GEURENGOEROE

MAG HET IETSJE KLASSIEKER?

Jaar van lancering: 2010/2011

Laatst aangepast: 10/05/13

Neus: Camille Henfling

Concept & realisatie: Camille Henfling

Artistic directon: Boy Bastiaens

Je moet maar durven: zeggen dat je de meest authentieke patchoeli-geur van de wereld in je collectie hebt. Toch iets wat anderen moeten zeggen, lijkt me. In ieder geval: Maria van Geuren van http://www.parfumaria.com – een patchoeli-addict – is dolenthousiast over Classic Patchouli (2010). Wat zeg ik: super-über-enthousiast, en ook over de andere geuren van de in New York woonachtige Nederlander Camille Henfling, grondlegger van Von Eusersdorff: Classic Mimosa, Classic Myrhh en Classic Vétiver (alle drie 2011).

Hij is afkomstig uit Maastricht waar zijn familie een apotheek/groothandel had – opgericht door zijn grootvader – in oliën, kruiden en specerijen onder meer afkomstig van eigen plantages in Costa Rica. De geuren die hij er als kind opsnoof, rondwandelend door de magazijnen, vormen de inspiratiebron voor de oprichting van Von Eusersdorff. De naam refereert aan de Duitse tak van de Henfling-familie die drie eeuwen teruggaat en ook handelaren in oliën, kruiden, specerijen en zaden. Als ik het goed heb begrepen, verruilde Henfling – jaartallen onbekend – zijn succesvolle businesscarrière voor een opleiding tot neus in Grasse.

Het resultaat: een olfactorische interpretatie van zijn ‘familie-erfenis’ die de confrontatie aangaat met de dynamische parfumindustrie van het nieuwe millennium. Ofwel, vier heel, heel klassieke geuren die, de een zal verrassen, de ander niet door het ontbreken van dissonante noten die je op zijn ‘new millenniums’ mimosa, mirre, patchoeli en vetiver laten ervaren. Let wel, de geuren zijn mooi, maar zo klassiek dat ze bijna saai worden.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Classic Patchouli is erg zoet voor een patchoeli, gaat bijna richting gourmand. De opgegeven ingrediënten: bergamot, ‘zwarte’ patchoeli, sandelhout, vanille en tonkaboon. Dit gourmandeffect komt natuurlijk op conto van de laatste twee, met nadruk op vanille. Het effect: de kamfer-, hout- en ‘droog stro’-noten eigen aan patchoeli die je direct waarneemt bij de opening, raken hierdoor een beetje uit zicht, verdrinken in de zoete tonen. Wel mooi: de aardse toon van patchoeli blijft toch gehandhaafd.

Classic Vétiver is voor mij het meest klassiek van de vier. En doet precies wat een ‘single’ vetiver (foto) behoort te doen: een frisse opening die geleidelijk aan warmer – neigend naar sensueel – wordt zonder zijn eigen groen-aardse frisheid te verliezen. Fris-warm, fris-zwoel. Met de sprankelende citrusopening zit het wel goed: bergamot, citroen en grapefruit begeleid door een prikkelende noot – peper?

Die frisheid wordt vastgehouden, maar wordt anders door elemihars. Krijgt hierdoor een beetje etherische toets zoet gemaakt door geranium (de mannelijke roos). De basis geeft langzaam maar overduidelijk de vetiver prijs waarvan de aardsheid wordt ondersteund door patchoeli, de zonnige ‘houtigheid’ door cederhout.

Classic Mimosa kun je de modernste geur van Von Eusersdorff noemen omdat a: mimosa niet echt als een klassiek solifleurparfum wordt gezien en b: omdat die wordt gekoppeld aan een zilte zeenoot. Dat is volgens veel internationale parfumbloggers jammer. Vreemd want a: je hebt heel veel mimosa-bomen die in de buurt van de zee groeien en b: de zeenoot zeer bescheiden present is. Verder: ben je gek op mimosa dan heb je aan deze Van Eusersdorff een goede, tenminste als je van een bepoederde, geconfectioneerde mimosa houdt.

Ik hou zelf meer van een mimosa waarvan de groene en houtige noten worden benadrukt – bijvoorbeeld door brem en meidoorn. Deze mimosa woont in een boudoir – waarvan het venster snel wordt gesloten na de frisse bries van bergamot en ‘groen blad’ – door de combinatie met het viooltje (foto) die een subtiele bloemig-sensuele onderlaag krijgt door neroli. Roos zorgt voor elegantie. Iets wat in veel mimosageuren ontbreekt en die daardoor ‘alleen maar’ ruiken naar mimosa. In de basis transformeren de pluizige mimosabloempjes tot muskbolletjes die een talkachtige nuance verspreiden zwevend tussen amandel en heliotroop. Vanille versterkt het zoete geheel.

Classic Myrrhe verrast het meest omdat mirre als puur parfum niet echt populair is. En toont weer eens goed het verschil aan tussen mirre en wierook waar je alleen in de opening ‘in a whiff’ op wordt getrakteerd gelayerd met petitgrain en cederblad (vraag me nog steeds af of aan dit blad een geur onttrokken kan worden). Minder zwaar, minder ‘naar de kerk’, meer melkachtig, zachter. Maar nu het vreemde: in de ingrediëntenlijst wordt geen mirre opgevoerd, terwijl je het toch ruikt.

Of is het de mix van wierook, guaiac – het hout dat van zichzelf ‘rookt’ – en sandelhout… Aangenaam is de toevoeging van het viooltje waardoor de geur minder wierookstokje, meer parfum wordt. En als je je neus er goed ‘inzet’ valt het diepe, etherische effect pas goed ondanks de stevige houtbasis. Minder ‘gewassen’ dan Myrrhe Ardente van Annick Goutal (2007), minder gourmand dan Myrrhe & Délires (2012) van Guerlain.

RUIK & VERGELIJK

De vier geuren van Von Eusersdorff zijn zo puur waardoor je ze heel goed kunt layeren.

Met Classic Mimosa en Classic Vétiver krijg je een mannelijke mimosa.

Classic Mimosa met Classic Myrrhe: alsof je een tempel met bloemenofferandes bezoekt.

Heel heftig: Classic Patchouli en Classic Vétiver.