GEURENGOEROE

‘CHARLIE’S ANGEL’

Jaar van lancering: 1973

Laatst aangepast: 12/01/12

Neus: onbekend

Fotografie: onbekend

Model: Shelley Hack, Charly Stember, Naomi Sims, Lauren Hutton, Sharon Stone, Cindy Crawford

Muziek: Bobby Short, Little Richard

Niet meegegaan tijdens de nog steeds niet (!) complete migratie van mijn weblogprovider naar Sanoma. Op verzoek van een paar fans, dus nog een keer. En sluit mooi aan op de beschrijving van gisteren.

Schijnt zo te zijn dat Charles Revson, die in 1932 met broer Joseph en chemicus Charles Lachman Revlon oprichtte (de laatste adviseerde de v in Revson te vervangen door de l van zijn achternaam en dat zich in eerste instantie concentreerde op nagellakproducten) zo jaloers was op het succes van Estée (1968) van Estée Lauder, dat hij besloot een geur te lanceren genoemd naar hem. Werknaam: Cosmo, verwijzend naar de consument – de lezeres van het gelijknamige blad – die Charles Revson in gedachten had.

Een wijs besluit: Charlie (Blue verscheen later achter de originele editie) had twee jaar na lancering al een omzet van meer dan 1 miljard dollar! Het was niet alleen de geur, maar ook de campagnes die zoveel indruk maakten. Charlie was het perfecte voorbeeld van de vrije, onafhankelijke en gewone vrouw die begin jaren zeventig in de media opdook.

Maar dan zonder – wel zo prettig voor het imago – het ‘irritante’ gedrag van hardcore tuinbroekfeministes. Ze droeg wel een broek geleverd maar die werd geleverd door Ralph Lauren. Charlie was het eerste parfum waar in de advertentie een vrouw ‘was wearing – the – pants’. Ook revolutionair: Charlie was ook het eerste parfum gepromoot door een ‘afro-american’: Naomi Sims. Miljoenen vrouwen vonden in de geur hun dagelijkse beschermengel.

Hoe groot de invloed van de geur op ‘de state of mind’ van Amerikaanse vrouwen is geweest, bleek uit een uitzending van Oprah in 2007 Winfrey waarin de talkshow host vertelde dat de advertenties haar hadden geïnspireerd: ze wou ook zo zelfverzekerd en ‘fabulous’ zijn’ zoals de Charlie-girls.

Er verschenen nogal wat variaties. Wat zeg ik: teveel. Charlie Red (1993), Charlie White (1994), Charlie Gold en Charlie Express (1995), Charlie Sunshine en Charlie White Musk (1997), Charlie Silver (1998), Charlie Crystal Chic, Charlie Pink Sparkle, Charlie Little Secrets (allemaal in 2008), Charlie Secret, Charlie Real, Charlie Pink, Charlie Black, Charlie Passion (allemaal 2009). Dacht ik tenminste, ga het niet meer controleren.

Toch blijft Charlie Blue (samen met Charlie Red) het meest populair. Dat is niet zo vreemd. Je zou verwachten dat de geur door zijn enorme populariteit een dertien in een dozijn-geur is. Niet is minder waar. Charlie Blue blijft opvallen door zijn geprononceerde en ‘best wel’ verfijnde karakter. Met dezelfde comfortabele en herkenbare vertrouwdheid als Chanel N° 5.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ik ruik een prachtig, beetje zoet aura met bittergroen dragon en fris-sensueel  galbanumachtige nuances begeleid door een enorme wolk aldehyden waarin fruitfris citroen, bloemfris hyacint (foto) en zoete cyclaam ronddwarrelen.

Charlie’s hart: een zachtzoete mix van roos, jasmijn. Zeer klassiek. Dit krijgt temperament door gekruide anjer en chic door poederig iris.

De afronding houdt dit alles goed vast en laat de bloemen sensueler worden door sandel- en cederhout, musk en vanille. En toch blijft de groene noot aanwezig. Komt op conto van eikenmos. Niet verkeerd, en zeker niet voor de prijs die tegenwoordig wordt gevraagd.

RUIK & VERGELIJK

Nog een klassieker uit hetzelfde jaar (van die vervelende concurrente) die alleen een andere ‘clientèle’ op oog had:

Estée Lauder Private Collection (1973)

Deze foto zorgde in de jaren tachtig voor veel 'commotie': een vrouw die een man 'complimenteus' op z'n billen - 'deze deal hebben we in onze zak - slaat in plaats van andersom.