Over: Après l’Ondée van Guerlain. Over: het verschil tussen Franse en Italiaanse parfums. Over: parfumhuizen die vóór Guerlain al beroemd waren.
Over: de zoveelste herlancering van Schiaparelli. Over: Chanel popt ook up in lekkere, kleine winkelstraatjes. Over: merken die meer gaan ‘eisen’ van hun klanten.
NICHE IS EVERY WHERE
DROOG-STOERE, SENSUEEL-INTENSE GEUR
Jaar van lancering: 2016
Neus/bedenker: Neil Bardon
Ja, gezellig toerend in een cabriolet van San Francisco naar Los Angeles om het nieuwe jaar snel in te rijden. Effe niet aan geuren denken, ondertussen wel overwegend of ik Geurengoeroe binnenkort moet begraven. Zo in de trant van het #tismooigeweest, tijd voor andere dingen, missie volbracht – en: de wereld zit echt niet meer te wachten op te diepzinnige analyses.
Ben ik blij mee: door met name het meest democratische kanaal ter wereld – Youtube – kan iedereen zijn mening ventileren. Een rondje langs de talrijke ‘geurbesprekingskanalen’, doet je beseffen dat geur meer entertainment, nog meer inspelen op merkgeilerij en nóg nóg meer ‘narratieve’ marketing is geworden in plaats van… je kent het wel. Om maar te zwijgen van het domme oudehoeren.
En dan ga je op bezoek bij Saskia Wilson-Brown van The Institute for Art And Olfactation (voor een interview voor een Amerikaanse klant) voor een interview/kennismaking. Ik zou haar afgelopen jaar in Amsterdam ontmoeten, maar toen deed desbetreffende telefoniste/‘publicrelationsste’ zo moeilijk – of ik het zonet alles uitgelegde nog ‘even’ op papier kon zetten, nee dus, blijkbaar niet geluisterd, daar heb ik geen tijd voor – dat ik dacht laat maar, ik mail haar wel rechtstreeks in LA voor een afspraak.
Zo gezegd, zo gedaan. Kreeg direct antwoord. Afspraak gemaakt. Nou, toen ik tegenover haar zat, raakte ik direct weer enthousiast over ‘de wereld van geuren’, zij over mij. Surprise: ze liet me aan de Osmothèque-versie van van Jacques Faths Iris Gris ruiken – tweede keer dit jaar. Weer een gedenkwaardig moment. Gevolg: denk dus Geurengoeroe’s teraardebestelling uit te stellen tot 5 mei 2021. Dan is het honderd jaar geleden dat het beroemdste parfum aller tijden – N°5 van Chanel – op de markt werd gezet. En als de huidige eigenaren dan beslissen om de oerversie in limited edition te lanceren (inclusief civit en musk), dan is voor mij de cirkel rond.
Anyway, dat je parfum toch het beste puur natuur en niet in een fles kunt ervaren, dat werd me dus in Los Angeles weer eens duidelijk. Tijdens een fietstochtje door de parken (en langs de kustlijn en over de beroemde brug), rook ik ‘alive & kicking’ een van de mooiste versies van een Middellandse Zee-geur ooit. Of, beter gezegd, zoals we die door de parfumindustrie als zodanig zijn gaan ervaren. Een soort Eau du Sud (1984) van Annick Goutal maar op sterke houtbasis. Ozon, een vleug van citrusnoten ingekapseld in warme zeelucht, een rand van kruiden en heel veel door de zon uitgedroogd hout, en met voor het moderne accent een wolk uitlaatgas (wierook). Bottel maar.
Aangekomen in Los Angeles, niet bepaald zin om langs alle parfumcounters van de grootwarenhuizen te gaan – ben wat dat betreft nog steeds aan het bijkomen van de op mij gerichte spray-attacks van de beauty-assistants in New York die me als een zwerm wespen belaagde.
Voelde na een paar dagen toch mijn geurgeweten knagen, en toch maar bij Mount Washington naar beneden gelopen, de Figueroa Street op die zich als een enorme slang door South LA slingert en geflankeerd wordt door de bekende ‘all American apparel’: tankstations, super-size-me-markten, eetgelegenheden, nog meer eetgelegenheden, vintagewinkels, lege winkels, afbraakpanden en meer architectonische treurnis ondergedompeld in een latino-sausje.
