GEMEENTE IN NOORD-BRABANT?
VOOR ARMANI-BOSSMANNEN KLAAR VOOR NICHE OP
Jaar van lancering: 2018
Laatst aangepast: 15/02/20
Meine Ruhe is hin. En maar zoeken. En maar zoeken. Und finde es nirgendwo. Zelfs, terwijl me het toch een logisch startpunt lijkt, niet op de site van Xerjoff: de betekenis van Uden.
Brengt me direct op de gedachte: onderga je een geur anders als je de betekenis niet weet? En als je’m dan niet lekker vindt komt dat dan door je ‘onwetendheid’? Als de lieftallige ‘beauty-ambassador’ vervolgens je in de winkel ‘uit je dromen’ helpt, ga je’m dan begrijpen en dus lekkerrrdrrrr vinden?
Draai het om: in hoeverre verhoogt ‘kennis’ het genot? Neem Nuit Blanche als naam van een geur. Letterlijk vertaald: witte nacht. Figuurlijk: slapeloze nacht (soms refererend aan seks; dat je daardoor de slaap niet hebt kunnen vatten). ‘Nou, mmm heeeeeeerlijk.’ Maar als je weet dat witte nachten ook een astronomisch fenomeen is 60 graden ten noorden/ten zuiden van de evenaar (van 11 juni tot 2 juli) waarin de nacht niet donker wordt?
‘Nee, lieftallige ‘beauty-ambassador’ doet me niks. Mag ik nog even Uden Overdose proberen?’ ‘Zeker, meneer, en moet u weten, de naam is waarschijnlijk genoemd naar een gemeente in Brabant, grappig hè? Ik wist wel welke geur ik zou kopen als cadeautje voor een Udenaar en/of Udense.’ ‘Lieftallige ‘beauty-ambassador’, als ík u nu zeg dat Uden in de Chaldeeuwse numerologie het cijfer 2 vertegenwoordigt? Lieftallige ‘beauty-ambassador’: ‘Gôh, crazy, dit ga ik aan de importeur vertellen!’
WAT UDEN IK OVERDRIVE EIGENLIJK?
Ik op de Xerjoff-site: ‘Let het moment vast, waarop de golven over de kustlijn komen, hun blauwheid smelt met de rotsen, verandert in schuim en keert terug naar de zee. Het moment waarop’… en vervolgens de opsomming van de ingrediënten: bergamot, citroen, gember, tabaksbloesem, koffie, amber en musk. Ik heb geen directe associatie met de zee, eerder loop ik door een duinlandschap te lopen, hoogzomer, met een zacht briesje aangevoerd door de zee, maar zonder zilt te zijn, gewoon zacht, huidstrelend. De mix dus van bergamot, citroen en gember, en die is er maar heel even met de nadruk op de eerste twee. Gember – had voor mij wat sterker gemogen zeker wanneer het een overdosisgeur betreft. Wat ik wel ruik, maar niet op de lijst zie: iets droogkruidig groen (denk: ‘verschroeide’ salie– en tijmstruiken).
Of is dat de tabaksbloesem (nicotiana fragrans)? Hoewel het technisch mogelijk is het parfum van de tabaksbloe(se)m te extraheren, wordt het – nog – zelden gemaakt. De geur wordt vergeleken met anjer maar dan een met frisse, beetje fruitachtige ondergrond. Nou, en dat kun je dus heel goed namaken in het parfumlaboratorium.
En nu ik het weet, meen ik een zoet spoor te bespeuren zwevend tussen bloem en fruit. Maar subtiel, of beter gezegd: moeilijk te detecteren omdat amber en musk de toon van Uden Overdose bepalen, die gelukkig verder gaat dan de link tussen zachtzoet-warm en huidsensualiteit. Komt door de prettige hooinoot die in de buurt komt van de klassieke barbershop. En toch, alle ingrediënten hadden van mij meer mogen schitteren – de geur valt toch in de Shooting Stars-collectie? Want het is Xerjoff en dus prettig geprijsd.
Uden Overdose is present maar beschaafd en heel klassiek. Perfect voor mannen die eens af willen van ‘al die’ intense Acqua di Giò pour Homme-interpretaties, de stap naar niche willen wagen. Want in de Privé-reeks van Giorgio Armani hoef je daarvoor niet echt aan te kloppen, die gaat sowieso met zijn laatste Privé’s meer en meer richting vrouw in plaats van genderfree en fluïd.
Het wordt voor de parfumerie steeds moeilijker om een van hun geliefde sprookjes te verkopen: de verlokkingen van exotische oorden. Plekken waar nog alles is waarnaar je verlangt of naar moet verlangen volgens reisbureaus, enthousiaste verslagen op tv, in kranten en bladen, op internet (inclusief de nieuwe verleiders, de influencers).
Zou Thierry Wasser het regenwoud van Sumatra een keer bezocht hebben? En deze impressies aan de pr-afdeling hebben doorgegeven? ‘Diep in het hart van het Indonesische regenwoud, onthult zich een onontdekte natuurlijke wildernis. Zonlicht spat op bodem, de weelderige vegetatie wekt elk zintuig, terwijl flarden patchoeli en cederhout samensmelten met de geur van vochtige aarde onder de voeten het pad effectief vervaagt.’
