HAANTJE DE VOORSTE!
OFWEL: MANNELIJK IN MEERVOUD
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 24/01/12
Neus: Olivier Cresp, Annick Menardo
Model: Jon Kortajarena
Artistic direction: Jean Baptiste Mondino
Choreografie: Blanca Li
Muziek: Mirwais
Humor en durf kan hem niet ontzegd worden. Helaas: niet alles wat Jean Paul Gaultier bedenkt, wordt een eclatant succes. Maar hij probeert tenminste wat de grote jongens in de beautybusiness eigenlijk niet meer durven: de veilige grenzen opzoeken en die verleggen. Ben dus erg benieuwd hoe zijn nieuwste ‘serieuze grap’ Kokorico wordt ontvangen.
Vind de consument het prachtig of raakt hij een beetje verveeld van alle Gaultier-clichés die weer de revue passeren? Zoals zijn spelen met het imago van de man. Voor Gaultier is er niet een soort man: ‘De Gaultier-man kent verschillende leeftijden, is mannelijk-vrouwelijk, is half stoer/half aardig, ondeugend, verfijnd, maar altijd met een sterke persoonlijkheid’.
Maar er zijn nog meer soorten: ‘toyboys, fashionisto’s in rok of smoking, of een jas van neopreen of oversized in leer, een tuniek van mousseline met bijpassend pak, een matrozenshirt… Wat hij ook draagt, het is altijd sexy, verleidelijk, chique en daagt de klassieke stijl met glamour, humor, eigengereidheid, verleiding en een tikje provocatie uit’.
Voor al deze mannen creëerde Gaultier ‘iets vederachtigs, groots en sexy’ dat neerdaalt op hun huid en ‘de aandacht vestigt op de normen van elegantie en garandeert dat deze nog moderner en verleidelijker wordt’. Met Kokorico wil Gaultier dat mannen ‘uiting te geven aan hun mannelijkheid – triomfantelijk, groots, luid en duidelijk, krachtig, energiek, vrij en wild’.
‘Gezamenlijk laten zij hun overwinningskreet horen van een haan (vanuit het kippenhok of het vrije veld). De trotse kreet van een Franse haan. De kreet van een wedijverende minnaar. De overwinningskreet van een verleider. De verzadigde kreet van een man na een orgasme. De vrolijke kreet van een trotse man. De oerkreet van een zelfverzekerde man. De kreet vanuit de hart van een man… een trotse, exhibitionistische Don Juan die zichzelf volledig bloot geeft: trots en chique verschijnt hij in het mysterieuze en schitterende zwartwit uit klassieke films’.
‘Onder zijn pak, versierd met schitterende veren, draagt hij geen shirt. Hij speelt een hidalgo pur sang. Hij lacht, heft zijn hoofd, kromt zijn rug en zet zijn borst op. Gespannen als een boog, dierlijk, voert hij zijn paringsdans op. Witte hennen in verbluffend hoge laarzen slaan op blikken omgevormd tot drums, zijn in trance en voeren het ritme op. Hij gaat in de houding staan, wijdbeens met zijn voeten stevig op de grond – een vechter. Hij overdrijft en is zich daarvan bewust. Hij gooit zijn hoofd en lichaam naar achteren. Hij toont zijn triomferende en verleidelijke mannelijkheid. Zweetdruppels verzamelen zich op zijn borst, zijn aderen kloppen. Klaar om zijn kreet te laten horen…’.
Gewaagd allemaal, dus om de vervreemding niet te groot te maken, zie we een ‘icoon’ van Gaultier in de flacon terug: de torso van Le Male (1994). Om die te herkennen, is een kwestie tromp l’oeil, vanuit welke hoek je naar Kokorico kijkt. Dan weer een torso (‘opzettelijk ondeugend en sexy als profiel van een man’), dan weer een gelaat (‘diep in gedachten op elke kant van de flacon’). Wederom verpakt in blik, dit keer glanzend scharlakenrood als theatergordijnen: ‘cinematografisch en herbruikbare glamour…’
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Hoe ruikt een haantje? Volgens Gaultier als ‘een wilde een kreet. Genereus, sensueel, verleidelijk, vurig, verrassend: een geur die de bestaande herengeuren zal overrompelen. En toch vol respect en traditie’. Kokorico ontleent zijn ingrediënten aan de haute couture-parfums, alleen nu in overdrive: ‘cederhout explodeert, patchoeli schermt met haar vluchtigheid, varen speelt op zijn wortels als een echo uit het oerwoud’. Zij ademen mannelijkheid uit.
Maar dat is toch iets te saai, te braaf en te klassiek. Daarom toegevoegd als dissonant: moderne smaakmakers die Kokorico ‘resoluut elegant’ en modern maken: de cacaoboon (foto), waarvan de zoete bitterheid wordt benadrukt dankzij de nature print-techniek en contrasteert met het groene van het vijgenblad.
Dit ruik je allemaal in de opening om daarna de ‘uitbarsting van hout’ te ervaren: patchoeli, ‘varen’ en cederhout. En dan vooral cederhout, dat blijft het langst hangen. Anders gezegd: het lijkt of dit hout geïmpregneerd is met cacao dat heel langzaam zijn zoetige karakter verliest, maar het hout wel een vol-fluwelige ondertoon geeft.
RUIK & VERGELIJK
Het begon met A*Men van Thierry Mugler in 1996: de introductie van banketbakkersmaken in mannengeuren. En het blijft populair, vooral gecombineerd met patchoeli en vetiver. Kun je ook goed ruiken in:
Guerlain L’Instant de Guerlain pour Homme (2004)
Paco Rabanne Black XS for Men (2005)
Emporio Armani Diamonds for Men (2008)
Emporio Armani Diamonds Black Carat for Him (2011)
GEURENGOEROE 