzalige stemming aan een ring die op zijn gebied een van de populairste is: de Trinité. Je vindt hem symbolisch terug in de dop van de flacon. Werd in 1924 bedacht door  (levens)kunstenaar Jean Cocteau (1889-1963) en uitgevoerd door zijn vriend Louis Cartier (1875–1942) .

De drie cirkels die samen één ring vormen – en, hoe ingenieurs, nooit verstrengeld kunnen raken – staan voor liefde, vriendschap en trouw. In ‘hippe-chique’ kringen werd hij vaak als alternatieve trouwring gebruikt. Cartier heeft inmiddels meer dan een miljoen exemplaren van verkocht.

Het leuke aan het idee van So Pretty is dat het cliché er zo dik bovenop ligt – het liedje, de ring – zonder dat het echt stoort. Want, het is toch waar – of niet? – dat veel vrouwen zich vaak ‘prettier’ gaan voelen als ze een parfum opdoen. En dat presenteert Cartier heel chic. De flacon is bijzonder. Roept herinneringen aan de art deco-stijl en heeft een lekkere zware dop (vergelijk die maar eens met Diors J’Adore uit 1999). En de geur: als je van volle bloemengeuren houdt, dan is So Pretty een aanrader.

Cartier zegt zelf over de geur: ‘Vol van gratie’. Klopt. ‘Tijdloze chic’. Kunnen we ons ook in vinden. ‘Grote bloemengeur’. Akkoord. ‘Een standaard voor die typische stijl van Franse vrouwelijkheid: stralend, zacht, zeer sensueel met de meest ultieme elegantie’. Mais oui!

Nog zoiets, de rijmende slogan die gebruikt werd voor de fotocampagnes: “Que serail l’audace sans la grace”. Daar kun je natuurlijk een filosofische boom over op zetten van heb ik jou daar die naar de hemel reikt en nog verder. Maar je moet volgens mij enkele jaren in Frankrijk vertoefd hebben – bij voorkeur in de chiquere kringen – om de waarheid van deze bespiegelingen te kunnen begrijpen en te kunnen bevestigen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Zoals de Trinity-ring is ‘opgebouwd’, zo ontwikkelt zich ook de geur. Cirkel een: een frisse wervelwind van mandarijn, de beste neroli (uit Tunesië) en bergamot (uit Italië neem ik aan).

De tweede sluit daar naadloos op aan door een virtuoos verbond van poederig iris (foto) uit Toscane, zoet-fruitige centifoliaroos uit Grasse en de diamantorchidee (heb ik nog nooit geroken, maar schijnt wel in het echt te bestaan volgens sommige orchidee-sites).

Laatste ring: mooi, simpel en zuiver: de beste kwaliteit sandelhout (uit Mysore India) verdiept met vetiver, benzoïne en musk. Eindresultaat: een harmonieus, ‘vloeibaar’ en volbloemig parfum (door de mooie soepele overgang van de top via het hart naar de basis) dat lang blijft hangen en een warm, vol, rijk, maar bovenal behaaglijk ‘So Pretty’-gevoel oproept.

RUIK & VERGELIJK

Midden jaren negentig lanceren veel prestigemerken parfums die zich kenmerken door hun volle, overdadige bloemenweeldie die soms naar zwoel neigen (Guerlain, Versace) en soms een nadruk op de houttonen hebben (Dior, Hermès, Lancôme).

Dior Dolce Vita (1995)
Hermès 24, Faubourg (1995)
Lancôme Poême (1995)
Versace Blonde (1995)
Guerlain Champs-Elysées (1996)