MUSK EN ROOS VOLGENS ARABISCHE PARFUMTRADITIES?
Jaar van lancering: ????
Laatst aangepast: 28/08/14
Neus: onbekend
Flaconontwerp: Al Hamarain
In het westen is de roos verworden tot een cliché, een ‘stereotypisch’ symbool van vrouwelijkheid. En dat zit al lang in ons gedachtengoed verankerd. In de goede oude tijd van de oudheid werd – hupsakee nog een cliché – de koningin van de tuin geofferd aan Aphrodite, godin van de liefde, schoonheid, seksualiteit en vruchtbaarheid.
In de islamitische traditie heeft de geur van de roos een andere religieuze betekenis. Er wordt zelfs beweerd – correct me if I’m wrong; ik wil geen fatwah over me uitgesproken krijgen – dat de geur die de roos afscheidt olie van het getransfigureerde zweet van de profeet Mohammed symboliseert.
Die had echt iets met geur naar het schijnt: hij rook mooier en bedwelmender dan welk parfum ook. En gebruikte het in zulke grote hoeveelheden dat zijn haren er door glansden – talking about manlihood. Waar hij ook kwam liet hij een geurspoor achter. Als Mohammed iemand de hand schudde dan rook die persoon dat de hele dag lang. Als hij een kind over de bol had geaaid, dan herkende iedereen het direct door de geur.
Niet alleen de roos, ook musk wordt geassocieerd met de profeet – volgens hem het puurste parfum denkbaar. Als hij zijn mond had gespoeld met water en dit vervolgens ‘desavoueerde’ in een bron, dan verspreidde die direct de geur van musk. En volgens andere bronnen rook Mohammeds zweet zelfs fijner dan musk. Maar het mooie aan deze ‘wel-of-niet-waar’-info is toch wel dat in Arabische contreien de roos niet automatisch aan de vrouw wordt gelinkt. En het diepgewortelde besef van het effect dat animale musk op de drager/draagster kan hebben en natuurlijk diegene die met ze in contact komt.
Neem bovenstaande mee als je weer eens een echt puur Arabisch rozen- en muskparfum onder je neus houdt, bijvoorbeeld Royal Rose en/of Midnight Musk van Al Haramain, dat weer lekker uitwijdt over de bedoeling van deze twee oosterse verleidingen. ‘Al eeuwen gevierd als bloem van de liefde. Roze rozen – nieuw voor mij – symboliseren een liefde die nog vol van hoop en verwachting is, witte rozen staan voor verloren gegane liefde en rode rozen voor een die uiteindelijk triomfeert’.
En Royal Rose? De verzekering van een liefde dat heeft gewonnen en daardoor gevierd wordt, van een liefde die eeuwig voortleeft, van een liefde die vanuit het hart lichaam en ziel overweldigt. Net zoals één persoon jouw wereld is, kan één roos jouw tuin zijn. Royal Rose moet je als een schat bewaken, niet weggeven’.
Midnight Musk is volgens het huis een ‘knight of nights, an excellent perfume which has all the essential aspects of a great perfume’. Met andere woorden: we zeggen niets. Verder: ‘romantisch maar schalks, aantrekkelijk voor jeugdige stoutmoedigen van alle leeftijden en – nu een zin die ik niet vertaal, want zo waar – ‘for those who are versatile, smoothly adapting to prevail over situations and people, those who are confident and don’t have to brag about their accomplishments’. Doen we! En ook gebruiken we het als ‘a facade of nonchalance’, maar dan wel ‘before its wild characteristics comes roaring through’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Maar opgelet: Royal Rose is geen puur rozenparfum in de ware zin, geen wentelen in zuiver, bijna letterlijk de adembenemende Arabische roosessences. Eerder Europees, maar voller en rijker en omringd door andere bloemen die voor een heldere lucht en zon zorgen, zonder al te fris en te makkelijk zoals met veel recente Europese rozenparfums het geval is.
De geur begint mooi groen te de ademen door geranium- en viooltjesblad ondersteund door een bescheiden galbanumnoot… Dan begint de roos te bloeien. Geeft geen solovoorstelling; ze speelt elegant samen met mimosa, iris en fresia… de eerste twee garanderen poeder, de laatste bloemige frisheid. Poeder blijft ook in de Royal Rose-basis over de roos gesprenkeld.
Dit keer in de vorm van witte musk en heliotroop die het geheel wat zacht-zoeter laat worden. In het begin, vond ik de geur niet zoveel bijzonders. Je moet tijd er de tijd nemen. Niet echt een ladykiller, eerder beschaafd en meer tegen niche aanschurend dan niche. Eerder Europees dan Arabisch.
Met Midnight Musk weet ik het niet. Die heb ik een al paar maanden – met tussenpozen – onder mijn neus hangen. Maar het wil maar geen echte musk worden. Of beter gezegd: een musk waar ik op had gehoopt. Zo’n Arabische, diep dierlijke die de bloemen alleen maar als maskerade gebruikt om de consument, gewend aan witte musk, niet de stuipen op het lijf te jagen.
Suikerwater spookt de hele tijd door mijn hoofd. Meer vanille dan musk. En de opening van bergamot en viooltjesblad? Je zit direct in het suikerwater van de basis. De bloemen? Ruik ze niet stuk voor stuk, alleen als abstract boeket: jasmijn, iris, fresia en kamille. Dus fris, helder en zacht met een licht fruitig randje door osmanthus. Tja, en de basis: sandel- en cederhout. Met moeite ruik ik het, meer een ‘idee van’. Vanille en musk. De eerste smoort de tweede. Waarom heeft Al Haramain de geur niet Vanillemusk genoemd?
GEURENGOEROE 