Dat een gedeelte van de straat upcoming is, werd duidelijk door een dichtere concentratie van hippe koffietentjes, vintageshops en strak ‘casco-ingerichte’ modewinkels. Zoals de ‘selvedge’ denimzaak Freenote met mooi gemaakte basics, zo mooi gemaakt dat ik zelf een jeans kocht. Rondkijkend in de winkel zag ik ook een paar planken met beautyproducten, waaronder geuren van Saint Rita Parlor.
Dat is een nichemerk bedacht door Neil Bardon en opgedragen aan en geïnspireerd door zijn overleden grootmoeder Rita. Het zijn de herinneringen die naast zonnebrillen (en ik weet niet nog wat meer) ook twee geuren hebben opgeleverd. Nummer 1: Saint Rita Parlor. Nummer 2: Rita’s Car. Inspiratiebron: ‘Both of his grandfathers’ interest in mechanical engineering, or the medical field that Rita worked in, and the roses she adored’.
WAT SAINT RITA PARLOR IK EIGENLIJK?
En wat levert dat op? Twee geuren die je wel vaker in het alternatief-chique, indi-circuit tegenkomt. Pittig en soort van vreemd geprijsd gezien het verloop naar omlaag: 60 ml $ 180,00, 15 ml $ 80,00, 5 ml $ 40,00.
Gemaakt van 18 organic essentiële oliën. En gestopt in de overbekende, over-saaie basisflacon die wel direct duidelijk maakt dat het om de inhoud gaat en dat waarschijnlijk het geld ontbreekt en/of dat Neil Bardon geen zin had te investeren in een flaconontwerp op maat.
De eerste indrukken: de AME-serie uit 2007 Les Orientalistes (Ambre Fétiche, Myrrhe Ardente en Encens Flamboyant) van Annick Goutal en Les Déserts d’Orient (Rose Nacrée du Désert, Songe d’un Bois d’Eté, Encens Mythique) uit 2012 van Guerlain. Even vol als Guerlain, maar minder ‘gelikt’ en daardoor dichter in de buurt komend van die van Goutal.
De ingrediënten worden niet opgegeven. Je moet het doen met ‘Rita would tend to her rose garden whilst smoking a hand-rolled tobacco cigarette and drinking a whiskey and water’. Verder: whiskey, tabak en roos. Die roos komt langzaam op gang, alsof ze zich door de tabakswolk moet heen vechten, en blijft in de schaduw. Het is vooral de tabak die het doet met noten van patchoeli, groenige kruiden en zalvende, zachte accenten van een glas whiskey – voor mij een soort mix vanille, mirre en benzoë-hars. Allemaal typische ‘all natural’ noten zonder dat het de alternatieve kant op gaat. Resulterend in een bewust ongeraffineerde droog-stoer parfum met sensueel-intense afronding.
Voor hetzelfde geld of meer, of minder, had Saint Rita Parlor ook in Amstedam, Londen, Perth, Kopenhagen ontwikkeld kunnen worden onder een andere naam, onder een ander label. Overal waar gentrification ‘van die oude, gezellige arbeiderswijken’ aan het transformeren is, vind je er ergens ook wel in een zijstraatje een indi-parfumhuis geopend voor de all natural, lactone- en glutenvrije millennials en andere liefhebbers van kleine, maar fijne labels.
EEN ELEGANT-KLASSIEK FRUITIGE BLOEMENGEUR
#FOOTPRINTFREE FRAGRANCE
Laatst aangepast: 17/12/18
Neus: Daniela Andrier
Etienne de Swardt, oprichter van Etat Libre Orange, weet als geen ander dat de boodschap belangrijker is dan de inhoud. Met goede storytelling wordt een geur ‘vanzelf’ interessanter, laat je een geur anders ervaren.
Hij weet ook dat je naast experimentele ook ‘kant en klaar’-herkenbare geuren in je collectie moet hebben. Hij weet dus dat zijn meest controversiële geur (Sécretions Magnifiques uit 2007 – ‘ruikend naar bloed en sperma’) mensen naar zijn merk zal trekken (interesse gewekt) die hierdoor wellicht de meer toegankelijke edities gaan kopen. Zoals (zelfde jaar) Je suis un Homme (klassieke aromatische houtgeur) en Fat Electrician (2009) – ondanks de ‘kinky en white trash’ uitstraling gewoon een krachtige vetiver (een van de geliefdste mannengeuren). Of de heerlijke van bloedsinaasappels overlopende Cologne (2014).
