GEURENGOEROE

OPSTUIFEND ‘STRANDWATER’

Jaar van lancering: 2005 (?)

Laatst bijgewerkt: 07/02/12

Neus: Pierre Montale

Heb ik een paar maal gehoord, uit verschillende bronnen: Pierre Montale maakt naast zijn heftige aouds en attars ook geuren die overeenkomen met succesnummers in de ketenparfumerie. Alleen dan gemaakt van kwalitatief hogere ingrediënten. Hij maakt ze voor de ‘gemiddelde klant’ – met name de man – die valt voor de allure van nichegeuren maar tegelijkertijd eigenlijk iets ‘gewoons’ en herkenbaars wil. Dat is heel slim en je bent wel gek als je niet…

Ik heb persoonlijk al deze Calvin Kleins, Dolce & Gabbana’s en Hugo Bosses op niveau nog niet ontdekt. Wel een Dior – zie Ruik & Vergelijk. Zit zo: bij het ruiken van Embrums D’Essaouira, zat ik maar te denken: ‘Waar doet-ie me toch aan denken?’ En ondertussen dacht ik: ‘Wel heel erg gewoon, wel heel erg Douglas’. Dus wat ik had gehoord klopte wel. Grappig om te lezen, dat heel veel geurgekken deze Montale niet begrijpen. Want: hoe kan iemand ook ‘verantwoordelijk’ voor Black Aoud, Patchouli Leaves en Oud Cuir d’Arabie deze kunstmatige geur leveren.

Ik zeg: omdat het bij de inspiratie past. Embrums D’Essaouira is een vertaling van wat Pierre Montale ooit rook aan het strand van Essaouira, een stad aan de Atlantische Oceaan. En zeelucht kun je niet echt vertalen met een natuurlijk ingrediënt. Daar heb je toch echt calone voor nodig, maar om niet al te synthetisch te worden, verwerkte hij ook een ingrediënt die als het ware in de buurt ligt van Essaouira; sandelhout uit het Atlasgebergte. En ook heeft de geur iets zwoels, maar een echte Pierre Montale? Nou, dat weer niet.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Pierre Montale mag dan als ingrediënt iodine verkregen uit Essaouira-water opgeven dat voor die typische zoutwater- en zeeluchtsensatie (jodium) zorgt, het is volgens mij gewoon ‘good old’ calone, ofwel methylbenzodioxepinone door Pfizer ontdekt in 1966 en dat qua geur een extra zeegehalte krijgt door algen.

Wel moet gezegd dat de naam werkt: embrums betekent stuifwater, en dat zie je in gedachten voor je als je Embrums D’Essaouira opent.

Echt plat en ordi wordt de geur natuurlijk niet, alhoewel veel Montale-fans op parfumblogs de geur vergelijken met schoonmaakmiddel en andere ‘minderwaardigheden’: het rijke sandelhout dat in het zeewater ronddrijft is geïmpregeneerd met harsen – wierook, kruiden, musk, amber, cistus labdanum – die een licht, verbrande toets hebben dat ‘richting’ etherisch neigt. Ook wiegt er Montale’s fetish ingrediënt in rond, alleen is oud met de blote neus voor mij moeilijk waar te nemen.

Neemt niet weg, dat Pierre Montale – bestaat hij eigenlijk wel, is hij geen ‘uitvinding’, heb nog nooit een foto van hem gezien – moet blijven doen waarin hij excelleert: overrompelende, niet aan de Europese norm aangepaste oosterse geuren samenstellen.

RUIK & VERGELIJK

Grappig: ook de oprichter van Parfum d’Empire – Marc-Antoine Corticchiato – liet zich inspireren door een Marokkaanse stad aan de Atlantische kust, ook hij gebruikte in alg om de geur een lichte zeetoets te geven:

Parfum d’Empire Azemour Les Orangers (2011)

Maar waar Embrums D’Essaouira mij het meest aan doet denken, is een van de meest ondergewaardeerde herengeuren van Dior. Zee, zout, bloemen en hout op een zeer aangename manier vermengd. Geen niche, maar wel nog steeds prachtig:

Dior Dune pour Homme (1997)

En bij een beetje doorruiken, komt ook op in mijn gedachten:

Issey Miyake L’Eau d’Issey pour Homme (1994)