OH, ONSCHULDIGE JEUGD WAAR BEN JE GEBLEVEN?
‘lTERRE DE KENZO’
Jaar van lancering: 2003
Laatst bijgewerkt: 14/04/09
Neus: Maurice Roucel
Model: Vincent Martinez
Art director: Patrick Guedj
Flaconontwerp: Laura de Santillane
Muziek: Bob Dylan gezongen door anonieme vage hippy
Hoe ouder je wordt, hoe meer je als man begint te verlangen naar je kindertijd. Zegt men. Denkt men. Schrijft men. Dit gegeven is het idee achter Kenzo’s Air. Gelukkige en onbezorgde jeugdherinneringen worden via een route langs ‘memory lane’ opgehaald. En hoewel volwassen, koestert de man nog altijd het kind in zichzelf. En hoewel druk-druk-druk is de volwassen man nog steeds in staat zich af en toe even los te maken en zich over te geven aan mijmeringen en herinneringen. En dit koppelen aan geur… is al zo oud als de weg naar Marcel Prousts A la Recherche du Temps perdu. Je ruikt aan een koekje, een bonbon, jasmijn of een vetiver en je ziet het allemaal weer voor je…
Om deze mannelijke onschuld te visualiseren zien we op de melodie van Bob Dylans protestsong uit de jaren zestig Blowing in the Wind, acteur Vincent Martinez het idee van lucht verbeelden. Kortom, Air heeft een hoog artistiek gehalte, dat nog eens versterkt wordt door de opvallende flacon waarin je met een beetje fantasie een ‘luchtkussen’ kunt zien: een wolk ‘in flaconvorm’ die uit de lucht lijkt geplukt. Ook opvallend aan het (letterlijk geblazen) ‘luchtobject’: welke inhoudsmaat je ook koopt (30, 50 of 90 ml), de grootte van de flacon verandert niet. Erg mooi gedaan. Dit is pas design in tegenstelling tot heel wat andere als zodanig gepresenteerde moderne kunstwerken in het klein.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Marcel Roucel – die zich liever omschreven ziet als parfumeur in plaats van neus – houdt het in Air simpel en interessant. Want soms heb je slechts één ingredriënt nodig dat aan een klassiek geurconcept een originele wending geeft. Roucel doet het met vetiver – een wortel uit India die in gedroogde vorm een frisheid geeft die anders is dan lavendel en citroen. Hij combineerde dit met een wolk van anijs – die je heel goed waarneemt – die na de frisse opening van bergamot aangenaam opgaat in de vetiver-olie. That’s it in feite. Oh ja, de basis. Aangenaam vertrouwd: amber, ceder- en witte houtsoorten plus een vleugje musk.
Merkwaardig of logisch: Air werd niet het succes waarop Kenzo had gehoopt. Waar ligt dat aan? De flacon, de naam of de geur? Laten we het zo zeggen: de naam Air associeer ik eerder met fris en luchtig dan het aardse en groene vetiver. Misschien was het daarom slimmer geweest de geur Terre te noemen. En de visualisering meer ‘bos’. Dat weerhield Kenzo er niet van een intense versie te produceren – verscheen in 2004.
RUIK & VERGELIJK
Er zijn veel pure vetivergeuren te koop. Niet zo vreemd: mannen zijn er gek op. Droog, houtig, fris een beetje sensueel, maar bovenal mannelijk. Elk parfumhuis geeft er zijn eigen draai aan. Let wel: ik noem geen geuren die donkere en zwoele kant van vetiver benadrukken. En ik ga niet verder dan 2006. Anders wordt de lijst echt te lang.
Jaren vijftig-vetiver:
Carven Vétiver (1957)
Givenchy Vetyver (1959, 2007)
Jaren zestig-vetiver:
Guerlain Vetiver (1963)
Jaren zeventig-vetiver:
Annick Goutal Vetiver (1985)
Jaren tachtig-vetiver:
Etro Vetiver (1989)
Jaren negentig-vetiver:
Jo Malone Vetvyver (1995)
Yardley Imperial Vetiver (1996)
Millennium-vetiver:
Van Cleef & Arpels Zanzibar (2000)
Frédéric Malle Vetiver Extraordinaire (2000)
Azzaro Pure Vetiver (2000)
Paul Smith Story (2006)
GEURENGOEROE 