GEURENGOEROE

VOOR HET SPROOKJESMEISJE DAT WIL RUIKEN AAN DE VERBODEN BLOEM

Jaar van lancering: 2008

Laatst aangepast: 18/12/09

Neus: Annick Ménardo

Model: onbekend

Fotograaf: Christian Moser

Aquarellen: Michel Charrie

Artemisia absinthium: een plant met een volgens overlevering zeer gevaarlijke bijwerking. Gebrouwen tot drankje – ook wel bekend als de groene fee – zou het nuttigen ervan leiden tot bedwelming en waanzin (hoe zou het toch komen dat Vincent van Gogh op een gegeven moment maar één oor had… ). Zelfs er aan ruiken is niet zonder risico! Dat geldt eveneens – ik kan het niet beamen – voor de lichtgele bloesems van de absintplant die in Frankrijk in bergachtige streken nog steeds in het wild voorkomt – volgens mij nog overal. Dit gevaarlijke gegeven inspireerde de meest poëtische ontwerpster van Frankrijk, Lolita Lempicka, tot het maken van een nieuwe parfumcompositie: Fleur Défendue.

Lempicka laat de, zoals zij het noemt, wulpse en ogenschijnlijke onschuldige absintbloem bloeien in een geheimzinnige tuin. Maar deze ‘mooiste verschijning van de natuur’ laat zich niet zo maar plukken. Probeer je het toch, grote kans volgens Lempicka – en ze is er een overtuigd voorstandster van – dat het verlangen in je ontwaakt en je zintuigen begoocheld raken!

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Zou de absintbloem werkelijk ruiken? Welke plantenbijbel je er ook op naslaat, ze hebben het allemaal over het kruidig geurende blad van artemisia absinthium. Niet over de bloesem. Die scheiden wel een geur af, maar die is licht en nauwelijks waarneembaar. Volgens de neus Annick Ménardo ruikt de absintbloem naar een combinatie van aardbeiblad en hout van de mimosaboom. Daar kunnen we ons wel iets bij voorstellen. Geel, bedwelmend en tegelijkertijd fris-zuur, groen en verkwikkend. Het is de opening van Fleur Défendue.

In het ‘verboden hart’ regeert een andere bedwelmende bloem. De door Lolita Lempicka met gevoel voor dramatiek omschreven ‘ontstellend sensuele’ pioenroos. Zij gaat een romantisch verbond aan met het poederachtige viooltje en anijsbloesem – ook voor het eerst in een geur gebruikt – als voorbereiding op de gourmandbasis van musk, amandel en kers. En het opvallende: door alle vernieuwende noten heen, ruik je toch goed een echo van de eerste geur uit 1997 van de ontwerpster: Lolita Lempicka die inmiddels geldt als een moderne klassieker.

RUIK & VERGELIJK

Annick Ménardo is een interessante neus omdat zij er in slaagt de essentie van een merk om te zetten in geuren met een duidelijke signatuur die tegelijkertijd een reflectie zijn van de heersende smaaktrends in de parfumerie. En het leuke: ze vindt het even boeiend om nicher-dan-niche-parfums te maken als massamarkt-geuren. Vier opvallende parfums ‘van haar neus’ om ook kennis mee maken.

Bvlgari Black (1998)
Dior Hypnotic Poison (1998)
Guerlain – L’Art la Matière – Bois d’Arménie (2006)
Yves Rocher Comme une Evidence (2006)