WOESTIJNWARMTE
OF: THE SECRET WIND OF MAROCCO
Jaar van lancering: 2001
Laatst aangepast: 08/07/11
Neus: Christopher Sheldrake
In de parfumwereld wordt een wind (of briesje) meestal geassocieerd met een sensatie die verkoeling en verfrissing schenkt. Denk: zee, wolkenloze hemel, strand, geschaterlach. Zo belangrijk tijdens zomerse dagen. Bijna ieder merk – to name a few: Calvin Klein, Davidoff, Givenchy, Tommy Hilfiger, Jean Paul Gaultier, Issey Miyake – lanceert sinds een jaar of tien deze zomerse variaties. En ieder jaar slagen ze weer er in om een populaire geur een nèt iets andere zomers-frisse interpratie te geven.
Maar een wind die de zon op je huid laat voelen als een warme en intens sensuele streling, dat kom je zelden tegen. Ik heb wat betreft mooie herinneringen aan Opium Fraîcheur d’Orient (1998) van Yves Saint Laurent. Deze geur, liet je als het ware dolen door de woestijnen van Arabië in de buurt van een oase. Drie jaar later presenteerde Serge Lutens Chergui. Eerst alleen te koop in zijn Parijse boetiek, dit jaar voor het eerst ook verkrijgbaar bij ‘de betere parfumerie’. Deze geur gaat nog een stap verder wat woestijnwarmte betreft. Chergui houdt je er vanaf het begin in gevangen – geen verkoeling schenkende oase in de buurt. De geur is genoemd naar de ‘beroemde’ wind die waait over de onherbergzame Marokkaanse bergen en woestijnen.
Ruikend aan de geur voel ik me als Lawrence of Arabia (my all time secret hero) die zijn tenten in de woestijn heeft opgeslagen. Niks geen frisse genoegens, wel één en al warmte: geparfumeerde, hete zandkorrels die door de zwoele wind verspreid op je huid blijven kleven. En het is weer zo’n typische ‘Lutens’. Dat wil zeggen: lichtjes gekonfijt en met een diepe laag van kruiden en melkige harsen.
Alleen, en dat is voor het eerst dat ik het van een Lutens-geur zeg: de intensiteit van Chergui had voor mij wat sterker gemogen. Ik had, met name, meer van de mooie leernoot in de basis van Chergui willen genieten. Maar toch: ondertussen zing ik in gedachten David Bowie’s Secret life of Arabia: ‘you must see the movie, the sand in my eyes, I walk through a desert song while the heroine dies’ – en dan met name het einde van dit nummer: dwalen, dwalen door de woestijn op zoek naar wat… naar rust… naar verlossing… naar mijn nemesis? Maar toch: ondertussen moet ik denken aan de eindscene van de film Morocco (1930) waarin Marlene Dietrich besluit, haar comfortabele leven achterlatend, de woestijn in te trekken, haar legionair-lover (Gary Cooper) volgend… dat een geur dit weet allemaal op te roepen.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een zacht-zwoele warme wind die eigenlijk in één keer met alle ingrediënten de huid laat strelen. Toch eerst een lichte huivering van iets gekonfijt zoets gecombineerd met iets dat lijkt op een hooinoot (coumarine?) dat overloopt in een zwarte thee-achtige sensatie gezoet door honing. Ik schrijf twee keer ‘iets’ omdat het allemaal zo aangenaam onbestemd is. Ruik ik nu wel of geen kaneel, ruik ik nu wel of fijn gewreven suiker? Daarna een wervelwind van rozenblaadjes omringd door poederig iris en melkachtig sandelhout. Prachtig. Dit alles wordt in de basis van Chergui ‘steviger’, dierlijker en sensueler door respectievelijk tabak, leer en amber vermengd met musk. Denk nou niet dat door tabak en leer Chergui naar ‘mannelijk’ neigt, want de zoete noten maken het geheel ‘vrouwelijk’, dus androgyn – iets dat alle geuren van Serge Lutens typeert.
RUIK & VERGELIJK
Moeilijk. Laat ik het zo zeggen: Serge Lutens is een ontdekkingstocht naar de verloren, maar door hem teruggevonden wereld van Arabische parfums. Hiervan getuigen onder meer ook:
Serge Lutens Ambre Sultan (1993)
Serge Lutens Cuir Mauresque (1998)
Serge Lutens Arabie (2000)
Serge Lutens Sa Majesté la Rose (2000)
GEURENGOEROE 