Nu het maatschappelijk debat – men neme #metoo – op belachelijke wijze ook onderdeel van de storytelling/marketing in de parfumindustrie is geworden – neem Calvin Kleins Women (2017), neem Maison Margiela’s Mutiny (2018) – is De Swardt er als de kippen bij om dit te kapitaliseren. Hij pikt alleen een ander aspect op: opwarming van de aarde, no time to waste, recycle, hergebruik van afval of verwerking van ‘overbodige’ industriële bijproducten.
Dit en ‘allerhande’ komt samen in Les Fleurs du Déchet – I Am Trash. Vrijvertaald: Afvalbloemen, ik ben uitschot. Het idee: ingrediënten al één keer gebruikt, een tweede keer ‘destilleren’ waardoor (dezelfde) parfumoliën worden gewonnen die alleen een ander facet onthullen. In dit geval: ‘appel-olie’ (afkomstig van afval uit de ‘fruitsap-industrie’ bestemd voor veevoer), ‘rose neo absolute’ (gewonnen uit ogenschijnlijk ‘uitgeputte’ rozenblaadjes voor een tweede keer gedestilleerd), en ‘cedarwood atlas neo absolute’ (een tweede destillatie van cederhoutsnippers voor ze in brandstof worden omgezet).
WAT LES FLEURS DU DÉCHET IK EIGENLIJK?
Met het ‘stinkende’ afval valt het wel mee. Want Les Fleurs du Déchet – I Am Trash is een mooi-elegante geur die hoe vernieuwend en ‘vies’ het destillatieproces ook is, klassiek en vertrouwd aandoet. Met andere woorden: presenteer de geur onder een andere naam als de nieuwe Chanel – Gabrielle Eau Sumblimée – en je verkoopt hem waarschijnlijk met minder moeite. Ik noem bewust Chanel omdat ik een lichte, niet opgevoerde aldehyden-noot bespeur.
Je kunt je eveneens afvragen of met de bestaande klassieke winningsprocessen en de gewone klassieke ingrediënten de uitkomst niet hetzelfde was geweest. Moet ook gezegd: afgezien van appelolie, ‘uitgeputte’ rozenblaadjes en het neo-cederhout, zijn het voor mij vooral de groene mandarijn, bittere sinaasappel en aardbei (waarvan de geur/smaak synthetisch wordt opgeroepen) die schwung aan de geur geven en het ‘overschot’ jeu geeft.
Dit trio ruik je vooral in de opening; they lead sprankelend the way naar de rest. Een zomers gevoel en tegelijkertijd toch koel. Opvallend: hoe de appel en de roos samen een mooi bloemig effect opleveren. Zoet, maar op de een of andere manier ook groen, groenig. Alsof de bladeren mee in de versnipperaar zijn gegaan. Ook de basis, blijkt na langer doorruiken iets ‘ingewikkelder’. Het hout heeft een mooie, lichte, verbrande ondertoon zonder dat het aan wierook doet denken.
Verbaasd me, of beter gezegd: ik ben blij verrast dat Daniela Andrier voor Les Fleurs du Déchet – I Am Trash tekende. Want haar MiuMiu- en Tiffany & Co-geuren storen me: über-intellectueel en ‘über-neus’ gepresenteerd, blijken ze bij nadere beschouwing toch meer marketing- dan inspiratie-geïnspireerd én laten je nauwelijks ervaren wat Andrier beoogt op te roepen.
TUSSEN DROOM & DAAD
TUSSEN WITTE BLOEMEN & ROKERIG HOUT
PAS OP: LONG READ
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 05/12/18
Neus: Honorine Blanc, Annick Menardo
Ik had deze geur eerder willen bespreken, maar iets weerhield me. De reden? Lees. k ben bepaald niet dom, sterker: ik ben slim! Ik heet niet voor niet drs. P en velen noemen me vol bewondering parfumprofessor. Alleen de laatste tijd begin ik aan mijn intellectuele kwaliteiten te twijfelen. Komt door een aantal toelichtingen betreffende recente introducties – die trek ik gewoon niet.
