ECLANTANTE FRISHEID UITMONDEN IN EEN ‘VOLWAARDIGE’ MUSKY GEUR
Jaar van lancering: 2004
Laatst aangepast: 25/05/19
Neus: Lyn Harris
De parfumwereld is een poëtische wereld waarachter een bikkelkeiharde wereld schuilgaat. Je begint als parfumeur jong en onschuldig met in je rugzak de mooiste plannen, maar voor je het weet is het ‘toedelodoki, bye, nice working with you’.
Ga je ‘uit jezelf’ of word je ‘vriendelijk edoch indringend verzocht’, het succesvolle bedrijf dat je naam draagt te verlaten? Ik weet niet precies hoe het Lyn Harris is vergaan, maar sinds investeringsgroep NEO in 2012 een aandeel in haar merk Miller Harris (anno 2000) nam, verliet zij het (en begon een nieuw werk Perfume H).
En deze verandering is te merken. Tot 2012 verschenen er negen geuren. Na 2012 vijfentwintig: ‘Hallo bent u daar nog?’ Waar te beginnen? Ik bedoel is dit nog leuk? Vinden jullie dit nog leuk? Ik heb Miller Harris in haar beginjaren gevolgd, vooral omdat ze je op zo’n prettige manier de puurheid van parfum liet ervaren en hoe je het vak toch eigenzinnig naar je hand kunt zetten. Met een aantal inmiddels moderne klassiekers tot gevolg. L’Air de Rien (2006), Fleurs de Sel (2007) en La Pluie et la Fumée (2011).
Waarom ik Tangerine Vert bespreek? Was in de aanbieding bij mijn ‘parfumpraatmaatje’ www.parfumaria.com én ik had zin om weer eens een lekkere citrusbom te ruiken. Let wel: groene mandarijn is een gewone oranje mandarijn in groei. Zit zo: net zoals sinaasappels, kleuren die eerst groen maar ’s nachts bij afkoeling, kleurt de schil van deze vruchten langzaam oranje.
Opmerkelijk: de afgelopen jaren was in Spanje sprake van hogere temperaturen in het najaar, waardoor het natuurlijke kleuringsproces van de vruchten werd vertraagd. Daardoor bleef de schil van de mandarijn groen, terwijl het fruit eronder al rijp was – net zo zoet en sappig.
Deze info lees ik op persbericht van Tesco, een grote supermarktketen in Groot-Brittannië. Want gezien de vertraging van deze kleurverandering probeerden verschillende telers dit te versnellen door de mandarijnen na de oogst in een rijpingskamer te bewaren. Dit leidde alleen tot beschadigingen aan het fruit, waardoor veel vruchten moesten worden weggegooid. En dat vond Tesco zonde, waardoor er – mocht het weer gebeuren – groene mandarijnen in de winkels worden aangeboden.
WAT TANGERINE VERT IK EIGENLIJK?
Of de groene schil van de mandarijn voor destillatie worden gebruikt, weet ik niet. Of dat een andere geurbeleving oplevert idem. Maar eerst nog iets over de diverse namen die aan deze oorspronkelijk uit China afkomstige citrussoort werd gegeven.
Mandarijn zou volgens overlevering refereren aan Chinese ‘hoge’ ambtenaren werkzaam bij het keizerlijke hof- mandarijnen. Tangerine is de soort die vroeger vanuit Tangiers, Marokko, verscheept werden voor de Amerikaanse markt. De clementine is vernoemd naar de Franse missionaris Clément Rodier die een hybride van grapefruit en mandarijn heeft ontwikkeld in Algiers. Het verschil qua geur ligt hem in de nuances die je alleen opvallen als je het weet.
Zo wordt Tangerine Vert op de site van Miller Harris omschreven: ‘Troostrijke jeugdherinneringen van zoete citrusvruchten zetten zich vast in het rijpe genot van vers groen. Deze overvloedig met citrusvruchten gevulde mand bevat een geurige melange van Italiaanse groene mandarijn, grapefruit uit Florida en Siciliaanse citroen, met verleidelijke plagerijtjes van marjolein, geranium en oranjebloesem. Cederhout, mos en zoete muskus zorgen voor een blijvende impressie van zachtheid en verleiding’.
