GEURENGOEROE

EEN ANDER SCHILDERIJ VAN VAN GOGH

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 29/10/12

Neus: Isabelle Doyen, Camille Goutal

Ik bezocht vorige week tijdens een vakantieverblijf in het Duitse Kaiserstuhl een paar keer Frankrijk. Naast Colmar stond ook Straatsburg op het programma. Gezien hier ook een gedeelte van het Europees parlement zetelt, verbaasde me het niet dat in de zijstraatjes die uitmonden op het centrale plein (door Unesco op het de werelderfgoed-lijst gezet) met de wereldberoemde kathedraal (gaat dat zien, gaat dat zien) veel parfumwinkels zaten.

Naast L’Occitane, Sephora en winkels met een niche-aanbod, liep ik ook langs de boetiek van Annick Goutal. En toen weer terug. En toen weer verder. En weer terug. Ik wou even binnenwippen om nóg een keer te ruiken aan Nuit Etoilée. Had ik al een paar keer gedaan in Brussel aangezien de importeur ‘vergeten’ was me een flacon toe te sturen en de geplande introductie aldaar door Camille Goutal op het laatste moment werd afgelast. Maar iets weerhield me: de uitstraling.

De boetiek zit namelijk in een nogal sombere hoek. Dat is niet erg: de geuren verlichten als het ware de omgeving. Alleen zag het er allemaal zo shabby uit. Afgebladderde kozijnen, de deur vol met kale plekken en het allerergste: het boven de winkel geplaatste lichtlogo was kapot (zie foto onder). En dat was volgens mij de manier waarop de a uit Goutal ‘hing’ niet onlangs gebeurd. Toch maar naar binnen. Ging niet vanzelf: eerst op een bel drukken voor dat een vrouw de deur persoonlijk opende.

Ik vroeg op mijn aller fatsoenlijkst Frans ‘Madame, je voudrais sentir le dernier parfum d’Annick Goutal pour homme et pour femme’ en ter verduidelijking ‘dans le flacon bleu’. Alsof het het duurste parfum ter wereld betrof, spoot ze een ‘mini-pssst’ op mijn pols. Toen ik vroeg of ze dit nog een keer wou herhalen, zag je haar denken: ‘Que pensez-vous?’ En tous cas, ze deed het, en leidde me naar de deur.

En ik door de Straatsburgse straten maar ruiken en ruiken aan Nuit Etoilée. Maar wist eigenlijk al vanaf het begin dat het wonder weer niet zou geschieden, dat ik niet weer niet zou ervaren wat Isabelle Doyen en Camille Goutal samen voor ogen stond: ‘Tijdens de nacht rondwandelen in een natuur die nog wild is. Luisteren naar zaden en dennenappels die je onder je voeten verbrijzelt. Takken van coniferen verzamelen, ze breken en de harsachtige geur ervan op je vingertoppen ruiken. En dan in het maanlicht je uitstrekkend op de grond, je hebt het gevoel dat je alleen op de wereld bent’.

Slaat bij deze mijmeringen de vonk nog niet over, misschien handig om te weten: de geur is geïnspireerd op een van de geliefdste schilderijen van ‘onze’ Vincent van Gogh: Sterrennacht (1889). Nuit Etoilée in het Frans. Bij mij had deze extra kennis geen positieve uitwerking.

Hiermee doet zich een interessant ‘probleem’ voor: kan een boodschap, een idee daadwerkelijk een geur verbeelden en ofroepen? Of juist teniet doen? In geval van Nuit Etoilée: ik stel me bij het schilderij een andere geur voor: de zwoele lucht van de mistral die door de dalen van de Provence stroomt terwijl je de krekels horen tjirpen. Vertaald in reeds bestaande Goutalgeuren: even een citrusbriesje (een psst van Nuit Hadrien uit 1981) dat snel daarna houtig en zwoel wordt.

Denk aan een mix van Eau de Monsieur uit 1981 en Sables uit 1985. De inhoud van Nuit Etoilée ‘à la Vincent’ doet me eerder denken aan schilderijen van hem waarop cipressen overdag en tijdens de schemering staan afgebeeld, zoals Weg met Cipres en Personen (1889) en Landschap met Olijfbomen (1890). En dat komt natuurlijk door…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… de all over groene impressie die bij de eerste psst sterke reminiscenties oproept met Guerlains Herba Fresca (1999). Dit zijn de ‘officiële’ ingrediënten: citroen, sinaasappel, Siberische dennenboom, dennenhars, munt, strobloem en engelenzaad. Samen levert dat een ‘overdaggeur’ op, geen ‘nachtparfum’.

Het is een groen verpozen in een zomerwei die, terwijl zon krachtiger wordt, geleidelijk een warme, bijna sensuele ondertoon krijgt, gelayerd – interessant – met een melkachtige toets. Eindigend in een dennenbos in de schemering, maar nacht wordt het nooit. Merkwaardig: na de frisse opening, roepen de groene, hars- en houtachtige ingrediënten (met een knisperend effect) samen in eerste instantie het effect op van galbanum (begeleid door een lichte jasmijnnoot) dat vervolgens wordt overschaduwd door een pittige muntinjectie die lijkt gecombineerd met karwei. De overloop naar de zoetige basis verloopt vlekkeloos.

Hiervoor verantwoordelijk: strobloem (zoet, een soort tonkaboon in overdrive) en engelenzaad (zoet, met een groen-musky ondertoon) zonder dat het milky gevoel weggaat. Mooi, maar qua groen gevoel komt Nuit Etoilée voor mij – te – toch dicht in de buurt van Nimfeo Mio uit 2010.

RUIK & VERGELIJK

Ook Annick Goutal kan de druk niet weerstaan en doet dus mee met de ‘ieder jaar op zijn minst één introductie’-trend. Dat levert niet altijd meesterwerken op omdat minder tijd wordt besteed aan meer geuren. Nuit Etoilée is voor mij eerder een aanzet, een schets, dan een compositie die af is. Dat kun je niet zeggen van onderstaande geur. Die is perfect is zijn totaliteit. Alleen, jammer, door de grote verschijningsfrequentie, zou het zo maar kunnen dat mensen deze Goutal ook als een ‘tussendoortje’ zien, niet als een ‘Grote Geur’ met aspiraties voor een nieuwe klassieker.

Annick Goutal Mon Parfum Chéri par Camille (2011)