THE GREEN, GREEN SCENT OF BYREDO’S FATHER
Jaar van lancering: 2008
Laatst bijgewerkt: 15/09/08
Neus: of Michel Almairac, of Jerome Epinette, of Olivia Giacobetti
Art director: Ben Gorham
Flaconontwerp: Ben Gorham
Achter de naam Byredeo gaat Ben Gorham schuil, een jongeman van Zweedse afkomst met een visie op geur die het tegenwoordig in niche-kringen goed doet: ‘Ik ben altijd gefascineerd geweest door de wereld van geur en de effecten van geuren op mijn herinneringen en indrukken. Met Byredo wil ik mijn persoonlijke ervaringen delen en bijdragen aan een bijna collectieve herinnering van tijd en plaats’. Klinkt nogal bombastisch en tegelijkertijd hol. Aan de volgende overpeinzing hebben we meer: ‘Ik geloof in een moderne aanpak zonder de traditionele technieken te verwaarlozen. Simpelweg de samensmelting van het beste van het oude met het beste van het nieuwe’. Dit hebben we natuurlijk vaker gehoord, maar het blijft een mooi streven die eigenlijk logisch is gezien Ben Gorhams achtergrond: hij voltooide de Stockholm Art School.
Hij schijnt ook binnenhuisarchitectuur-ervaring te hebben en hetzelfde met geurkaarsen. De presentatie is slim. Dat wil zeggen: een mix van de ‘parfumcodes’ van Acqua di Parma, Frederic Malle met een vleugje Chanel. Clean, sec, minimal chic waarin vakmanschap en kwaliteit centraal staat. Lijkt me logisch gezien zijn streven. Maar: de stemmige ivoorkleurige omdozen zijn erg groot in verhouding tot de flacon. Voor de creatie van zijn eerste kwintet heeft hij de hulp ingeroepen van parfumeurs Olivia Giacobetti (werkte onder meer voor L’ Artisan Parfumeur, Frederic Malle en Hermès), Jerome Epinette (new kid on the block in de parfumbusiness) en Michel Almairac (vervaardigde veel Gucci-geuren en twee prachtparfums in de Privé-reeks van Giorgio Armani).
Gezien hun originele naam spreken Gypsy Water en Pulp het meest tot de verbeelding. Rose Noir is mooi van afwerking vooral als je die vergelijkt met geuren binnen hun familie. Lekker prikkelend is Chembur. En voor Green haalde Ben Gorham de inspiratie uit de jaren zeventig: ‘Het is de interpretatie van een geur die mijn vader droeg toen ik opgroeide. Naarmate ik ouder werd ben ik deze ongewone geur pas gaan waarderen. Zoals ik het me herinner, was het opgebouwd rond een overdosis aan groene noten, vandaar de naam’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Green ruikt groen maar ook zacht, bloemig en modern. Dat wil zeggen: veel mannengeuren van tegenwoordig hebben een dergelijk zacht-bloemig karakter. Fahrenheit van Dior (1988) is wat dat betreft een echte klassieker. Green is lekker, maar niet zo groen als je op grond van de beschrijving zou verwachten. De eerste groene golf wordt geleverd door het frisbloemige petitgrain (afkomstig van de takken en bladeren van de bittere sinaasappelboom).
En het bittere kruid salie (foto). De tweede groene golf is eigenlijk een bloemengolf, want in het hart ruik je een boeket van jasmijn, roos, kamperfoelie en viooltje die stuk voor stuk – het is waar – een groene noot in zich hebben, maar in deze geur vooral bloemig blijven. Green wordt zeer zoet afgerond met tonkaboon, amandel (ruik je goed naar verloop van tijd) en musk.
RUIK & VERGELIJK
Wil je echt twee supergroene geuren ontdekken, ga dan op zoek naar:
Balmain Vent Vert (1945)
Sisley Eau de Campagne (1975)
Nog iets: jammer dat Ben Gorham de naam van zijn vaders favoriete geur niet meer weet, maar gezien de ingrediënten en ruikende aan Green moet ik heel sterk denken aan:
Geoffrey Beene Grey Flannel (1975)
GEURENGOEROE 