IRIS EN ROOS BADEND IN LICHT, BADEND IN LUX(E)
EN VERDER:
OPROEP TOT WEDERGEBOORTE VAN WARE LUXE
EAU DE VIE IN EEN GEUR
JOY & DIOR
190 ANS GUERLAIN
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 28/08/18
Neus: Marc-Antoine Corticchiato
Zie-ik-ut het geurgewijs ff niet meer zitten, overweeg ik olfactorische zelfmoord, dan rest mij slechts één remedie – afgezien van goed verkouden worden en/of een goed glas wijn: een parfum selecteren van een huis dat vrij van de lifestyle-waan van de dag, vrij van marketinggeleuter, vrij van storytelling-geprietpraat, vrij van maatschappelijke betrokkenheid gewoon doet wat het ‘moet’ doen: vanzelfsprekend vakmanschap bescheiden maar met autoriteit gepresenteerd. Kom daar nog maar eens om!
Ik doe waarschijnlijk merken te kort door die nu niet te kiezen. Het kan zijn dat ik van hun bestaan nog niet weet, het zijn kan dat ik juwelen over het hoofd zie van bekende leveranciers omdat die omringd zijn – als planeten pivoterend om een zon – door pure marketing gedreven geurgevalletjes.
Voorbeeld: ik ben zeer benieuwd naar de nieuwelingen van La Collection Privée uit 2017. Diorissima, Jardin des Anges, Lucky, Purple Oud, Rose Gipsy, Sakura, Santal Noir, Souffle de Soi, Thé Cachemire, Terra Bella. Maar Jezus, mag het ietsje minder? En, moet dit nu: als je al Diorissimo (1957) ‘hebt’ – toch gezien als een van de grootste parfumklassiekers – waarom dan Diorissima? Je haalt hiermee de status ervan en jezelf als merk omlaag. Vind ik.
Waarom geen Diorissime, Diorissimi, Diorissimu, Diorissimy? Waarom geen My Diorissimo, waarom niet Diorissi-tra-la-li-tra-la-la?
En: is dit nog niche? Ondertussen wetend dat Dior onlangs Dior Joy (2018) op de markt heeft gezet. Pardon? Joy (1935) is van Jean Patou en daar moet je met je parfumpoten vanaf blijven. Begrepe! En, pff, parfumpotjandorie houdt het dan nooit op, vorig jaar was er al J’adore in Joy.
Dus kwam ik uit op mijn licht in de duisternis: Parfum d’Empire. I love Marc-Antoine Corticchiato. Toeval of niet, Le Cri de la Lumière verbeeldt exact mijn onvrede. Oké, misschien een beetje een exaltatische naam, symbool staand voor het begin van iets nieuws, een oproep tot wedergeboorte.
Als je Corticchiato beter kent, dan weet je dat de naam in feite een omfloerste kritiek is op de huidige parfumpolitiek van Dior en al die anderen.
Wat Corticchiato wil: luxe terugbrengen naar zijn oorspronkelijke betekenis. Luxe ‘komt van’ het Latijnse lux. Ofwel, licht, licht brengen en in overdrachtelijke zin in combinatie met luxe: verfijning schenken. En dan niet in de vorm van more is better à la Dior (tien stuks!), maar less is more. Eén geur opgebouwd met een minimum aan ingrediënten samen subtiel een wereld vol rijkdom oproepend.
En verdomd hij heeft gelijk. Alleen zit de wereld op Corticchiato’s subtiliteit te wachten, gewend als die inmiddels is geraakt aan vergroving op plekken die ‘tot voor kort’ juist werden gekenmerkt door beleefde omgangsvormen, vrij van doorgeslagen spektakel?
Ook in de luxe-industrie vindt deze verruwing plaats – in de zin van te veel aanwezig, te veel bombarie, te opdringerig, te veel hoogdravendheid die – en dat is nu het jammere – daardoor de hoge verwachtingen niet kan inlossen. Je, ik althans, blijft vaak achter met een ‘is-dit-nu-alles’-gevoel.
Kun je dus ook linken aan geur. Een goed recent voorbeeld: de jubileumgeur van Guerlain genaamd 190 Ans. Blijkt ‘niet meer’ te zijn – nadat alle stof is neergedaald – dan de geur (enigszins aangepast) die tijdens het 180-jarig jubileum al werd geschonken in een lullige flacon aan journalisten (Geurengoeroe included, zelfs in tweevoud) en hele trouwe klanten. Nu voor de gelegenheid voor iedereen die wil in diverse concentraties: double absolue, absolue en eau de parfum. Respectievelijk verkrijgbaar in drie verschillende uitvoeringen. Mooi gedaan dat wel, vooral de allerduurste uitvoering, maar al eerder gebruikt en dus in feite een dubbele herhaling.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, en moet oppassen dat ik niet definitief in een negatieve spiraal richting het zwarte gat terechtkom. Maar dan, maar dan is er nog altijd oxycodon. Twee keer zo sterk als morfine. Deze werking heeft Le Cri de la Lumière in ieder geval niet, want zoals gezegd de geur is heel subtiel.
WAT LE CRI DE LA LUMIÈRE IK EIGENLIJK?
Ik heb het nooit in ambrette (foto) kunnen ontdekken: facetten van eau de vie. Ik heb er nooit iemand over horen bloggen, maar sinds deze omschrijving in het persbericht van Le Cri de la Lumière staat, kakelt men elkaar na. Voor mij heeft ambrette iets musk-achtig met vooral groen-aardse accenten met warm-humus nasleep (nu ook wel vegetaal/plantaardig genoemd). En dat ruik je dus verondersteld in de opening.
Ik onderga iets anders: eerst iets ‘vaag fris’- want heel even iets dat doet denken aan ‘hesperide’ overlopend in eau de vie. Laatste wordt volgens mij opgeroepen met een synthetisch waterachtig molecuul met fruittonen (denk paradisone, denk cascalone) dat mij doet denken – toeval of niet? – aan het heerlijke, bruisende wodka-champagne-akkoord opborrelend in de opening van Parfum d’Empire’s Ambre Russe (2007).
Vervolgens gebeurt er volgens mij dan dit: de geliefde kenmerken van iris – zowel droog-poederig, zowel aards-koud – fuseren elegant. De musk en de ambrette (samen goed voor een plantaardig-sensueel effect) omlijsten deze iriserende noot die door toevoeging van roos de compositie vervolmaken, ‘verbloemen’.
Zonder roos was de geur blijven steken in een al te bekende ‘solifleur’ iris.
En dan de afronding: die is nóg subtieler, want met nauwelijks waarneembaar blank hout. Duidelijk synthetisch maar in dit geval in het geheel gezien niet hinderlijk, eerder logisch. Als er echt sandelhout was gebruikt, was Le Cri de la Lumière te vol geworden. Als er echte patchoeli was gebruikt, was Le Cri de la Lumière te donker geworden. Als er echt cederhout was gebruikt, was Le Cri de la Lumière te droog geworden.
Eindgevoel: een door roos omlijste iris waarvan de wortels in de lucht hangen en de bloemen naar de aarde reiken. Met als verbindende factor een regenboog die lucht en aarde met elkaar linken. Hoe subtiel is dit. Te subtiel?
GEURENGOEROE 