GEURENGOEROE

MUSK DIE JE LAAT DROMEN

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 22/10/10

Neus: Mona di Orio

Fotografie: Ludovic di Orio

Musk… je wordt er mee ‘doodgeparfumeerd’ de laatste jaren. Vooral de witte variant doet het goed, die moet aan geuren – met name in de basis – voor een zacht katoenwollig, behaaglijk gevoel zorgen. Denk: een witte pashima-sjaal, denk: een witte kasjmierdeken. Je weet wellicht net zoals ik: echte, natuurlijke musk (afkomstig van het Himalaya-hert) mag vanuit diervriendelijke overwegingen en het dreigende uitsterven van de soort niet meer gebruikt worden in de parfumerie. Het gevolg: synthetische versies verschenen. En die zijn ‘qua inhoud’ steeds meer verwijderd van de oorspronkelijke animale geur. Nog iets: dergelijke pure synthetische versies zijn in de vorm van ‘soli-musk’-parfums moeilijk te verdragen. Vandaar dat witte musk voornamelijk in de basis van geuren wordt verwerkt.

Wat je wellicht ook weet: veel musks die in de parfumerie worden gebruikt hebben een nogal harde, ijzige en kille finish. Vaak een kwestie van kwaliteit. Hoe beter, des te zachter, fluweliger en verfijnder hij wordt. En dan is het ook nog een kwestie waarmee je de musk omringd.

Musc is samen met Ambre en Cuir onderdeel van een nieuw concept van Mona di Orio: Les Nombres d’Or – bij ons bekend als de gulden snee, ofwel perfecte symmetrie en balans. Hierin geeft ze haar ideale visie op klassieke geurconcepten. Hoe doet ze dat? Door te zoeken naar de perfecte verhouding tussen ingrediënten om ‘harmonie’ en ‘een goddelijke verhouding’ te bereiken. Waar hoopt ze op? Dat mensen door Les Nombres d’Or zich makkelijker overgeven aan haar ‘echte’ parfums, door velen als te moeilijk en te uitgesproken beschouwd.

Musc vind ik de mooiste geur van dit trio omdat het meer dan alleen een populair parfumingrediënt interpreteert. Ambre is een zalvende ‘amber alert’, that’s it. Cuir is een ruige schets, that’s it.

Maar Musc is meer dan musk, het is parfum met poëtische kracht: het tovert beelden tevoorschijn, laat je dromen – mij althans – van pure onschuld, van een gelukzalige, sentimentele sfeer. Je kent het wel: schilderijen met pastorale en arcadische tafereeltjes. Zon, zomer, bloemen, bijtjes, speels genieten… Amor die met zijn pijlen jongleert, een ‘bepoederd’ schilderij van Watteau…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Om verliefd op te worden (terwijl ik eigenlijk niet zo’n liefhebber ben van tedere en poederachtige muskgeuren). Mooi: de vluchtige opening van zoetbloemig neroli en engelenzaad (die naast haar bitterzoete groene noot ook een musknuance heeft).

Maar dat maakt nog geen musk. Krijg je ook nog niet te ruiken in het hart, dat trouwens wel een goede opmaat voor het ‘totale’ muskgevoel is. Namelijk een ruime hand vanillerijk heliotroop die zich mooi paart aan roos. Zoeter dan zoet – zonder dat Mona’s Musc ‘plakkerig’ wordt. Maar het is vooral de heliotroop die in de basis in samenwerking met absolu van tonkaboon voor een superzacht, superzoet muskgevoel ‘in wording’ zorgt. Het zoeter dan zoet, wordt nu poederig en etherisch…

En dan ‘eindelijk’, in de basis musk. Die maakt de heliotroop-tonkabon-combi nog warmer, nog zachter, nog verfijnder. Wonderlijk, hoe je eigenlijk met zo weinig mogelijk musk toch een idee van pure musk weet op te roepen.

RUIK & VERGELIJK

Prefereer in een geur de animaal-sensuele kracht van musk, dan kun je kiezen uit:

Etro Musc (1989)

Serge Lutens Muscs Koublaï Khan (1998)

Frederic Malle Musc Ravageur (2000)

Wil je de zacht-fluwelige kant van musk ondergaan, dan opteer je voor Mona di Orio of:

Serge Lutens Clair de Musc (2003)

Narciso Rodriguez For Her (2004)

Annick Goutal – Les Orientalistes – Musc Nomade (2008)

Tom Ford – Private – Blend Musk Pure (2009)