VIOLENT VIOLET, VERRUKKELUK VIOOLTJE

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 01/07/13

Neus: Karine Vichon-Spehn

Concept & realisatie: Christopher Chung

Er zijn een aantal klassieke parfumingrediënten – die hoe creatief, grensverleggend en innovatief die ook door neuzen wordt bewerkt – in een parfum als hoofdsmaakmaker uiteindelijk toch gewoon naar ‘zichzelf’, naar hun ‘core business’ blijven ruiken. Roos, lelietje-van-dalen, jasmijn, vetiver, amber, tuberoos, musk, cederhout, sandelhout, leer. Ben er zeker een paar vergeten.

Maar niet het bosviooltje (Viola riviniana) en/of maarts viooltje (Viola odorata). Worden deze tere bloemekes gepromoveerd tot ‘perfume leading ladies’ dan herken je dat direct. Zacht, zoet, poederig, talkachtig.

Door dit heeft ‘ze’ een link met cosmetica: veel lipsticks hebben een zweem van viooltjesparfum om maar te zwijgen over poeder. Symbolisch gezien staat het bosviooltje voor puurheid, onschuld, zedig- en maagdelijkheid.

Opus III, waarin het viooltje regeert, wordt omschreven als een stralende floriental geïnspireerd door de ‘kunst over’ en de ‘wetenschap van’ hoe creativiteit zich manifesteert; van de meeste donkere momenten van frustratie tot de aha-erlebnis van inzicht, verlichting en ontdekking.

En dit laatste kun je met een beetje (of heel veel) fantasie koppelen aan het viooltje want zij beschermt volgens de volksoverlevering tegen boze geesten (donkere momenten) en brengen geluk en fortuin (inzicht).

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Opus III ruikt honderd procent naar viooltje (foto), maar onderscheidt zich van andere viooltjes-solifleurs door de overdosis en het feit dat ze zo rijk bloeit en je direct in een poederige boudoirachtige sfeer komt.

Dus geen frisse opening, wel een bolletjesregen van de bloem die zo mooi samengaat met het viooltje: geelgroen en honingzoet mimosa. Die hier een erg aparte behandeling krijgt doordat haar zonnigheid wordt voorzien van een origineel groen-kruidig randje van tijm en nootmuskaat. Het effect: het lijkt of de mimosa ter decoratie ligt in een apothekersvitrine: scherp, mentol, medicinaal (iets wat veel Amouage-parfums in de opening kenmerkt).

De overgang verloopt eigenlijk naadloos: de mimosa mengt zich met het viooltje dat, om niet alleen maar superzoet te behagen, sensueel wordt verdiept en aan bloemigheid wint door jasmijn, oranjebloesem en vooral ylang-ylang. Voor mij is het moeilijk om door deze weelde heen de basis te herkennen: je blijft het door de andere bloemen vergulde viooltje ruiken.

Maar uiteindelijk geeft zij zich toch gewonnen door zoetpoederig-musky noten van ambrette, benzoïne, musk en vanille die worden vastgehouden door hout (papyrus en ceder-, sandel- en guaiachout) en die je op een gegeven moment in de drydown waarneemt.

Ook over dit alles waait, net zoals in Opus I en Opus II, een wierookwind, maar die ontgaat mij eerlijk gezegd. Hoewel geclassificeerd als sekseneutraal, neigt voor mij Opus III toch naar vrouwelijk. Mannen die dit parfum op zijn juiste weten te schatten, zijn verfijnd en vallen in de categorie ‘dandy’.

RUIK & VERGELIJK

Ik ontkom er bijna niet aan: bij een klassiek viooltjesparfum moet ik direct denken aan drie klassiekers van Guerlain. Interessant: voor mij heeft Opus III een zekere mate van een Guerlain-viooltjesstructuur door zijn rijke gelaagdheid die voorkomt dat het viooltje ‘platzoet’ wordt als een snoepje, een zuurtje.

Klassieke Guerlainviooltjes:

Guerlain La Violette de Madame (1901)

Guerlain Après L’Ondée (1906)

Guerlain L’Heure Bleue (1912)

Moderne Guerlainviooltjes:

Guerlain Météorites (2000)

Guerlain Insolence (2006)