‘FEEST DER HERKENNING’
KOUROS REVISITED
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 29/08/17
Neus: onbekend
Concept & realisatie: Bernard Chabot
Blauw bloed. De eerste associatie voor velen: het gelijknamige, huppeltuttige bijna onderdanige tv-programma van de EO over van wat er nog resteert aan adel gepresenteerd door slippendrager Jeroen Snel.
Kijk je niet naar Blauw bloed, maar stroomt het wel door je aderen, dan ben je dus van adel. De herkomst en de betekenis: daar zijn boeken over vol geschreven. Een van de meest plausibele: het blauwverven van textiel was vroeger – middeleeuwen – kostbaar. De kleurstof werd gewonnen uit wede en het proces was zo bijzonder dat het voor velen aan magie, aan toverij grensde: het geelgroene sap van de wede werd bij verwarming blauw. En dat konden zich alleen de rijken, de adel veroorloven. Andere optie: het verband tussen blauw bloed en aristocratie kan afkomstig zijn van het middeleeuwse gebruik van ‘bleu’ als eufemisme voor ‘dieu’ in de strijdkreet van de Franse ridders ten tijde van de kruistochten ‘par le sang de Dieu’ (bij het bloed van God) . Dit leidde tot de verkorting ‘un sang-bleu’, een ‘blauwbloed’.
Hoe het ook zij: ik verbaas me erover dat de naam niet eerder voor een geur is gebruikt. Wel in het jeansdepartement natuurlijk: naar ik heb begrepen – correct me if I’m wrong – het inmiddels failliete Blue Blood. Wel op tv: crime fight-serie Blue Bloods met voormalig jaren tachtig-hunk Tom Selleck in de hoofdrol. Want de boodschap is direct duidelijk: verondersteld chic. En verfijnd. En nobel. Laatste ‘karaktertrek’ linkt Sang Blue met de geschiedenis van Le Galion: als uitgangspunt voor de compositie werd een niet afgemaakte formule van Paul Vacher (the nose behind the brand) gebruikt terwijl hij werkte aan zijn laatste geur begin jaren zeventig: Eau Noble (1972).
WAT SANG BLEU IK EIGENLIJK?
De man nu achter Le Galion – Bernard Chabot – ‘verklapte’ mij dat een van de inspiratiebronnen Kouros (1981) van Yves Saint Laurent is. Als je dat eenmaal weet, achtervolgt je dit… Maar op een gegeven moment moet je het ‘loslaten’. En dan? Gewoon inhaleren en ervaren. Maar toch Kouros blijft al ruikende in het kielzog. Het verschil: minder donker, minder mosachtig. Minder nadruk op de patchoeli in de basis, meer op de alsem. Meer hemel, minder aarde.
Sang Blue opent zich als een wolk: alle ingrediënten lijken in één keer op je neer te dalen en uit deze hoeveelheid aan indrukken maken zich langzamerhand details los. Door de citrusnevel (sinaasappel, bergamot en citroen duidelijk gelardeerd met galbanum) heen kom je terecht in bloemensfeer waarin het viooltje de meeste aandacht trekt meer bloemig gemaakt met jasmijn en roos. Om een al te ‘vrouwelijke’ impressie voor een stoere mannengeur te voorkomen, worden ‘ter compensatie’ rozemarijn en eucalyptus toegevoegd. Zorgt voor een ruige toets zonder dat elegantie van de bloemen verloren gaat. Alleen de anjer ontgaat me. De basis niet: droog-strak, strak-droog cederhout, patchoeli, sandelhout, alsem en vetiver met op een gegeven moment erg sterk muskspoor.
Nadeel van de compositie: de nicheneus is inmiddels dit soort geuren ontstegen waardoor hij er de je er de finesse, bijzonderheid niet meer van inziet. Want Sang Blue is in feite een herkenbare ketenparfumeriegeur met jaren tachtig-feel (denk zee- en oceaangeuren) alleen gemaakt van ingrediënten van een betere kwaliteit, het is tenslotte een nichegeur.
Om de moderniteit van de geur te onderstrepen – en wellicht om het merk toegankelijker te maken bij een publiek dat niet echt ontvankelijk is voor de geschiedenis van Le Galion, fotografeerde Robert Greco met een very gay-invalshoek een lekker ding, een stoot, een levende ‘kouros’ – waar het blauwe bloed ruimschoots door de aderen vloeit. Het effect: ‘Het idee van een verontrustend en sulfuriserend universum. Een viriele dimensie en iets provocerends’.
GEURENGOEROE 