Te erg voor woorden door het te veel er aan – soms meer dan vier pagina’s – waarachter zich een (veronderstelde) diepzinnigheid en maatschappelijke betrokkenheid verbergt die voor mij in feite niets anders is dan arrogante interessantdoenerij gecombineerd met (veronderstelde) filosofische inzichten en kunstbeschouwingen waarvan ik me afvraag of de consument hierop te staat te wachten, laat staan het wil weten.
Nog een ander ding: hoe breng je deze pretentieuze prietpraat als beauty-assistant over tijdens een verkooppraatje. Nóg een ander ding: hoe communiceer je deze traktaten als trendverkennende beauty-editor of serieuze geuranalyticus? Mijn inzicht: de eerste meldt slechts dat die en die een nieuwe geur op de markt heeft gebracht begeleid met een of twee quotes uit de eerste alinea, de tweede (ik dus) denkt hetzelfde te doen, maar toch kan ik het niet laten er verder over uit te wijden. Here we go.
Wat bezielt merken? Willen ze communiceren dat ze weten wat er in de maatschappij leeft, wat de met name ‘kritische’ consument bezighoudt. Een voorbeeld: Women van Calvin Klein van vorig jaar. Bij monde van Raf Simons wordt de #metoo-beweging aangehaald zonder die bij naam te noemen. ‘Women staat niet voor één, maar voor vele – een groep individuen, ieder met haar eigen, aparte stem, haar eigen unieke zelf. Calvin Klein haalt inspiratie uit de rijkgeschakeerde identiteit van vrouwen van vandaag – van de empowerede realiteit van de moderne vrouw en haar talloze interpretaties’. Pfff, dat was een.
Dit is twee, pfff: ‘Een vrouw leidt zichzelf, en ontleent aan velen om te transformeren. Women is geïnspireerd door deze inherente diversiteit; door pluraliteit in combinatie met individualiteit; door vrijheid, door het idee je tegen definitie te verzetten en te leven uitsluitend volgens je eigen regels. Door de collectieve individualiteit die alle vrouwen verenigt’.
En vervolgens pffffffff: ‘Deel van de creatieve geschiedenis van het huis Calvin Klein is om niet alleen op cultuur te reflecteren, maar ook te helpen haar te definiëren. Women geeft een dynamische en rijkgeschakeerde vrouwelijkheid weer die de creatieve geest van Raf Simons en een nieuw tijdperk bij Calvin Klein weerspiegelt’.
En dan moet het verhaal over de geur, de modellen en de toelichting van de flacon nog beginnen. Enkele hoogtepunten. Over de geur: ‘In deze geur, dynamisch en modern, ontdekt de drager een innerlijke dualiteit, een constante spanning tussen de diverse elementen, een huwelijk van tegenstellingen. Het vertegenwoordigt een olfactorisch portret van het meer gelaagde idee van vrouwelijkheid van vandaag’.
Over de modellen: ‘Indachtig Anne Colliers’ oeuvre (de kunstenaar die de modellen heeft gefotografeerd) dat dwingende verbanden creëert die de verhoudingen en geïmpliceerde narratieven tussen de beelden onderzoeken, presenteert de campagne een triptiek van Lupita Nyong’o en Saoirse Ronan (leggen het concept uit in de videoclip) die worden geplaatst naast de iconische vrouwenfiguren die ze zelf uitkozen als vrouwen die hen inspireerden en beïnvloedden’.
Over de flacon: ‘Een creatie van Suzanne Dalton in samenwerking met Anne Collier, ademt een tijdloze vrouwelijkheid, met een ergonomische ronde vorm in massief glas met een zilveren hals en pompje, put uit de traditionele parfum-archetypen. Hij onderzoekt en doorbreekt esthetische codes, respecteert en daagt tradities uit, zet referenties aan het verleden naast elkaar en geeft ze een nieuwe wending – een grafische, oversized schotelvormige dop, canvas voor de fotografische print van Anne Collier. Door de flacon tot een objet d’art te hervormen, vervagen de grenzen tussen kunst en mode, quotes van de beeldtaal van de moderne fotografie fuseren met eeuwenoude noties van het vrouwelijke. De flacon weigert zich te conformeren. Het zet de traditie voort van regels doorbreken en grensoverschrijding die synoniem is met Calvin Klein’. Als je niet weet hoe de dop precies ‘werkt’ – zie clip.
