EEN ‘OUDE’ ROOS, EEN ‘BEWIEROOKTE’ ROOS
Jaar van lancering: 2010/2011
Laatst aangepast: 07/11/12
Neus: Caliche Becker, Sidonie Lancesseur
Concept & realisatie: Kilian Hennessy
Ik heb van enkele mensen het verwijt gekregen dat ik over het algemeen niet bepaald positief ben over By Kilian. Tja. De reden: wandel door enkele van mijn recensies. Hoewel ik vind dat het nogal meevalt, zeg ik: ‘You can’t please every one’. Maar behold, ik ga nu iets vleiends over hem schrijven. Met dien verstande: hij is niet de eerste die oud vol en ‘massief’ in zijn geuren verwerkt – die eer komt nog steeds Pierre Montale toe.
Maar wel de eerste die er een overkoepelend thema bij presenteerde. En die is cliché, want al tig keer als inspiratiebron gebruikt: de Vertellingen uit Duizend en één Nacht. Alleen dit keer kun je het letterlijk opvatten omdat The Arabian Nights Collection – Pure Oud (2009), Rose Oud (2010), Incense Oud (2011), Amber Oud (2012) – met name lijkt gemaakt voor de Arabische markt. Die begint zich steeds meer te interesseren hoe westerse huizen dit ‘hout der goden’ interpreteren. Is natuurlijk ook een kwestie van commercieel denken: deze contreien hebben niet bepaald last van de wereldwijde economische crisis. Dus: ‘U vraagt, wij creëren’.
Hij is niet de enige. Wellicht door hem geïnspireerd hebben ook Giorgio Armani en Guerlain zich op het nabije oosten gestort. Het is, gelijk By Kilian, niet alleen oud wat ze presenteren, toch overheerst de niet-Europese gedachte. De eerste presenteerde in 2010 – heel origineel – de One Thousand and One Nights Collection in de Armani Privé-lijn. Oud Royal en Rose d’Arabie (beide 2010), Ambre d’Orient (2011) en Cuir Noir (2012). Guerlain lanceerde dit jaar onder de vlag Les Déserts D’Orient een trio: Rose Nacrée du Désert, Songe d’un Bois d’Eté en Encens Mythique d’Orient.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Pure Oud heb ik nooit geroken. De reden: was toen (en wordt nog steeds) moe van al die zich onderscheidende nichehuizen die allemaal de ene oud na de andere afscheiden. Heb me er sinds een tijdje bij neergelegd, en zit nu eigenlijk vol ongeduld te wachten op het moment dat na Dior en Guerlain, Chanel en Serge Lutens het ook gaan doen.
Rose Oud begeleidt me al een tijdje. Ik ben onder de indruk omdat het meer dan een klassieke roos-oud-combinatie is. En wat ik bij sommige By Kilian-geuren heb – de prijs staat niet in verhouding tot de kwaliteit van de ingrediënten – ervaar ik met Rose Oud niet. Je krijgt als het ware waar voor je geld. En de roos – een superbe blend van Bulgaarse roos en centifoliaroos – begint direct te bloeien.
En hoe! Vol en opulent. Dit is niet de koningin, maar de keizerin van de (Arabische) tuin . Haar blaadjes lijken van fluweel. Ze is maar wat trots op haar verschillende karaktertrekken. Zoet, zonnig, fruitig, snoeperig. En ze wat pronkt ze er mee zonder zich aan te stellen. Vervolgens mengt zich een likeurachtige sensatie in het spel die lijkt op een mengeling van pruim en perzik ondergedompeld in een kruidig-zoete sensatie die als het fijnste poeder over de rozenblaadjes ligt. Kardemon (ruik je lichtjes), kaneel (iets meer) en saffraan (heel goed ruiken).
Dan moet het mooiste nog komen, want heel geleidelijk openbaart zich het oud. Hoewel het vanaf het begin – de lichte etherische toets – al zijn schaduw vooruit werpt, komt het nu echt tot leven. Oud ondersteunt de roos om haar verder te laten stralen. Oud is in dit geval een combinatie van oud, cederhout, cypriol en patchoeli, en krijgt een onverwachte warme ondersteuning door rokerig en zoet tabak die Rose Oud een licht dierlijke toets geeft. En door al deze oud- en houtsensaties blijft de keizerin bloeien en bloeien.
Ik ben even enthousiast over Incense Oud. Gemaakt door Sidonie Lancesseur. Is bij mijn weten de eerste keer dat het ‘nieuwe’ steringrediënt zo mooi is verweven met het oudste in de parfumerie: wierook. Alle bezwaren die je tegen wierook kunt hebben – te heftig, te rokerig, te ‘katholieke kerk’ – kun je terzijde schuiven.
Alhoewel, ‘roken’ doet het nog wel, maar wordt nu ‘getemd’ door oud dat nu een meer ondergeschikte rol speelt. Prettig is ook de toevoeging van roos die dit keer een bescheiden rol opeist en er voor zorgt dat de geur een bloemige toets behoudt. Gaat als volgt. Eerst een fris-groene en spetterende opening, als een briesje dat snel overwaait, van kardemon, grapefruit en veel roze peper. Prettig. Dan de Turkse roos ondersteund door geraniumblad (dat vaak meer naar roos ruikt dan roos zelf volgens ‘geraniumgekken’).
En je blijft haar subtiel ruiken, ook als de houttonen zich gaan verspreiden: ceder- en sandelhout, patchoeli, papyrus en eikenmos die samen oud oproepen en tegelijkertijd het genot van een ouderwetse chypre schenken. Ofwel een ‘diep-in-het-bos’-gevoel. En tussen al dit ‘oud’-hout smeult, broeit, kringelt en rookt het wierook dat 25 procent van de totaalcompositie bepaalt en een al even klassiek-zalvende en zoete ondersteuning krijgt van cistus labdanum en musk.
RUIK & VERGELIJK
Annick Goutal was toch het eerste nichehuis dat het mysterie van de Oriënt voor het eerst heeft gerubriceerd in een trio, twee jaar later gevolgd door een vierde variant. Het huis heeft zich nog niet aan oud gewaagd. Ben benieuwd of het net als Chanel en Lutens de – commerciële – verleiding kan weerstaan…
Annick Goutal – Les Orientalistes A.M.E – Ambre Fétiche (2007)
Annick Goutal – Les Orientalistes A.M.E – Myrrhe Ardente (2007)
Annick Goutal – Les Orientalistes A.M.E – Encens Flamboyant (2007)
Annick Goutal – Les Orientalistes – Musc Nomade (2009)
GEURENGOEROE 