GEURENGOEROE

SUPERSIZE, SUPERGREEN ME!

Jaar van lancering: 2012

Laatst bijgewerkt: 02/09/12

Neus: John Pegg (foto onder)

Artistic direction: John Pegg

Hij is eerder een uitzondering op de regel in de Verenigde Staten. Want welke geur je van John Pegg ook ruikt, geen enkele is clean, fris, soapy, musky met voor de vrouwen veel bloemen in het hart, met voor de mannen een aardse en houtige ondertoon. Dat zou je niet verwachten als je zijn geurkritieken op youtube (zoek op kerosenetrewthe) hoort. Met een stoere muts op, waaronder een kale knikker schuilt, enige flessen alcohol op de achtergrond, geeft hij nogal slaapverwekkende reviews. Hij heeft weinig origineels in te brengen. Zo is hij bijvoorbeeld zonder een zweem van ironie helemaal onder de indruk van de verpakking van The One for Men (2008) van Dolce & Gabbana. Beetje sloom, beetje saai.

Dat kun je van zijn geuren niet zeggen – geen massavermaak. Grof, ongepolijst, ruw, schetsmatig en kunnen door niet getrainde neuzen ook als vies en stinkend worden ervaren. Komt door zijn achtergrond. Geboren in St. Clair ten noorden van Detroit.

En als je daar geen baan in de auto-industrie hebt volgens hem, ben je werkeloos. Hij is er toch uitgestapt – hij spoot er auto’s geloof ik – en ging zich toeleggen op het beschilderen en bewerken van motors. Echt stoer dus. Een echte dude – yoh! Wat eigenlijk veel mensen hebben, ondervond hij ook: de geuren van vuil, vet, olie, staal, teer, asfalt en uitlaatgassen in garages en omgeving vindt hij zeer aangenaam. Alleen niet in echte geuren. John Pegg wel. Vandaar de naam van zijn ‘garage’.

Zie je ook aan de presentatie: elke flacon is door hem persoonlijk bespoten met autolak. Alles wat hij doet – schrijven, componeren en parfumeren – heeft hij zichzelf geleerd. En dat lees je, hoor je en ruik je. Een soort van ‘stoere’ verfijning was wel op zijn plaats geweest. Maar het is ook de charme van zijn geuren die in ieder geval één ding doen: verbazen. Hij is een soort van Jamie Olivier in zijn beginfase: lak aan conventies en regels, slaat hij lekker aan het kokkerellen, of eerder bbq-en met een zoals dat voor boeren, burgers en buitenlui heet, verrassend en spannend resultaat.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Creature is een enorme groene geur met een bijzondere, heel kille, heel ijle, bijna bevroren toets. Gevoelsmatig zweeft het tussen Sisley’s Eau de Campagne (1975) en Herba Fresca (1999) van Guerlain. Maar dan grover gehakt. Alsof de ingrediënten lijken gelardeerd met vloeibaar metaal en vervolgens in een vrieskist gestopt. Ik denk dat het in eerste instantie de combinatie van salie en munt is. Salie (foto) heeft iets ijzerachtigs, munt in mindere mate.

Groene thee doet nog een extra duit in het zakje. Viooltjesblad daarna. Groene berk (wintergreen) ook. Dit trio geeft een frisse, knisperende noot. Wordt mooi opgevangen door een basis van cipres, cederhout, patchoeli en mos. En toch blijft alles ruw. Zelfs de jasmijn in het hart – eigenlijk een beetje tutti en geciseleerd voor John Pegg – kan dit niet voorkomen. Wordt in de Benelux verkocht door parfumaria.com. Ook in decanted bottles. Gek op groene geuren, dan is Creature verplichte kost.

RUIK & VERGELIJK

Eens in de zoveel tijd wordt een groene klassieker geboren die heel veel navolgers krijgt. Creature maakt hier ook kans op.

Balmain Vent Vert (1945)

Lancôme Ô (1969)

Estée Lauder Alliage (1972)

Grès Cabotine (1991)

Bvlgari Eau de Cologne au Thé Vert (1992)

Thierry Mugler Cologne (2001)

Mono di Orio Amytius (2008)

Hilde Soliani Stecca (2008)

Maison Martin Margiela (Untitled) (2010)