GEURENGOEROE

HOUT DAT RUIKT NAAR MEEL,

MEEL DAT RUIKT NAAR HOUT

Jaar van lancering: 2003

Laatst aangepast: 25/06/11

Neus: Jean-Claude Ellena

Werd via een bezoeker (www.guusjeswereld.nl) van mijn blog, geattendeerd op deze creatie (en andere). Waarvoor mijn dank. Had de geur al vaker geroken, maar kwam er maar niet toe hem te beschrijven. Bereid je voor op een bijzondere geurervaring die voor mij weer eens bevestigt dat parfumcreatie een ware kunstvorm is. Bois Farine is een van de laatste geuren die Jean-Claude Ellena samenstelde voor hij in 2004 als vaste huisneus bij Hermès aan de slag ging. Bois Farine letterlijk vertaald: houtmeel. Fantasievoller vertaald: hout dat ruikt naar meel. De geur is de eerste in de serie ‘odeur volée par un parfumeur en voyage’. Ofwel: een geur gestolen door een neus op reis. Gevolgd door Timbuktu (zelfde jaar), Dzongkha (2006) en Fleur de Liane (2008).

Het is een zeer eigenzinnige en originele interpretatie van het gourmandprincipe met een zeer comfortabel effect. Geen banketbakkerij waar net brand is uitgebroken, wel een geur die rust schenkt, stemt tot tevredenheid en je terugvoert naar een gelukkige kindertijd, ook al heb je die niet als zodanig ooit ervaren. Maar wat Bois Farine vooral is: een geur die je verbeelding op de kop zet. Klassieke interpretaties en beschrijvingen volstaan niet meer, zo anders is deze geur. Je moet echt zoeken naar woorden om alles sensaties te verwoorden. En dan komt er van alles naar boven…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… en dan weet je eigenlijk nog niet of je het meel van het hout weet te onderscheiden. Mijn eerste gevoel bij Bois Farine is warm meel, deeg, witbrood. Tweede gevoel: havermoutpap. Derde gevoel: gegrilde noten. Vierde gevoel: amandel bestuifd met meel. Vijfde gevoel (schrik niet): oude kranten. Hoe vertaal je meel in geur? Amandel, beetje musk en een zoete hars-injectie? Heeft Ellena niet echt nodig, want wat blijkt? Er bestaat een (inmiddels beschermde) boom waarvan de bloesem deze ‘melige’ geur verspreidt. Wordt in het Frans bois de senteur blanc (Ruizia cordata op de foto) genoemd en groeit op Réunion (het eiland wat parfumingrediënten betreft bekend is om zijn exquise vanille). Ruikt dus naar (kan het niet beamen), naar meel en deeg.

Wat direct opvalt is de houtige, droge en poederige totaalindruk gecombineerd met – ik kan het niet anders omschrijven – oud papier. Dit omringt Ellena met iris voor het poederige effect. Denk ‘stuifmeel’, denk talkpoeder. Mooi is het subtiele gebruik van coumarine, geeft Bois Farine een bescheiden hooi- en graseffect. En dat laatste wordt versterkt door een lichte venkelzaadnoot, moet je wel de geur heel goed in je opnemen omdat te ervaren. In de afronding worden deze ‘melige’ sensaties vermengd met hout.

Opgeroepen met sandelhout (geliefd om zijn melkige aroma), cederhout (geliefd om zijn zonnige droog hout-effect) en guaiachout (geliefd om zijn rokerige, wierookachtige aroma). Bois Farine zweeft tussen sensueel en onschuldig. En, heel merkwaardig, als de geur een paar uur op de huid zit, moet ik denken aan oude korsten wit melkbrood verpakt in papier. En toch ook aan veel amandel. Anders, maar zeer aangenaam. Zou dat komen omdat ik tijdens mijn gelukkige kindertijd vaak broodpap met kaneel kreeg voorgezet, waar ik zo dol op was (en af en toe nog ben)?

RUIK & VERGELIJK

Ik weet er geen. Daarom twee geuren – te weinig, I know – die ik al heb besproken van dit mooie nichelabel.

L’Artisan Parfumeur Dzing! (1999)

L’Artisan Parfumeur Ambre Extrême (2001)

Trouwens, Karl Lagerfeld bracht ook overtuigend de geur van meel en (gebakken) brood tot leven met Liquid Karl. Verscheen in 2004 bij zijn collectie voor H&M. En ook onderstaand nicheparfum brengt dit ‘brood net uit de oven’-gevoel met succes in de opening – perfect tot leven:

Thierry Mugler – Miroir Miroir – Miroir des Envies (2007)