Dit is toch niet meer leuk. En ik heb nog maar slechts, pak’m beet, 33 procent van het persbericht uitgelicht. Ik vraag me nu ter plekke af of een beauty-editor tot hier is gekomen tijdens het lezen…
WAT WOMEN IK EIGENLIJK?
Calvin Klein spreekt van een houtige bloemengeur. Dat klopt, maar als je leest hoe ze tot deze compositie zijn gekomen… Beauty-assistant: ‘Mevrouw, mag ik u de nieuwe Calvin Klein voorstellen?’ Klant in kwestie: ‘Graag’. Beauty-assistant: ‘Het ethos van Women oproepend, wordt ieder ingrediënt gerespecteerd en gehuldigd’. Want ‘het individu is van net zo’n vitaal belang als het collectief, de een kan niet zonder de ander, samengebracht om een onverwachte en unieke houtige bloemengeur te creëren, een contradictio in terminis’.
Klant in kwestie, die kritisch blijkt te zijn: ‘Kun je een ingrediënt ook níet respecteren, en nu we toch bezig zijn, kun je een ingrediënt beledigen?’ Beauty-assistant: ‘In Women, dynamisch en modern, ontdekt u een innerlijke dualiteit, een constante spanning tussen de diverse elementen, een huwelijk van tegenstellingen. Het vertegenwoordigt een olfactorisch portret van het meer gelaagde idee van vrouwelijkheid van vandaag’.
Klant in kwestie: ‘Jeetje!’ Beauty-assistant: ‘En de lichte rozekleurige geur, een combinatie van kracht en breekbaarheid, frisheid en sensualiteit, is opgebouwd rond drie basisingrediënten – delicaat oranjebloesem, verse eucalyptuseikels, en rijk Alaska cederhout, die wordt gecombineerd met zwarte peper en sfuma-citroen, plus een boeket van magnolia grandiflora en jasmijnabsoluut en de verleidelijke kracht van wierookolie en ambrox super’.
Klant in kwestie (Geurengoeroe verkleed als een look-a-like van Trijntje Oosterhuis): ‘Ik vind dat Raf Simons als spreekbuis van Calvin Klein wel erg veel hooi op zijn vork heeft genomen. Waarom al dit ‘gedoe’, waarom een geur groter en meer diepgravend maken dan nodig? Het ontneemt me bijna het plezier om gewoon van een geur te genieten. Als je al deze achtergrondinformatie in je opneemt, dan kan de geur alleen maar teleurstellen. Was Women daarentegen ‘gewoon’ gepresenteerd, dan was de kans groter dat je de geur gewoon lekker had gevonden. En, moet u weten, beauty-assistant, er zijn al zoveel ‘bevrijde’ geuren met zulke grote gedachten geflopt, omdat ze ook te veel wouden uitdragen. Neem Womanity van Mugler: ‘die’ wou zelfs een maatschappelijke discussie op gang brengen met behulp van een community. Daar zat dus bijna geen enkele vrouw op te wachten, dus ging die al snel na de lancering in uit lucht op. Terwijl, en dat is nu het jammere, de geur zelf grenzen aan het verleggen was’.
Beauty-assistant: ‘Dus u neemt de geur niet? ‘Trijntje Oosterhuis’: ‘Nee, niet voor mij. Women is een gewoon een prettige bloemengeur op houtbasis. Niet meer, niet minder. Ik verwacht bij zulke grote woorden een geur die meer wil en niet een knellend compromis is tussen marketing en creativiteit’.
WEER EEN 100 PROCENT DUTCH MADE PARFUM
‘DAT WAT NIET BESTAAT, MAAR ER TOCH IS’
Jaar Van Lancering: 2018
Laatst aangepast: 01/12
Neus: in samenwerking met Bram Niessink
Man en hoofddeksel: het blijft een moeilijke combi. Ik droeg een tijdje zo’n zwart gegleufde Borsalino tijdens mijn mid-thirties – werd ik af en toe uitgemaakt voor kinderlokker. Fijn. Daarnaast een schapenwollen muts afkomstig van een steppenvolk uit Mongolië – veel complimenten waren mijn deel. In Canada kreeg ik ooit een wasberen bontmuts inclusief bengelende staart – idem. Het voordeel van alle drie: mijn weelderige haardos kon ik er goed onder kwijt.
