ONSCHULDIGE, GEPARFUMEERDE LUCHTBELLETJES
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 08/02/12
Neus: Michel Almairac
Model: Camille Rowe-Pourcheresse
Regisseur: Mario Sorrenti
Fotograaf: Camilla Akrans
Art director: Ezra Petronio
Ze slaan wel een beetje op hol bij Chloé in hun eigen bewieroking. De eerste geur in 2008 – het ‘city chique’ Chloé – nadat de licentie was overgegaan naar Coty – wordt omschreven als een ‘signature-geur’ die in korte tijd de status van een klassieker bereikte. En het kan dan ook niet anders dat de flacon iconisch blijkt te zijn. Wat signature betreft: dat blijkt meestal met terugwerkende kracht na een aantal andere geurintroducties.
Wat klassiek betreft: moet ook nog maar blijken. Is Chloé over tien jaar nog steeds geliefd en veel verkocht, dan mag het van mij, maar dan voor klassiek graag het adjectief nieuw geplaatst. Wat iconisch betreft: ik word een beetje moe van het te pas en onpas in de wereld van schone schijn en schone kunsten overal op geplakte begrip. Zonder dat men vaak de daadwerkelijke betekenis weet: ‘beeldend van aard, als een beeld’. Dat is wat anders dan wat bedoeld wordt – beeldbepalend – maar in die zin klopt het niet. Ik denk zelf – in al mijn bescheidenheid – dat ze bij Chloé het verschil niet weten tussen iconisch en vintage (of retro), want dat is volgens mij de flacon.
Genoeg gezeurd, nu de sfeer. Wordt opgeroepen in korte beelden: ‘verandering in de buitenlucht’, ‘lagen van chiffon in helder zonlicht’, ‘blote voeten beroeren het hoge gras’, ‘de gloed van de zonsopgang streelt de huid’. Het is duidelijk: L’Eau de Chloé is voorjaar, is een vrijheidsverklaring, is ‘een aura zo verfijnd als een licht briesje’ die ‘een ongewone elegantie, een stralende vrouwelijkheid oproept’.
Het effect van de geur – ‘onschuldige luchtbelletjes’ – wordt heel puur natuur verbeeldt, vindt Chloé zelf. Maar volgens mij is Camille Rowe-Pourcheresse niet zo onschuldig als ze zich voordoet, daarvoor is ze toch te veel ‘city chic’. Het is met wat om zo jong al de – beperkingen van de – stad te moeten ontvluchten om met ‘een vrije, openhartige blik en speelse spontaniteit’ de natuur in te trekken. Aldaar aangekomen, overkomt deze ‘zonovergoten schoonheid’ wel iets wonderbaarlijks: ze wordt overvallen door ‘een gevoel zo licht als lucht – puur en perfect tegelijk’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Kort gezegd: heel veel rozen – ‘vers uit de rozentuin van chloé – ondergedompeld in een licht en bruisend bad van fruitig-zoete noten.
Wordt volgens mij een nieuwe trend: het verwerken van ‘gedistilleerd rozenwater in uitzonderlijke concentratie’ dat een ‘buitengewoon verfrissend gevoel zo luchtig als dauw’ geeft en versterkt wordt door een ‘verfijnde citrusharmonie die herinnert aan ijskoude limonades in de zomer’.
Lekker en luchtig dit rozenwater, alleen herken ik zelf niet echt het chyprekaraker in L’Eau de Chloé, want daarvoor is de patchoeli in de basis toch te licht van toon en daardoor te weinig aards en vol. En: de kleur van de geur is wel erg groen voor een rozenwater, maar is waarschijnlijk aangepast om het voorjaarsgevoel te versterken.
RUIK & VERGELIJK
Lange tijd supertuttig: pure rozengeuren. Nu helemaal hip, chic en smaakvol. Vorig verscheen er ook een rozengeur op basis van gedistilleerd rozenwater. En ook deze geur rook hierdoor niet echt anders naar roos. De reden: het is gewoon een bekende en veel toegepaste manier om de geur aan de roos te ontrekken:
Guerlain Idylle Eau Sublime (2011)
Nog een mooie, lichte roosgeur:
Yves Rocher Moment de Bonheur (2011)
Ook licht rozenvermaak:
Diptyque Eau Rose (2012)
GEURENGOEROE 