HEILIG HOUT IN EEN AURA VAN IRIS
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 08/04/16
Neus: Irène Farmadichi
Illustratie: Olaf Hajek (uit Geurengoeroe’s privécollectie)
Gaïac Mystique is een ‘haute parfum’ dat de haute couture-collecties van de huidige huisontwerper Riccardo Tisci heel dicht benadert. Nog sterker dan de inmiddels uit de schijnwerpers verdwenen Dahlia Noir (2011). Ofwel: zijn neo-gothic chic couture gepresenteerd in donkere, bijna heilige ambiance. Voor de een reli-kitsch, voor de ander adembenemend. Givenchy noemt het zelf treffend ‘dark romanticism’.
Met andere woorden: ‘De geur met zijn gotische nobiliteit brengt je terug naar de krullen van zwarte organza, elegant kant, religieuze iconen en heilige symbolen. De tegenstrijdigheid van onthulling en mysterie worden passend gemaakt. Gaïac Mystique zweeft tussen transparantie en duisternis, tussen minimalisme en overvloed’. Aldus het persbericht.
WAT GAÏAC MYSTIQUE EIGENLIJK?
Laatste twee omschrijvingen gaan wonderwel op voor de geur. Want hoewel donker, schijnt er toch licht over de compositie. Want hoewel overvloedig, wordt dit bereikt door een minimum aan ingrediënten. En dat komt voornamelijk – logisch gezien de naam – op conto van guaiac (foto). Want dit hout is al een compositie op zichzelf en heeft altijd een sacraal aura gehad door zijn helende kwaliteiten. Tenminste als je afgaat op overleveringen van de oorspronkelijke bewoners van Amerika: het werd door ze ingezet tegen vervelende tegen dingen ten gevolge van promiscue gedrag: herpes en syfilis.
Dat deze puur natuur-medicatie werkt(e), blijkt ook de andere naam die dit hout heeft gekregen: palo santo/tree of life. De geur zelf is waarachtig complex. Ik heb zelf ooit een stronkje in Amerika op een lokale markt in Los Angeles gekocht. Had dat het liefst in beide neusgaten gestopt. Zo rustig makend deze mengeling van balsemachtig en honingzoet, van rokerig en ‘asfalt’. Ongrijpbaar, wonderlijk en mysterieus. Dus het adjectief in de naam is zeer toepasselijk.
Door deze rijkheid, is het niet zo gek dat guaiac een geliefd ingrediënt is in nicheparfums. Voor ‘veel’ geld, krijg je veel terug. Vooral als het echt van de levensboom wordt getapt – is nogal pittig qua prijs.Er is ook veel nep te koop: vaak een vage variatie op ‘gezoet’ patchoeli.
Gaïac Mystique brengt de essentie van de compositie bij de eerste snuif voor het voetlicht. Je ruikt na een onbestemde, maar intrigerende fris-scherpe, bij medicinale aandoende opening alles: de hierboven beschreven kwaliteiten van guaiac, de poederige finesse van iris – hier aards, ‘zand’, donker en koel – en de zoet zalvende noten van tonkaboon.
Maar hoe langer op de huid, hoe meer dimensies je waarneemt. De zoete noot heeft prikkels die ook doen denken aan steranijs. De rokerige aspecten en asfalt-noten van het heilige hout worden versterkt door een donkere wierookslier. Interessant: de geur glijdt als het ware van de huid in de huid die hierdoor warm wordt, als door de zon beschenen. Uiteindelijk is het de iris pallida die alle deze sferen in zich opzuigt, resulterend in een extreem zacht, maar ‘ruig’, vol en tegelijkertijd fijnzinnig parfum.
Ik had nog nooit van Irène Farmadichi gehoord, en al www-ent kom je ook niets over haar te weten: knap gezien de social media-maatschappijstructuur anno nu. Maar het is een overtuigende introductie.
GEURENGOEROE 