FORZA ITALIA!

EN: OVER HERINNERINGSGEUREN EN ‘LIJKLUCHT’

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 10/12/14

Neus: Sergio Mono

Ik heb altijd een zwak gehad voor geuren die ‘stilstaan’ bij belangrijke – historische – gebeurtenissen. Want ik ben altijd benieuwd, afgezien van het profijt, wat de aanleiding, de verbondenheid van de huizen hiermee is.

Ik vermoed dat de komende tijd steeds meer van dit soort ‘festive fragrances’ verschijnen. Is weer iets wat anders. De doornsneeconsumenten zijn inmiddels behoorlijk celebritygeur-moe en de niche-fans worden niet meer echt wild van olfactieve gebottelde hommages van reeds lang geleden overleden celebrities – denk Parfum d’Empire, Histoires de Parfum en Jardins d’Ecrivains.

Nee, gewoon geuren die zich minder op de persoon  maar meer op het bredere kader richten. De meest humoristische in dit verband: Vacances (1936) waarmee couturier Jean Patou de door de Franse vakbonden bedongen doorbetaalde vakantie voor iedereen in vast dienstverband vierde.

De meest domme en zo recent: Famous Deaths begin december. Een project van Sense of Smell (uit Breda) dat assinaties van belangrijke personen weer ‘tot leven brengt’. To name a few geparfumeerde post mortem pechvogels: president John F. Kennedy en prinses Diana. Ik bedoel maar: http://www.famousdeaths.nl is ‘an international co-creation and research project designed by Communication and Multimedia Design (CMD) Breda at the Avans University of Applied science, the Netherlands, and part of the European cross-border network Vivid (Value Increase by Visual Design)’.

Waarom doen ‘geurinstallaties’ gemaakt door kunstenaars altijd zo moeilijk, zo quasi-intellectueel?Waarom moet je in een soort van doodskist kruipen om deze lijkluchten te ervaren? Is toch gewoon een kwestie van sprayen. Of wordt het hierdoor te gewoon, te weinig arti-farty?

Anyway, ik had vorig jaar eigenlijk een geur verwacht die had gememoreerd aan het feit dat het Koninkrijk der Nederlanden 200 jaar geleden werd gesticht. Dat Huub Stapel, tijdens het naspelen van deze gebeurtenis, in de rol van Prins Willem Fredrik van Oranje op de Scheveningse kust de eerste flacon had aangeboden aan het kersverse koningspaar: Nous maintiendrons!

Dat Italië drie jaar geleden vierde dat het als land al 150 jaar een politieke eenheid vormt is mij geheel ontgaan. Heeft waarschijnlijk te maken doordat ik teveel werd afgeleid door de capriolen van die bunga-bunga clown/overjarige womanizer met hairextensions die de republiek aanvoerde op dat moment. Xerjoff niet, het lanceerde (2011 – 150 =) 1861. Meestal kun je van een gelegenheidsgeur als deze maar tijdelijk genieten – het betreffen meestal limited editions. Zo niet 1861. Nog steeds te koop. Kun je met een beetje geluk nog 150 jaar van genieten.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Een geur opgebouwd uit louter Italiaanse streken. Xerjoff spreekt op zijn site van ‘Italian excellence, condensed into perfume’. Toe maar. Prachtige, zuivere citrusopening dat wel. Staat voor Calabrië. Met een zachtfrisse ondertoon die associaties oproept met limoensorbet. Blijft lekker lang present de bergamot, clementine, citroen en petitgrain.

Deze frisheid krijgt een groene noot door munt met kruidige accenten – ook weer prachtig zuiver – waarop lelietjes-van-dalen bloeien blakend van groene levenslust die vervolgens verzacht wordt door een sierlijke roos. Denk hierbij aan de frisse wind die waait over Sardinië. Heel langzaam komt de droge noot van cederhout vrij die eerst strak en zonnig is, maar geleidelijk aan plooibaarder wordt door amber en musk. Als het goed is, waan je je nu op het Italiaanse platteland en geniet je van het ‘dolce far niente’. Voor hem, voor haar.

Eén ding vind ik jammer: de prijs. €180,00 op de site van Xerjoff. € 186,10 had ik meer toepasselijk en ludiek gevonden.