ROZENWATER

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 15/06/14

Neus: Carlos Benaïm

Ambassadrice: Amanda Seyfried

Fotografie/regie: onbekend

De verdienste van Very Irrésistible (2003): Givenchy zag als een van de eerste masstige-merken in het nieuwe millennium de ‘bewust’ klassieke rozengeur weer opbloeien. Velen zijn Givenchy gevolgd. Neem Guerlain: het parfumhuis liet met Idylle (2009) haar nog nooit op zo traditionele wijze opbloeien. Neem Chloé: veel van de nieuwe geuren van dit luxemerk staan in het teken van de roos – de laatste die werd geplukt: Roses de Chloé (2013).

En ondertussen bloeide en groeide Very Irrésistible gewoon door. Er verschenen – telt u even mee – negentien variaties. En Very Irréssistible L’Eau en Rose is nummer 20! Mooi rond getal om er mee te stoppen, want hoeveel variaties op een rozengeur kun je maken, zou je denken. Duizenden natuurlijk – als je maar durft. Zover zal Givenchy niet gaan, maar als er volgend jaar weer een om de hoek komt kijken, kijk ik er niet van op.

Want voor deze geur (en dus ook voor Very Irrésistible) werd een nieuwe ambassadrice aangetrokken, maar daarover laat Givenchy je nog even in het ongewis in de promoclip, want de vrouw die haar gezicht en lange lokken verbergt, kan nog Live Tyler zijn. Maar zodra ze haar hoed afdoet en haar lokken alle kanten op zwaait – gewoon in zo’n typisch low profile Parijs’ bistrootje – blijkt het, je weet wel dat kindvrouwtje uit de film Mama Mia (2008) en Les Misérables (2013) te zijn. Juist ja, Amanda Seyfried. Live Tyler had door de maan gekleurde zwarte lokken, Amanda Seyfried laat de zon haar blonde lokken verlichten.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

En dat zonnige, dat lichte staat in feite symbool voor de geur zelf. Sterker, dit is de meest very frisse rozengeur en very ‘rozigste’ van Givenchy’s flagship fragrance zonder dat het een zomergeur of zomerse variatie is. Daarvoor heeft het toch een te uitgesproken rooskarakter.

Met Irrésistible L’Eau en Rose keert Givenchy in feite terug naar het klassieke rozenwater ‘uit die goede oude tijd’ lijkt het wel, weliswaar voorzien van een fruitige toets die het de moderne toets geeft. Je ruikt eerst puur rozenwater dat enorm bubbelt door een toegevoegde aquanoot. Vervolgens groeit hieruit een roos op die lekker fruitig is, groen met een beetje zurige ondertoon. Het is nog net geen confiture gemaakt van zwarte bes (foto) wat je ruikt en dat komt omdat je de zachte musk eigenlijk direct al een beetje waarneemt, die hoe langer op de huid steeds zachter wordt – richting gourmand, richting macaron.

Maar voor het zover is maakt de roos zich los van de zwarte bes, verliest haar fruitige noot om steeds meer een klassieke roos te worden zonder haar statige en overrompelende effect. Het bloeien moe, valt ze in slaap en wordt bedekt onder een poederige regen van zachte musksoorten die voor een een licht warm en licht sensueel effect zorgen.

https://www.youtube.com/watch?v=JpJFiru28gw

RUIK&VERGELIJK

En het begon allemaal met:

Givenchy Very Irrésistible (2003)