OOK GIJ HELEN OF TROY LIMITED?
OOK GIJ BRUT(US)?
Jaar van lancering: 1964
Laatst aangepast: 28/05/11
Neus: Karl Mann
Model: Ron Capps, Joe Namath, Hank Aaron, Wilt Chamberlain, Muhammed Ali, Henry Cooper, Kevin Keegan, Barry Sheene, Franz Beckenbauer, Paul Gascoigne
Was gisteren op bezoek bij parfumerie Marjo aan de Zeedijk in Amsterdam. Een begrip voor veel parfumliefhebbers. Waarom? Het vertegenwoordigt de ideale parfumerie (op internet bekend als www.parfumerie.nl) op een bepaalde (maar op op dit moment not fashionable) manier: want het maakt geen onderscheid tussen popi jopi-geuren, masstige-parfums en prestigieus geurgenot. Je vindt het er allemaal. Popi-jopi: Diesel Denim (2011). Masstige: Mon Jasmin Noir van Bvlgari (2011). Prestigieus: Guerlains Mouchoir de Monsieur (1904). En dan heb ik het nog niet gehad over bijna de in Nederland vergeten klassieke merken (Balmain, Rochas) én nieuwkomers zoals Elie Saab. En ik zag er ook, de ooit klassieke ‘ladykiller’ voor mannen: Brut.
Heet nu Brut Classic. Toeval denk ik: in hetzelfde jaar presenteerde Estée Lauder haar eerste mannengeur: Aramis (heet nu Aramis Classic). Toen was de parfumwereld nog vrij overzichtelijk en maakte zich nog niet echt druk om wat de concurrentie in zijn schild voerde. Het verschil: Lauder koppelde aan de geur ‘for the man who thought he had everyhting’ ook een uitgebreide grooming line, de eerste in zijn soort.
De overeenkomsten: beide Amerikaans, beide mikten (in eerste instantie) op de man uit de hogere segmenten van de samenleving. Want raar maar waar: die was voor zijn geuren voornamelijk aangewezen op lokale barbershops met zijn eenvoudige colognes ‘tegen de prik’. Had je als Amerikaan een uitgesproken smaak dan haalde je je geuren uit Europa. Het succes van Brut was gegarandeerd door a: de geur, b: de naam en c: de mannen die de promotionele kar achtereenvolgens hebben getrokken: voornamelijk professionele sporters. De meest legendarische: de boksers Henry Cooper en Muhammed Ali. De meest recente: Paul Gascoigne.
De boodschap: aan Brut kleeft – nog steeds – niets feminins en verfijnds. En sinds de geur naar het middelsegment afdaalde, geldt het als typisch voor mannen die qua geur geen al te hoge eisen stellen. Qua marketing deed Fabergé trouwens iets revolutionairs wat merken als Chanel, Dior, Lancôme en Guerlain nooit hebben aangedurfd: een lichtere versie van een populaire geur lanceren die tevens stukken goedkoper is. Fabergé deed het met Brut 33. Bevatte slechts 33 – leuk bedacht – procent van de originele geurconcentratie en werd geleverd in een plastic fles. Brut blijf onlosmakelijk verbonden met Fabergé (niet de juwelier!) ondanks het feit dat het merk nogal van eigenaar veranderde. 1978: Unilever. 1989: Chesebrough-Pond’s division.
Die noemde Brut 33 vanaf dat moment Brut, en de klassieke versie Brut Classic by Fabergé. En dan wordt het onduidelijk en eigenlijk niet interessant. Voor het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en het Verre Oosten schijnt Unilever nog steeds de producent te zijn – promoot de geur met ‘the essence of man’ – voor de rest van de wereld is het Helen of Troy Limited.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Ik weet één ding zeker: aan de originele versie is heel wat gesleuteld. Niet verwonderlijk als je de opsplitsing van eigenaren ziet. Je zou eigenlijk een krachtig-stoere versie op het chypreconcept moeten ruiken, maar hier voor in de plaats krijg je van Helen of Troy Limited nu een zeperig-zoet, onbestemde geur met licht kruidenaccent waarin je af en toe iets herkent: lavendel, anijs, vanille en veel musk. Niets stoer, niets macho.
Wat ik mis is die vroegere krachtpatserige-frisse opening van citroen en bergamot, kruidig en helder gemaakt door lavendel en anijs. Ik ruik vervolgens geen basilicum, en in het hart al helemaal geen geranium, jasmijn en ylang-ylang. Ja, de basis is wel herkenbaar, alleen vaag deze mix sandelhout, vetiver, patchoeli, eikenmos, vanille en tonkaboon. Ik ga toch eens binnenkort de versie van Unilever ruiken…
RUIK & VERGELIJK
‘Weet je nog wel oudje’? Je hebt van die ‘we doen niet moeilijk’-geuren, die gewoon worden gekocht. Generatie in, generatie uit. Van vader op zoon. Misschien zijn ze wel in de genen van gaan zitten.
Shulton Old Spice (1937)
Silvestre Pino Silvestre (1955)
Puig Aqua Brava (1968)
Sir Irisch Moos (1969)
GEURENGOEROE 
Het was heel leuk om te lezen. Vooral weer die feitjes over de namen en marketingstunts. De mijne versie van Brut Classic komt uit VS in een glazen “champagne” flesje. Ruikt een beetje uitgekleed. Al heb ik het origineel nooit geroken, heb ik gevoel, dat ik er jasmijn in mis.
Ben een beetje in de war over de zin “Je zou eigenlijk een krachtig-stoere versie op het chypreconcept moeten ruiken”. Het is toch een typische Fougère? Iets zepig met lavendel en geranium op basis van gedroogde hooi (coumarine) en dan een typische zoete geur van salicylaten (klaver, sommige soorten van varens)? Snel gekeken naar de H&R genealogy – daar is het ook een Sweet Fougère.