DANCING QUEEN IN PARIS
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 08/03/13
Neus: Thierry Wasser
Film en illustraties: Kuntzel+Deygas
Ik dacht dat door het succes van de ‘geconfectioneerde’ versie van La Petite Robe Noire (2012), Idylle (2009), meer ‘mijn’ geur, door Guerlain zou worden vergeten. Gelukkig niet: dit jaar verschijnt een nieuwe Duet-versie: Jasmin Lilas – bespreek ik weldra. Daarnaast volgt Guerlain het courante parcours van een succesnummer. Na het eau de parfum volgt er dus nu een eau de toilette van La Petite Robe Noire.
Volgens Guerlain bij voorkeur gedragen ‘als de nacht over het magische Parijs valt’ en de draagster kan niet wachten tot het feest begint. De lichtstad is haar speelplaats, één grote disco. Maar het liefst verblijft deze Franse dancing queen onder de Arc de Triomphe, die ze ziet als haar jukebox. Maar voor je het weet walst ze met haar dancing king richting Pont des Arts. Helaas heeft ze geen tijd voor romantische ontwikkelingen – dat is voor later, want hoe dieper we in de nacht duiken, des te maffer ze wordt: met haar vriendinnen bekrast ze met haar stilleto’s vinyl platen. En dan verschijnt ze ineens voor de Bastille. Ja inderdaad, zoals ze het zelf omschrijft, is haar enthousiasme hartverwarmend. Ik zou bijna zeggen vermoeiend… waar wil ze nú weer naar toe? Maar ik, haar dansende cavalier, kan haar niet weerstaan, moet haar volgen. Al was het alleen maar om haar de eau de toilette in te ademen…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… die niet sensueel is, want deze eau de toilette is als een sprankelende fontein van vruchtenlimonade die geleidelijk transformeert naar een krokante macaron met warme, romige en poederige toetsen. Het fruit klatert je eerst tegemoet. Kers, pruim, appel en zwarte bes. Goed in balans: de volle zoetheid van de eerste twee wordt fris gemaakt door de laatste twee – omringd door een krans voor groene noten.
Dan heel langzaam beginnen de bloemen te ontwaken: roos, jasmijn en oranjebloesem. Neem wel tijd deze te ontdekken, ook als de basis zich aandient. Voor mij het mooiste gedeelte van de geur: witte amber en witte musk. Slechts twee ingrediënten die beide een afzonderlijke wereld van geuren kunnen oproepen. Het is aan de neus hoe deze basis-smaakmakers te interpreteren.
Thierry Wasser koos voor poederige, warme sensaties. Ik ruik amandel, ik ruik heliotroop, ik ruik vanille, ik ruik honing, ik ruik suiker, ik ruik sandelhout. Een macaron, die als je hem wil opeten, pas zijn bloemige noten echt vrijgeeft, waardoor deze eau de toilette niet te banketbakkerachtig wordt. Ook goed in balans. Hoe komt het toch dat ik de eau de toilette-versie van vrouwengeuren vaak prettiger in de omgang vindt…
RUIK & VERGELIJK
‘Banketbakkersluchtjes’ lijken een doorstart te maken. Nu is het niet vette cacao en chocolade, maar de knisperende ‘frou-frou’-noten van het luchtige deeg dat de neuzen inspireert. Jo Malone lanceert dit jaar The Sugar & Spice fragrances. Vijf stuks. Dank u wel. Reminiscence startte zijn Les Notes Gourmandes in 2008, Marc Jacobs had in 2010 zijn Biscotti-splash. Heb er natuurlijk een paar over het hoofd gezien. En de volgende is…
GEURENGOEROE 