Een gunstig voorteken voor een goede verkoop, het zal u niet verbazen: een naam die lekker in de mond ligt en nog makkelijker – allitereert met de naam van producent. Nou en dat doet Carat. Het heeft me ‘altijd’ verbaasd dat dit woord nooit-niet eerder door Cartier of andere juwelier, of welk luxemerk dan ook op een parfumetiket werd geplakt. Want de link met chic – en dat is volgens velen parfum nog steeds – is direct gelegd. Een old fashioned bewijs: het gelijknamige parfum maar dan van 4711 uit 1935, populair tot ver in de jaren zeventig. Toen parfum nog echt, maar dan ook echt een soort van chic was.
Carat volgens Mathilde Laurent: ‘Ik wilde een geur creëren die glinstert met al het vuur van een diamant. Het kwam bij me op om het diffractieprincipe op de geur toe te passen: verspreid licht verschijnt als flitsen van regenboogkleuren in een diamant. En dus koos ik zeven mooie verse bloemen die samenkomen om een nieuwe bloem te vormen, abstract maar levend, zoals het licht van de diamant’. Diffractieprincipe? Google het maar en fel uw oordeel.
Nader onderzoek wijst uit dat ‘de zeven mooie verse bloemen’ viooltje, iris, de hyacint, ylang-ylang, narcis, kamperfoelie en tulp zijn die samen als het ware een regenboog/prisma vormen. Maar, het is niet de bedoeling dat je deze zeven geuren apart, stuk voor stuk, opeenvolgend kunt ruiken, want het idee is een abstracte bloemencompositie.
Was even uit de lucht. Waarom? Algemene overkoepelende gedachte bij de verschillende ‘minor issues’ die nu spelen binnen uit buiten de grenzen: welke kant gaat het met de wereld op, en aan welke kant van de geschiedenis wil Geurengoeroe eigenlijk staan?
Yes I know: ik ben de laatste tijd behoorlijk negatief over de mainstreamgeuren die luxe merken op de markt brengen. Maar dan op eens verschijnt er een zonnestraaltje achter deze donkere luchtjes, een ray of light die je blij maakt en iets van hoop biedt, dat het ook anders kan. Het zonnestraaltje in dit geval: Toy Boy.
Door toy boy te koppelen aan een teddybeer – vaak gezien als symbool van een prettige jeugd die eenmaal cadeau gekregen de rest van je leven wordt gekoesterd en meeneemt – maakt Moschino er weer ‘speelgoed’ van. De cirkel is rond. Door de beer van Toy 2 in zwart onder te dompelen, wordt zijn artistieke waarde verhoogd en overstijgt het het gadget-gehalte.
Ga maar na: de opening is als zuchtje van rode bes en groene peer die snel plaats moeten maken voor een ‘spicebomb’: warm-kruidig elemihars omringd door nootmuskaat en kruidnagel in overdose die ervoor zorgen dat het bloemenakkoord van magnolia en roos een donker randje krijgt (versterkt door vetiver).
Nu ben ik toch heel benieuwd hoe een geur als deze door inkopers van parfumerieën wordt gezien? En wat me het meest verbaast: hoe kun je Mademoiselle als managing operator (of hoe je functie dan ook omschreven mag worden) van Azzaro Parfums in hemelsnaam goedkeuren? Ik zou zeggen: je huiswerk overdoen. Want van welke kant je het ook bekijkt: het is geleend van de concurrent. Maar dat heet dan waarschijnlijk slim.
Met als treurig hoogtepunt: de promotieclip – valt er nu echt niet uit een vaatje te tappen? Oh-la-la zus, oh-la-la zo. Paris je t’aime. Me too hier, me too daar, waar je maar kijkt. Voor dat deze hashtag wereldberoemd werd, was dit begrip in de parfumerie al bekend als een geur van de concurrent in een ander jasje presenteren – ‘This is our Blue de Chanel’, ‘This is our Mademoiselle’.
Als je als Geurengoeroe al millennia in het vak zit, kom je er op een gegeven moment na eeuwen achter dat – met zoals bijna alles in het leven – bepaalde trends, modes, verschijnselen en vooral wishfull thinkings weer terugkomen met de regelmaat van het nieuwe jaar. In de parfumwereld vooral het laatste. Neem de man: daar worden allerlei stickers op gedrukt, wordt in diverse mallen geperst hopende dat hij in het echte leven zich er naar gaat gedragen: 
Om aan te tonen, dat Dolce & Gabbana maatschappelijke ontwikkelingen goed aanvoelen, hebben ze als ‘woordvoerder’ een echte, echte man ingehuurd, de Italiaanse influencer Mariano di Vaio: ‘Husband, father, businessman and king of his everyday life’. Voor je het weet wordt Di Viao aanstuurder van een nieuwe politieke beweging, want het kan in Italië snel gaan wat dat betreft – men neme Mateo Salvini, Mateo ‘Selfini’. En om het geheel muzikaal te omlijsten, hebben Dolce & Gabanna zelfs Ennio Morricone weten te strikken voor een gelegenheidscompositie.
Na het platgeslagen parfumgepruttel van de laatste twee posts, tijd voor een geur die hopelijk iets meer met me zal doen. Dus grijp ik in mijn geurproefjesgrabbelton (categorie niche) en vis er Narcotic Flowers uit. Toeval, of wil een hogere macht (Moeder Natuur zelve?) me erop wijzen dat er ook nog bloemengeuren worden gemaakt die écht werken. En noem een geur Narcotic Flowers die, na ruiken, zijn naam niet waar lijkt te maken, than you are in real trouble.
Ook onderdeel van de filosofie: ‘Alle geuren worden in eigen huis samengesteld, in kleine hoeveelheden geproduceerd en in ons Grasse-atelier gebotteld. Alle geuren worden gemengd in een basis van 100 procent gecertificeerde organische Franse graanalcohol’.