Een (baseball)cap heb ik ook een paar maal geprobeerd, maar die staat me niet. Ik heb me wel verbaasd over het fenomeen hoe deze Amerikaanse hoofdtooi bij uitstek (ook door diverse presidenten vanzelfsprekend gedragen) door luxemerken ineens werd ontdekt als gadget voor de catwalk – denk Chanel – en daarna, naast zonnebril en geur, een vast item werd van de goedkope accessoireslijnen.
De upgrading van de cap is dus mij een beetje is ontgaan: uitgevoerd in (bling-bling) luxe-edities die al naar gelang de wensen van de klant kan worden gecustomized. Louis Vuitton heeft volgens mij zo’n service. Je denkt dus dat die markt behoorlijk dichtgetimmerd is – moeilijk voor een nieuw merk om daar tussen te komen.
Tot dat ik onlangs Bram Niessink ontmoette. Zijn exclusieve en eigenwijze merk BYB Amsterdam maakt caps voor – ik citeer nu het persbericht – ‘wie zich niet wil mengen met de massa, maar individualiteit en exclusiviteit waardeert’. Zijn caps ‘worden duurzaam en met de hand vervaardigd in ‘s werelds oudste cap-werkplaats, die dateert uit de 18deeeuw’. Naam wordt niet vermeld, toch wel benieuwd. Niessinks unique selling point: ‘Het gebruik van de meest exclusieve en natuurlijke materialen geven elke cap zijn authenticiteit. Dit maakt elke cap uniek. Dit is wat ik wilde bereiken met BYB; hoge Nederlandse kwaliteit met ‘on-Nederlandse’ individualiteit en exclusiviteit’. Hij heeft veel succes (Justin Timberlake draagt er ook een naar ik heb begrepen), en het kon dus volgens hem niet uitblijven een geur te lanceren. Voor advies klopte hij bij mij aan, dat zich alleen beperkte tot de inhoud, de compositie. Niet wat betreft het verhaal en de presentatie.
NaamFugazzi Parfum 1. Het persbericht zegt: ‘Genderneutraal, maar dat is ook het enige neutrale aan deze mysterieuze, zinnenprikkelende verleider. Naast waardevolle oliën van onder meer kardemom, roze peper en sandelhout bevat Fugazzi Parfum 1 een geheim ingrediënt dat de werking van feromonen – onze menselijke ‘verleidingsstofjes’ – versterkt’.
Nu, geloof ik daar zelf niet in. Met dien verstande: wel in de natuurlijke, op onbewust niveau werkende feromonen, maar niet als ‘extra’ toegevoegd aan een geur. Volgens het persbericht heb je met een vleugje Fugazzi Parfum 1 ‘over aandacht niet meer te klagen… en alles wat daarop volgt. Je bent gewaarschuwd!’ Inderdaad want ‘elk flesje bevat vier procent van een geheim, natuurlijk ingrediënt dat de aanmaak van menselijke feromonen verhoogt: met wel 260%’.
Dan de de naam: Fugazzi. ‘Die prikkelt de nieuwsgierigheid, zoals de geur dat ook doet. Fugazzi is dat wat niet bestaat, maar er toch is. Wat een mens niet ziet, maar er toch is. Wat moeilijk te begrijpen is, maar er toch is. Wat niemand erkent, maar er toch is’.
WAT FUGAZZI PARFUM 1 IK EIGENLIJK?
Bram Niessink: ‘Een geur die jou laat zijn wie je bent (en dan een tikkeltje meer). Niet te beschrijven. We doen toch een poging. Fugazzi Parfum 1 is fruitig, kruidig en houtig. Rijk en aards. Zwaar en tegelijk sexy. Een geur niet specifiek mannelijk of vrouwelijk, maar die jou laat zijn wie je bent. En die je stemming, zelfverzekerdheid en aantrekkingskracht versterkt. Zodra de frisse topnoten de aandacht hebben getrokken, nodigen de mysterieuze hartnoten uit tot een dieper ‘gesprek’, waarna de donkere basisnoten de verleiding compleet maken – voilà!’
