OIL FICTION, PERFUME FICTION, BUT NOT PULP FICTION!

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 07/07/13

Neus: Romano Ricci

Concept & realisatie: Romano Ricci

De geur werd me tijdens de afgelopen persdag van www.skins.nl gepresenteerd door een – ik gebruik het zelden, want kan onbedoeld seksistisch en denigrerend overkomen – door een lieftallig pr-jongedame. Een echte Parisienne, perfect gekleed, perfect gemake-upt. En gewapend met een enthousiasme! Ik vroeg aan haar – helaas haar naam vergeten, excusez! – hoe ze bij Juliette has a Gun terecht was gekomen. Ze had ervaring opgedaan bij een paar grote merken, maar vond dat de bezieling ontbrak. Bij Juliette has a Gun was die wel volop aanwezig, ze solliciteerde en werd aangenomen. Had ik, in haar geval, ook gedaan.

Leuk huis dat het uitgangspunt bij de oprichting inmiddels in de koelkast heeft gezet: maximaal vijf geuren. Ze vroeg me wat mijn favoriet was. Mad Madame uit 2012 – door de inhoud én de naam, die voor mij associaties met de populaire Amerikaanse tv-servie Mad Man oproept. Nog niet  besproken. Mea culpa. Weldra. Vol trots presenteerde ze me Oil Fiction. Een limited edition (999 stuks; terwijl ik dit schrijf resteren volgens de homesite nog maar 14 flacons, dus ik denk dat… ) in een zwart luxecoffret (met ‘koperen’ plaat waarop naam en samenstelling prijkt) plus nieuwe vormgeving dat samen voor mij weer duidelijk associaties oproept met de – volgens velen jaloersmakende – presentatie van…

… By Kilian. Het is de bedoeling dat de geur je vervoert naar de zinderende wereld van Arabische nachten. Een keer snuiven en je waant je inderdaad – in de nog steeds heersende clichés (of zijn het eigenlijk vooroordelen…) van deze fictieve ‘parfumbiotoop’: Oil Fiction is sensueel, zinnelijk en vol. Maar niet zo ‘meeslepend’ als bijvoorbeeld Yves Saint Laurents Opium (1977) en zijn inspiratiebron: Youth Dew van Estée Lauder (1953). Dit heeft volgens mij te maken met het feit dat de geur bedoeld is voor zowel vrouw als man.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Nog een verschil met deze twee: de bescheiden bloemennoot waardoor het accent op de houtachtige noten van iris, papyrus – ‘pulp fiction’- sandelhout en patchoeli komt te liggen (die samen merkwaardigerwijze een ‘soort van’ droog en ‘stoffig een oud-effect hebben), en hét steringrediënt dat je goed ruikt en op dit moment in nicheparfums (met name in combinatie met roos) ‘le ingredient du jour’ is: saffraan.

De bergamot gedraagt zich in de opening als een snel voorbij vliegende dauwfrisse sensatie die ‘weet’ dat weldra de oosterse zon hem weldra in al zijn heftigheid laat verdampen. Trouwens de ylang-ylang (foto) is wel mooi aanwezig, in die zin dat deze ‘bloem der bloemen’ de houtconstructie een verzachting en chicheid geeft. Zonder zou Oil fiction harder en dus minder zalvend en sensueel hebben geroken. De sensualiteit wordt versterkt in de basis met – geen oosters parfum kan zonder – amber, cistus labdanum en vanille. Ambroxan geeft de geur een zekere vorm van animaal en vileinheid.

Voor de man, nog onbekend met oosterse verleiding in een flacon: ‘best wel’ gewaagd. Voor de vrouw: best wel stoer. Alleen wat Romano Ricci nou precies met de naam bedoeld: Oil Fiction… Snap ik alleen als de geur als sensuele massageolie was gelanceerd. Oh ja, en als de geur langer op de huid ligt, lijken alsof de ylang-ylang en tuberoos beginnen te bloeien.

RUIK & VERGELIJK

Het Nabije Oosten: droomwereld waar de parfumindustrie ons om de zoveel tijd onderdompelt. Kan natuurlijk alle major classics in deze categorie gaan vermelden. Ik houdt me bij één. En wel, omdat op de een of andere manier ik eenzelfde olfactorisch gevoel krijg:

Givenchy – Les Mythiques – Organza Indécence (1999/2007)