III: HAPPINEZ OP NIVEAU
VIII: ENGELACHTIGE ‘ROSE DE CARTIER’
X: ‘CARTIER-CRAZY’
Jaar van lancering: 2009, 2010, 2012
Laatst aangepast: 18/09/17
Neus: Mathilde Laurent
Verder met het verkennen van Les Heures. Pour commencer: III, L’Heure Vertueuse. Hoe vertaal je dat mooi? Het deugdelijke uur? Google Translate geeft alleen ‘het uur’. Dan maar iets breedsprakeriger: ‘Het uur dat deugd doet’, ‘Het uur vol van deugd’. Hoe het ook zij: zelden lavendel zo mooi ‘zien bloeien’ terwijl ik niet zo’n lavendelfan ben. Hoe moet je dit uitleggen? Een natuurfilm versneld afgespeeld waar je de lavendelbloemetjes voorzichtig ziet ontwaken, ontluiken en vervolgens volop zachtjes bloeiend. En gewiegd door de Mistral die de lome zon van de Provence meevoert gevuld met amandel- en melkachtige noten. Denk Sir David Attenborough voor de BBC.
De geur is een interessante combinatie van ‘eerste generatie geuren’ – denk eenvoudige, medicinale apothekersbrouwsels – met het raffinement van moderniteit. Ofwel, geperfectioneerde eenvoud doordat het de zogenaamde puur natuurgeuren ontstijgt. Die blijven vaak steken in een horizontaal genot, terwijl L’Heure Vertueuse meer verticaal zijn nuances prijsgeeft. Want de lavendel is omringd door mooie groene noten die samen voor een harmonieus gevoel zorgen. Niet groen in de zin van vers geknipt, eerder niet plukken mooi laten groeien. En, hoe fijn, je kunt deze kruiden stuk voor stuk detecteren voor ze samen één worden. De rozemarijn: roosachtige, ijlige kruidigheid. De tijm: wilde groenheid. De verbena: zonnig heldergroen.
Mooi ook hoe dit door de basis wordt vastgehouden: ‘aards’ alsem, melk- en groenachtig mastiek waarvan de zachtheid wordt versterkt door amandel. Subtiel: aanwezig maar bescheiden. Happinez op niveau!
Hoe groot het contrast met VII L’Heure Diaphane (2010). Ook hier: hoe vertaal je dit? Heeft dus niets te maken met de godin van de jacht – Diana – terwijl de compositie je wel in die stemming kan sturen. Diaphane is ‘chic Frans’ voor doorzichtig, transparant. En dat is deze geur. Alsof je door tere rozenblaadjes heen naar de wereld kijkt. Maar dan zonder het ‘la vie en rose’-parfumcliché.
Daarvoor is de geur te raadselachtig, ‘te’ poëtisch. Het roosgevoel wordt opgeroepen met pioen, centifoliaroos en lychee, en komt zó natuurlijk over – lychee ruikt vaak te synthetisch, te veel naar snoepgoed, is hier geen sprake van – dat het lijkt of het een voor de gelegenheid gekweekte roossoort is: Rose de Cartier. Een basis van ‘amberhout’ houdt het geheel vast zonder dat je het eigenlijk merkt – zo licht van toon blijft het geheel. Krijgt hierdoor iets engelachtigs, iets wat bij aanraking uit het zicht verdwijnt. VII L’Heure Diaphane in één zin: where angels fear to tread, waar engelen bang zijn om te lopen…
Nu we toch bezig zijn, let’s go crazy met X L’Heure Folle (2009) – het dwaze uur. Mijn hoop, mijn verwachting: olfactorisch vuurwerk, heen en weer geslingerd worden, van de ene verbazing in de andere vallen. Niet echt dus. Een trits aan ingrediënten die rood fruit groepeert rondom het maarts viooltje en groene noten ‘op zijn Japans’. Denk L’Eau par Kenzo (1996), denk Eau de Shiso (2012) van Roger & Gallet maar dan opgestuwd naar nieuwe hoogten.
Alleen, ik kan er in eerste instantie niet echt niche van maken. Is misschien een vooroordeel: te veel rood fruit is voor mij midprice. En heel wat manden worden leeggestort: rode en zwarte bes, bosbes, granaatappel en braam geactiveerd door roze peper. Hechten zich vredig en tevreden aan het viooltje dat verscholen ligt in een bos – want de viooltjeszoetheid wordt getemperd door groene noten (shiso) met een aards, houtachtig en daardoor een beetje stroef randje (klimop en duizendknoop). Toch wel: heel mooi.
En dat onderscheidt L’Heure Folle toch van midprice; die worden meestal geserveerd met een te cleane witte musk. Hierover geblazen een lichte wolk van zoete aldehyden die zorgt voor een abstract geheel. En tegelijkertijd ‘bubbelt’ de geur, alsof er zuurstof doorheen wordt geblazen. Goed door ruikend: het is toch wel niche door de subtiliteit waarvan je ook hoopt dat de kopers het als zodanig ervaren. Maakt van L’Heure Folle wel een perfecte ‘testgeur’: zou je’m blind ook als niche onderscheiden?
Verder door ruikend en denkend: ik zie overeenkomsten tussen Les Heures de Cartier en Le Gemme, de nichelijn van Bvlgari. Beide gemaakt door vrouwen die niet willen overrompelen met ‘right in the face’-parfums maar eerder kiezen voor lichtheid en finesse. Meer een wisselwerking tussen ingrediënten dan ‘emoties’. Geuren die je moet ondergaan en onderzoeken. Ik krijg door Les Heures de Cartier in ieder geval weer zin in geuren – iets waaraan het me de laatste tijd nogal best wel veel behoorlijk aan ontbrak.
GEURENGOEROE 