Bram Niessink vervolgt: ‘De frisse en zoetsappige topnoten met een licht houtige ondertoon trekken direct alle aandacht. Alsem (Atlasgebergte), groene munt (Azië), rood fruit, petitgrain (Paraguay), mandarijn (Italië), kardemom en nootmuskaat zorgen voor een ontmoeting om niet te vergeten. Een pure zinnenprikkeling. Het hart transformeert in een waar mysterie. Een lichte toon van olibanum (noordoostelijk Indonesië), roze peper, davana (India), eikenmos (Bosnië), cypriol (Egypte), kruidnagel (Madagaskar) en cistus labdanum (Spanje) monden uit in een pikant en vurig tussenspel’.
Bram Niessink: ‘Tal van houtsoorten als sandelhout (Egypte), guaiac (Paraguay) en cederhout (Virginia) geven de geur body en karakter. De patchoeli en vetiver (beide Java) blijven verleiden in de donkere, musk-aardse basis.
De indruk van Geurengoeroe. Vooropgesteld: ik vind het leuk en bewonderingswaardig dat, gezien het overaanbod van nieuwe niche-labels, iemand het nu nog aandurft om een geurlijn op te zetten. Ik geloof heel sterk in het feit dat een nichelabel met een bepaald specialisme (letterlijk een niche) dat gewaardeerd wordt door een sterke fan base ook met lijnextensies deze fans weet te verleiden. Een kwestie van doelgerichte aanpak en doorzetten.
Of een geur dan direct de eerste en de beste mogelijkheid is? Ik kan me andere accessoires indenken. Dan de geur: is goed. Want vol rijk, de volle laag. Voor mij een oriëntaalse houtgeur die zo gebalanceerd is dat hij ook aantrekkelijk is voor vrouwen. De opbouw: het klassieke traject volgend. Alleen minder klassiek citrus-fris in de opening dan normaal door de ‘groene’ en prikkelende kruidigheid. Langer op de huid een licht ijl spoor dat nijgt naar oudh maar door het overige hout (inclusief wierook) wordt getemperd. Vloeiend-sensueel en musky is de afronding door cistus labdanum, guaiac en sandelhout (die volgens mij alleen niet uit Egypte kan komen). Niet verkeerd voor een Hollandse jongensachtige première.
Ik ben trouwens benieuwd hoe Fugazzi Parfum 1 bij een blinde test ingeschaald zal worden – ik verwacht geen Ici Paris XL, eerder een bekend merk van de niche-afdeling van de Bijenkorf. Prijs: 50 ml € 120,00. Ook wanneer Fugazzi Parfum 2 wordt gelanceerd.
HEEL MOOI, HEEL MOOI, HEEL MOOI
KAFF: ‘CATHERINE DENEUVE IN EEN FLESJE’
Ik was helemaal vergeten dat dit parfumpraatje ook nog in de pijplijn zat, want opgenomen tijdens www.(tisweervoorbij)diemooiezomer.nl. Interessant merk dat we bespreken en een beetje door de gemiddelde parfumerie buiten beschouwing wordt gelaten: Tiziana Terenzi:. Ik snap wel waarom: heel veel andere geuren zouden hierdoor in ‘het grote niets’ verdwijnen. Spannende facetten, continue progressie… Guerlain waarom maken jullie niet meer van deze geuren… Is vervolgens www.parfumaria.comhet verschil van hoe Italianen en Fransen naar het parfummetier kijken.
Ik verafschuw het begrip, want te pas en onpas gebruikt, maar bij Tiziana Terenzi ruik je een passie voor parfums, geen je laten meeslepen door marketing. Ik heb Kaffal besproken op en V Cantoook. Laatste lijn – daar moet je eigenlijk zo’n kennismakingssetje van aanschaffen. Kun je je gewoon een weekend verdiepen in mooie ‘instapniche’-geuren en dan een, twee, drie of allemaal aanschaffen voor en na de feestdagen. De witte en zwarte serie ken ik nog niet van Terenzi.
