‘THE SCENT OF THE CENTURY’
Jaar van lancering: 1981
Laatst bijgewerkt: 16/04/09
Neus: Bob Aliano
Model: Ashley Scott
Aan de 450 ingrediënten van Giorgio voegden Fred en Gale Hayman er nog één toe dat het parfum voor de rechtgeaarde snob onweerstaanbaar moest maken: de prijs. Door het duurder te maken dan het legendarische, Joy van Patou (1935), mocht Giorgio zich voortaan ‘le plus chèr parfum du monde’ noemen, zoals men abusievelijk veronderstelde dat dit de slogan van deze klassieker was. Niet. Wel: ‘Joy, le plus chèr du monde’. Maar dit terzijde.
Het sluit naadloos aan bij de glitter- en glamourfilosofie achter hun gelijknamige boetiek Giorgio Beverly Hills aan de Rodeo Drive, de most posh shoppingarea van Beverly Hills. De faam van Giorgio verspreidt zich zo snel dat het echtpaar zijn vaste clientèle in 1982 ‘nee’ moet verkopen. Daarop besluit het de geur in een grotere oplage te produceren en van kust tot kust te promoten.
Giorgio is het eerste parfum dat telefonisch moet worden gereserveerd. Dat de geur bijna vijf jaar lang bovenaan de bestsellerlijst staat, is voor het blad Newsweek reden de geur uit te roepen tot The Scent of the Century. En voor veel restaurants reden een aankondiging op de deur te plakken waarop stond geschreven: ‘No Go for Giorgio’ – de overweldigende bloemengeur zou het aroma van de gerechten te veel overschaduwen.
Vanaf 1983 wordt de triomftocht in Europa voortgezet. ‘Beverly Hills in a bottle’ – de slogan dat het parfum meekrijgt – past perfect bij de op dat moment populaire Amerikaanse soaps Dallas en Dynasty. Het succes van meneer en mevrouw Haymen is van korte duur, want in hetzelfde jaar (1984) dat Giorgio wereldwijd ‘gaat’, wordt het huwelijk ontbonden en koopt Avon, een van Amerika’s grootste parfumproducenten, voor héél véél geld de rechten.
Maar na een aantal teleurstellende lanceringen – V.I.P Special Reserve for Men (1987) en Wings (1992) – neemt Procter & Gamble de naam over. Deze multinational zorgt door de lanceringen van Ocean Dream (1996), G (2000) dat Giorgio Beverly Hills als parfumnaam weer geloofwaardig wordt. Een paar inspiratieloze, niet noemenswaardige geuren die daarop volgen haalt de opgekrikte naam weer onderuit. En ondertussen gebruikt een trouwe, maar inmiddels behoorlijk geslonken groep Giorgio (ondertussen eigendom van Elizabeth Arden) nog steeds als hun lijfparfum.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Opvallend aan Giorgio is dat geur geen Amerikaans karakter heeft. Dat wil zeggen: de geur geeft zich niet in één keer prijs. Giorgio is zoals een Europees parfum opgebouwd: na een frisse opening, geeft het hart zich prijs en vervolgens wordt in de basis de ziel van de geur versterkt en vastgehouden.
Zoals al gezegd bevat Giorgio 450 ingrediënten – gelooft u het? – waarvan er slechts 17 bekend zijn. Voor de opening: bergamot, mandarijn, hars, een groen akkoord (niet nader prijsgegeven) en fruit (idem). Voor het hart: jasmijn, roos, anjer, ylang-ylang (foto), iris, lelietje-van-dalen en hyacint. Voor de basis: sandel- en cederhout, musk, mos en amber.
Ondanks alles blijft het een goede geur, hoewel ik de indruk heb dat er aan de formule is gesleuteld. De geur is minder krachtig, wel killer geworden. Een verandering waar ook andere klassiekers onder te lijden hebben.
RUIK & VERGELIJK
Ze zijn vanaf het midden van de jaren negentig van de vorige een beetje uit de mode geraakt: zware en volle geuren met een overdreven hoeveelheid aan zwoele parfumingrediënten. Toch zijn het vaak, juist door deze drukke vervlechting van bloemen en harsen, prachtige parfums met persoonlijkheid.
Patou Joy (1935)
Dior Poison (1985)
Cartier So Pretty (1995)
GEURENGOEROE 