GEURENGOEROE

NICHE IS EVERY WHERE

DROOG-STOERE, SENSUEEL-INTENSE GEUR

Jaar van lancering: 2016

Neus/bedenker: Neil Bardon

Ja, gezellig toerend in een cabriolet van San Francisco naar Los Angeles om het nieuwe jaar snel in te rijden. Effe niet aan geuren denken, ondertussen wel overwegend of ik Geurengoeroe binnenkort moet begraven. Zo in de trant van het #tismooigeweest, tijd voor andere dingen, missie volbracht – en: de wereld zit echt niet meer te wachten op te diepzinnige analyses.

Ben ik blij mee: door met name het meest democratische kanaal ter wereld – Youtube – kan iedereen zijn mening ventileren. Een rondje langs de talrijke ‘geurbesprekingskanalen’, doet je beseffen dat geur meer entertainment, nog meer inspelen op merkgeilerij en nóg nóg meer ‘narratieve’ marketing is geworden in plaats van… je kent het wel. Om maar te zwijgen van het domme oudehoeren.

En dan ga je op bezoek bij Saskia Wilson-Brown van The Institute for Art And Olfactation (voor een interview voor een Amerikaanse klant) voor een interview/kennismaking. Ik zou haar afgelopen jaar in Amsterdam ontmoeten, maar toen deed desbetreffende telefoniste/‘publicrelationsste’ zo moeilijk – of ik het zonet alles uitgelegde nog ‘even’ op papier kon zetten, nee dus, blijkbaar niet geluisterd, daar heb ik geen tijd voor – dat ik dacht laat maar, ik mail haar wel rechtstreeks in LA voor een afspraak.

Zo gezegd, zo gedaan. Kreeg direct antwoord. Afspraak gemaakt. Nou, toen ik tegenover haar zat, raakte ik direct weer enthousiast over ‘de wereld van geuren’, zij over mij. Surprise: ze liet me aan de Osmothèque-versie van van Jacques Faths Iris Gris ruiken – tweede keer dit jaar. Weer een gedenkwaardig moment. Gevolg: denk dus Geurengoeroe’s teraardebestelling uit te stellen tot 5 mei 2021. Dan is het honderd jaar geleden dat het beroemdste parfum aller tijden – N°5 van Chanel – op de markt werd gezet. En als de huidige eigenaren dan beslissen om de oerversie in limited edition te lanceren (inclusief civit en musk), dan is voor mij de cirkel rond.

Anyway, dat je parfum toch het beste puur natuur en niet in een fles kunt ervaren, dat werd me dus in Los Angeles weer eens duidelijk. Tijdens een fietstochtje door de parken (en langs de kustlijn en over de beroemde brug), rook ik ‘alive & kicking’ een van de mooiste versies van een Middellandse Zee-geur ooit. Of, beter gezegd, zoals we die door de parfumindustrie als zodanig zijn gaan ervaren. Een soort Eau du Sud (1984) van Annick Goutal maar op sterke houtbasis. Ozon, een vleug van citrusnoten ingekapseld in warme zeelucht, een rand van kruiden en heel veel door de zon uitgedroogd hout, en met voor het moderne accent een wolk uitlaatgas (wierook). Bottel maar.

Aangekomen in Los Angeles, niet bepaald zin om langs alle parfumcounters van de grootwarenhuizen te gaan – ben wat dat betreft nog steeds aan het bijkomen van de op mij gerichte spray-attacks van de beauty-assistants in New York die me als een zwerm wespen belaagde.

Voelde na een paar dagen toch mijn geurgeweten knagen, en toch maar bij Mount Washington naar beneden gelopen, de Figueroa Street op die zich als een enorme slang door South LA slingert en geflankeerd wordt door de bekende ‘all American apparel’: tankstations, super-size-me-markten, eetgelegenheden, nog meer eetgelegenheden, vintagewinkels, lege winkels, afbraakpanden en meer architectonische treurnis ondergedompeld in een latino-sausje.

Dat een gedeelte van de straat upcoming is, werd duidelijk door een dichtere concentratie van hippe koffietentjes, vintageshops en strak ‘casco-ingerichte’ modewinkels. Zoals de ‘selvedge’ denimzaak Freenote met mooi gemaakte basics, zo mooi gemaakt dat ik zelf een jeans kocht. Rondkijkend in de winkel zag ik ook een paar planken met beautyproducten, waaronder geuren van Saint Rita Parlor.

Dat is een nichemerk bedacht door Neil Bardon en opgedragen aan en geïnspireerd door zijn overleden grootmoeder Rita. Het zijn de herinneringen die naast zonnebrillen (en ik weet niet nog wat meer) ook twee geuren hebben opgeleverd. Nummer 1: Saint Rita Parlor. Nummer 2: Rita’s Car. Inspiratiebron: ‘Both of his grandfathers’ interest in mechanical engineering, or the medical field that Rita worked in, and the roses she adored’.

WAT SAINT RITA PARLOR IK EIGENLIJK?

En wat levert dat op? Twee geuren die je wel vaker in het alternatief-chique, indi-circuit tegenkomt. Pittig en soort van vreemd geprijsd gezien het verloop naar omlaag: 60 ml $ 180,00, 15 ml $ 80,00, 5 ml $ 40,00.

Gemaakt van 18 organic essentiële oliën. En gestopt in de overbekende, over-saaie basisflacon die wel direct duidelijk maakt dat het om de inhoud gaat en dat waarschijnlijk het geld ontbreekt en/of dat Neil Bardon geen zin had te investeren in een flaconontwerp op maat.

De eerste indrukken: de AME-serie uit 2007 Les Orientalistes (Ambre Fétiche, Myrrhe Ardente en Encens Flamboyant) van Annick Goutal en Les Déserts d’Orient (Rose Nacrée du Désert, Songe d’un Bois d’Eté, Encens Mythique) uit 2012 van Guerlain. Even vol als Guerlain, maar minder ‘gelikt’ en daardoor dichter in de buurt komend van die van Goutal.

De ingrediënten worden niet opgegeven. Je moet het doen met ‘Rita would tend to her rose garden whilst smoking a hand-rolled tobacco cigarette and drinking a whiskey and water’. Verder: whiskey, tabak en roos. Die roos komt langzaam op gang, alsof ze zich door de tabakswolk moet heen vechten, en blijft in de schaduw. Het is vooral de tabak die het doet met noten van patchoeli, groenige kruiden en zalvende, zachte accenten van een glas whiskey – voor mij een soort mix vanille, mirre en benzoë-hars. Allemaal typische ‘all natural’ noten zonder dat het de alternatieve kant op gaat. Resulterend in een bewust ongeraffineerde droog-stoer parfum met sensueel-intense afronding.

Voor hetzelfde geld of meer, of minder, had Saint Rita Parlor ook in Amstedam, Londen, Perth, Kopenhagen ontwikkeld kunnen worden onder een andere naam, onder een ander label. Overal waar gentrification ‘van die oude, gezellige arbeiderswijken’ aan het transformeren is, vind je er ergens ook wel in een zijstraatje een indi-parfumhuis geopend voor de all natural, lactone- en glutenvrije millennials en andere liefhebbers van kleine, maar fijne labels.