HER(E) WE GO AGAIN: ROOD FRUIT
‘BURBERRIES’/ ‘BLURBERRIES’
Jaar van lancering: 2018
Laatst aangepast: 30/11/18
Neus: Francis Kurkdjian
Pfff, wat moet ik hier nu van vinden? En nog wel gemaakt door een bevriende neus. Her vertegenwoordigt alles wat ik nu niet leuk vind – understatement du jour – aan de parfumbizz. Presentatie: bij elkaar gesprokkeld populair decoratiemateriaal van de concurrent. Want lint ‘gewikkeld’ om de verpakking: Viktor & Rolf. Flacon: verstuiver rechts, dan wel links van het midden geplaatst: Prada. Campagne: inspiratieloze herhalingsoefening van Burberry Brit (2003) met wat toefjes Jean Paul Gaultier (Madame uit weet ik wat wanneer, waarvan de inhoud ook door Francis Kurkdjian werd geleverd). En dan, en dan: de enorme hurly burly rondom Her opgezet. Dus een social media-campagne gesitueerd rondom de spokeswoman, of in dit geval is het wellicht beter te spreken van ‘spokesgirl’, Cara Delevigne.
Maar wie moet Her ontmoeten? Drie keer raden. Burberry wil (wie niet ?) de nu meest gewilde doelgroep in de parfumerie verleiden: the millennial girl (door Google Translate vertaald met ‘het duizendjarige meisje’). Hoe kun je haar bereiken? Zolang je gesynchroniseerd bent met haar sociale media-netwerk van vrienden – no worries. De Burberry hurly burly: je kunt Her (Cara Delevigne) ontmoeten op Snapchat, Instagram en http://www.burberry.com. En zowaar, in multi facetted Cara schuilt ook een zangeres: ze geeft haar versie van Maybe it’s because I’m a Londoner. Kun je downloaden bij Spotify en Apple. Er is zelfs een Burberry-citygirlgids voor Londen online beschikbaar (gemaakt in samenwerking met British Vogue).
En helemaal in sync met de huidige in- en verpakcodes: in sommige (Burberry)winkels kun je een bedeltje (vier opties) om de hals van de flacon laten bevestigen die je dan weer verder kunt personalizen, sorry Burberry spreekt van individualizen, met een lint (vijf opties).
WAT HER IK EIGENLIJK?
Ga ik eerst iets heel crazy vertellen. Ik was een paar jaar geleden in de (volgens mij inmiddels failliete) Kijkshop (in Oud West in Amsterdam). Die had altijd een uitgebreide collectie geuren die door de gemiddelde ketenparfumerie inmiddels beneden hun stand was bevonden. En een geurduo die ik nog nooit bij deze ‘snobs’ had gezien. Van de hand van Frans Bauer. Ik was vooral nogal onder de indruk van For Her. De reden, niet dat ik het echt lekker vind, maar de rode-fruitopening was enorm kermis. Mierzoet – lychee, aarbei en framboos in de blender gestopt, lots of honing en suiker erbij. Bewondering in de zin van knap gedaan.
Nou, dat gevoel maar dan voor de helft ruik je in Burberry’s Her. Hiervoor blurde Francis Kurkdjian rode, blauwe, zwarte bes en framboos. Om het zoetzure effect hiervan te verhogen bloeien viooltjes in het hart, geflankeerd door jasmijn waardoor het geheel lucht krijgt. Her wordt ‘afgepoeierd’ met musk en ‘droge’ amber.
Kurkdjian omschrijft het effect van zijn creatie als ‘uniek omdat het een gedenkwaardige handtekening is. Om dat te bereiken, heb je een sterk akkoord nodig, een olfactorisch verhaal dat je visie vertaalt. Voor mij is dat een combinatie van zongerijpte bessen en Britse spirit vermengd met een amber-muskachtig akkoord. Je kunt Heronmiddellijk herkennen wanneer iemand het draagt’.
Ik omschrijf Her als een saaie, very more of the same ‘een-twee-drie-thuis’-compositie opgelegd door marketing die net zo goed door kunstmatige intelligente in plaats van menselijke intelligentie gemaakt had kunnen worden. De eerste had wellicht door alle verzamelde data goed te analyseren misschien/juist wel iets ‘spannenders’ geleverd.