De uitbarsting van pure citrusvruchten is indrukwekkend-prettig ‘bom-bastisch’: frisheid (grapefruit, citroen) gekoppeld aan de zoetheid van mandarijn. Het groene idee is volgens mij een combinatie van ‘geloven’ – als je de naam Tangerine Vert leest en vervolgens ruikt dan kun je alleen maar stellen, ‘wat een frisse, zoete en groene uitbarsting’ – en marjolein. Groenig, kruidig, ‘etherisch-medicinaal’ en aards.
Iets sneller dan gedacht en gehoopt gaat deze ‘cologne-kick over in een ‘klassieke, volwaardige’ geur doordat je vervolgens bloemige noten waarneemt, in a way also groen (geranium en oranjebloesem) elegant eindigend in een zoetige basis met houtachtige nuances. En met – langer op de huid – een sterk muskspoor.
Geurengoeroe zoekt, verlangt, smacht al jaren naar een floral die zich gedraagt zoals ze het volgens hem hoort te doen: een mix van voor de parfumindustrie geteelde bloemen en familieleden die het liefst in de vrije natuur verpozen. Maakt niet uit of de compositie ‘synthetic fantastic’, puur natuur of een combi van beide is. Mijn ijkpunten in deze: vintage 
WAT FLORAL IK EIGENLIJK?
Er staat een mini-interview op de site van Molton Brown met de neus van Suede Orris – Jérôme di Marino. Laatste vraag: ‘What makes Suede Orris so unique?’ Di Marino antwoordt: ‘Het daagt het idee uit dat iris ouderwets is. Ik wilde dat het poederachtig, maar modern was. Er is een verslavende rijkdom, veel volume en sensualiteit.’
WAT SUEDE ORRIS IK EIGENLIJK?
Vergeef me deze eerste gedachte: Raf Simons had als artistic director bij Calvin Klein echt een statement kunnen maken, wanneer onder zijn auspiciën de meeste recente ‘grote’ vrouwengeur geen Women (2017), maar Perverso had geheten. Dat had als schokeffect wellicht een even grote impact gehad als Obsession in 1985.
Ik had hetzelfde gevoel bij de ‘boomgeuren’ van Bottega Veneta uit de Parco Palladio-serie: X, XI en XII (2018) waarin respectievelijk de schors van de olijfboom (Olivo), de kastanje (Castagno) en de eik (Quercia) ‘tot leven’ worden gebracht. Het knappe: je ruikt iets heel natuurlijks dat heel sterk doet denken olijf-, kastanje- en eikenbast, maar het toch niet is. Het is een illusie die geen desillusie wordt bij het ruiken aan de echte schorsen, en het deconstrueren van de geuren.
Stom dat ik dat niet direct onderging gezien mijn huidige tik: zelf granola maken met veel geknakte noten: pecan, walnoot, cashew, amandel en walnoot. Als ik die met de biologische basismuesli (van Lidl) en de biologische agavesiroop (ook Lidl!) na 20 minuten roosteren uit de oven haal, verspreiden de ‘nieuwe gourmandnoten’ zich door de keuken.
Historici en andere specialisten zullen waarschijnlijk pas over honderd jaar (of zelfs nog later) mijn gedachte kunnen bevestigen of ontkrachten dat wanneer een andere ‘designer du jour’ in plaats van Alessandro Michele bij Gucci de creatieve arbeid van Frida Giannini had overgenomen, Guilty Cologne ook wel was verschenen en for that matter ook The Alchemist Garden – de spectaculaire retro-retro-retro-nichelijn van Gucci.
Interessant hoe tegenwoordig gebeurtenissen je toch níet kunnen bereiken. Zit ik nu gevangen in mijn eigen bubbel in Drenthe en/of de wereld van art & perfume? Dat bleek gisteren tijdens een ontmoeting in Amsterdam die ik had met Saskia Wilson-Brown, oprichter van het in Los Angeles (waar ik haar begin dit jaar ontmoette) gevestigde The Institute of Art and Olfaction, dat als doel heeft om de wereld van het parfum te democratiseren, toegankelijker te maken.
