GEURENGOEROE

EEN REISJE LANGS DE NIJL

Jaar van lancering: 2005

Laatst aangepast: 17/06/11

Neus: Jean-Claude Ellena

Dat parfum een droomwereld is, blijkt wel uit deze geur. Ik verpoosde een paar jaar geleden tijdens de kerst met familie op een zevendaagse cruise op de Nijl. Dat was niet wat we ervan hadden voorgesteld. Ter inspiratie en voorbereiding hadden we in het vliegtuig gekeken naar de film Death on the Nile (1978), deze gezellige familiefilm gebaseerd op het gelijknamige boek uit 1937 van the queen of crimes, Agatha Christie. Natuurlijk wisten we dat deze verfilming te mooi was om waar te zijn en zich in de jaren dertig afspeelde… maar dat de levensader van Egypte levensecht zo vervuild was en op sommige plekken zo ongehoord stonk, verlaagde toch best wel onze feestvreugde. Ook een desillusie: we waren niet de enige boot. Het leek wel file-varen op de Nijl.

Maar goed dat ik Un Jardin sur le Nil had meegenomen. Wat Jean-Claude Ellena met deze geur wil oproepen, zagen we ‘vegetatiegewijs’ weliswaar al varende niet voorbijkomen, maar reflecteerde wel de groene en serene sfeer die we her en der aan de rivierbeddingen zagen. Geen nijlpaarden, wel geïrrigeerde akkers, wuivende palmen, zwaaiende Egyptenaren, buigend papyrus en bomen vol met ‘pluk me, pluk me’-citroenen.

Want dat is toch het knappe aan deze (hoewel iets te snel vervliegende) geur: een waterachtige, groene sensatie met een sierlijk zachte basis. Ik neem, bij deze, weer mijn parfumpetje af voor Jean-Claude Ellena. Hij is een van de weinige neuzen die gevoelens en sferen perfect in een geur weet om te zetten. Bij hem staat inspiratie voorop, marketing zal hem een zorg wezen. Hem is wel eens verweten, op diverse parfumblogs, dat de Jardingeuren te veel op elkaar lijken. Daar ben ik het dus niet mee eens. Ik zeg het zo: kan ze blind van elkaar onderscheiden, bij elke tuin ruik ik direct waar die zich bevindt. Heeft er niets mee te maken: de eerste vrouw vermoord in Death on the Nile had in haar suite op haar badkamerplankje diverse Guerlainparfums staan.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Hou een rijpe mango onder je neus, en je ervaart een zoet-exotisch gevoel vol van fluweel. Het is niet makkelijk om deze specifieke geur te vertalen, aangezien de mango zich niet laat extraheren. Toch slaagt meester Ellena erin dit exotische gevoel over te brengen (terwijl het in feite niets met ‘de Nijl’ te maken heeft).

Hij heeft hiervoor een aantal groene moleculen weten te verzamelen en combineert het met grapefruit. Fris en zacht. Deze zachtheid wordt versterkt met de bloem die bijna symbolisch is voor het oude Egypte: de lotus (foto). En die geeft Un Jardin sur le Nil ook een lichtzoete nuance. Hoe verder Ellena de Nijl opvaart, hoe meer body de geur krijgt. Zo is daar calamus, ‘bij ons’ bekend als kalmoes of zwanenbrood en gebruikt als smaakmaker in likeuren.

Heel bekend in Nederland: Sonnema’s Berenburg. Is in feite een grassoort die groeit langs oevers in in Noord-Amerika, Europa en Azië, en waarvan de wortels een geur afscheiden die ruikt naar groene mandarijn, maar aardser. Om te garanderen dat deze groene vluchtige genoegens iets langer blijven hangen, selecteerde Ellena het door de Oude Egyptenaren als heilig beschouwde sycamore-hout (ficus sycomorus en volgens mij ‘bij ons’ bekend als plataan) en wierook – laatste ruik je heel licht. Sluit je ogen, geef je fantasie de vrije loop en je hoort de groene golfslag van de Nijl.

RUIK EN VERGELIJK

Wil je nog een ‘aparte’ en echte groene tuin uit het verleden ontdekken, ruik:

Mona di Orio Amyitis (2008)