COLOGNE-CHIC
Jaar van lancering: 2009
Laatst aangepast: 06/06/13
Neus: Jean-Claude Ellena (foto)
Een van de grote en zo vaak toegepaste cliché gebruikt ter afsluiting in een persbericht van een product speciaal gemaakt voor het meest geliefde jaargetijde: laat nu de zomer maar komen. Ter onderstreping eindigend met een, twee of drie uitroeptekens.
Ik moest er vandaag aan denken tijdens een fietstochtje door de heuvelachtige omgeving van Brussel en het zweet niet alleen op mijn voorhoofd parelde. Alleen iets anders: laat nu de eau de cologne maar komen. En snel een beetje die instant frisheid. Alleen welke?
Terwijl mijn hand bij thuiskomst automatisch reikte naar mijn superflacon Eau d’Orange Verte (1979) van Hermès, kwam er achter dat ik Eau de Pamplemousse Rose nog niet had beschreven. Wordt door Jean-Claude Ellena omschreven als ‘een bitter-zoete cologne’ gemaakt met ‘vrijheid in traditie’. Verder lees ik: ‘Een klassieke nouvelle in benadering, levendig en met de frisheid van citrusvruchten, onderscheidt Eau de Pamplemousse Rose zich door zijn unieke moderne samenstelling’.
En: ‘Het hesperidethema, hier voorgesteld door grapefruit, krijgt een nieuwe uitstraling door het contact met de roos. Een mooi evenwicht tussen de elementen, waarbij de citrus de toon zet, in verstandhouding met een bloem als een sluier van licht’. Net zoals de andere vier colognes die Ellena voor Hermès maakte, valt ook hier de minimalistische benadering op. Met zo weinig mogelijk toch een ‘brede’ geur neerzetten. In vergelijk met het tegelijkertijd (en al beschreven) Eau de Gentiane Blanche, is voor mij Eau de Pamplemousse Rose meer een cologne door het ontbreken van witte musk die een cologne toch te katoenpluizerig en daardoor te zacht maakt. Een cologne moet voor mij schuren en prikkelen, en dat bereik je dus met citrusnoten.
En dat doet deze cologne. Het vernieuwende is inderdaad de toevoeging van roos. Die geeft het geheel een bloemige, beetje zoete toets zonder te overheersen. En gelukkig: de roos maakt Eau de Pamplemousse Rose niet te ‘vrouwelijk’. Grappig: hierdoor komt de geur wel in de buurt van Un Jardin sur le Toit (2011).
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Interessant om te zien hoe de grapefruit (foto) door gebruikers wordt ervaren. Zo las ik op www.osmoz.com dat een persoon deze topnoot ‘so overwhelmingly chemical’ vond dat ‘it glows like a neon sign’, terwijl een ander die als ‘not chemically sharp at all’ ervoer, maar juist ‘refreshingly bright’. Ik sluit me bij de laatste aan: het lijkt alsof de grapefruit ‘live’ door Ellena himself wordt gepeld, terwijl je de geur opspuit.
Maar je ruikt meer citrusachtige noten. Beetje citroen, beetje limoen. Typisch hesperide dus. In deze klaterende frisheid bloeit de roos op. Niet fel in de zon, maar meer op een beschaduwde plek, waardoor de grapefruit-noot blijft aanhouden.
Het verrassende zit in de basis: vetiver. Die geeft het geheel een mooie, aardse, houtige en bijna minerale toets. Het effect: de cologne transformeert naar ‘strak’ en droog. En toch blijft de frisheid van de cologne gewaarborgd. Eigen natuurlijk aan vetiver, maar toch wonderlijk.
RUIK & VERGELIJK
Anders, maar toch ook zeer verfrissend (denk zwarte thee, fruit en bloemen) en op een hoger niveau binnen het Hermès-assortiment.
Hermès – Hermessence – Osmanthe Yunnan (2005)
En natuurlijk:
Hermès Un Jardin en Méditerranée (2003)
Hermès Un Jardin sur le Nil (2005)
Hermès Un Jardin après la Mousson (2008)
Ik weet niet of die nog leverbaar is, maar tjonge, tjonge, wat een klassiek-moderne frisheid:
Hermès Amazone Eau de Fraîcheur (1996)





