JAREN ZEVENTIG-MAN

Jaar van lancering: 1977

Laatst aangepast: 02/06/13

Neus: onbekend

Ik heb geloof ik een uur gegoogelt en ben ondertussen niet echt veel verder gekomen met het vinden van achtergrondinformatie over de geur die heel veel mannen nog steeds als een ware klassieker beschouwen: Man Classic. Wat originele campagnefoto’s betreft  slechts twee, terwijl ik me er meer kan herinneren. De geur heette bij de introductie gewoon Man, maar werd ‘uitgebreid’ met Classic nadat de opvolgers niet aan het blijvende succes konden tippen…

Wat ik wel weet: de geur verscheen op het moment toen het Parijse ‘parfumeurs-couturier’-gilde drukdoende was met de voorbereiding om de man in de straat eindelijk zo ver te krijgen tot de aankoop van een geur van naam en in Amerika de eerste designer fragrances verschenen: Geoffrey Beene lanceerde zijn Grey Flannel in 1975, Halston zijn 112 en Z 14 in 1977.

Met andere woorden: geuren die verder gingen dan een ‘anti-prik’ voor na het scheren voor de gewone man waren eigenlijk nauwelijks te koop. Marbert sprong in een gat samen met Jovan (Man en Monsieur Jovan ook uit 1977). Want Europa kende nog niet echt, hehalve dan Irisch Moos (1969) van Sir, dit soort mainstreamgeuren. Amerika wel: neem alleen al Shultons Old Spice (1937) en Brut van Fabergé (1964).  Opvallend: deze geuren zijn nog steeds te koop en nog steeds geliefd. En dat wil wat zeggen, gezien de duizenden geuren die de afgelopen decennia zijn verschenen en verdwenen.

De charme voor mij van Man Classic: het is zo’n duidelijke geur, niet een die je vleugels geeft, die je laat verwonderen over het raadsel parfum. Je blijft met beide benen op de grond. Mannelijk zonder te macho. En dat die nog steeds op een goede ontvangst kan rekenen, blijkt wel uit een bezoeker van basenotes.com: die noemt Man Classic een powerhouse die hem veel goede reacties van vrouwen heeft opgeleverd.

Hij kreeg ook regelmatig complimenten bij het dragen van Kouros (1981) en Body Kouros (2000) van Yves Saint Laurent, Guy Laroche’s Drakkar Noir (1982) en Horizon (1993), en Diors Eau Sauvage (1966). Zelfs bij Lanvins Arpège (1927)… maar nooit zoveel complimenten als bij ‘dit monster’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Staat op de verpakking: ‘Deze mannelijke-vitale geur combineert de scherp-kruidige noot van sandelhout en leder met de aromatische noot van kruidnagel en mos’. Vreemd: heb nooit geweten dat sandelhout dit effect heeft. Is toch eerder zacht, melkachtig met een roosnuance?

Anyway, echte sandelhout mag niet meer worden verwerkt in geuren, dus ik neem aan dat het amyris is of een synthetische houtnoot die in de buurt komt van kasjmierhout. Wat je wel goed ruikt na de opening van zachtzonnig lavendel, etherische jeneverbes (foto) en bittter-kruidig alsem (die lijken gewiegd te worden in een fris aldehyden-bad) is de krachtige kaneelnuance gedoopt in honing. Kruidig-zoet dus en voor die tijd origineel.

Die nuance zorgt er ook voor dat de scherpe basis van cederhout, patchoeli, amber, leer en mos (laatste twee ruik je op het einde het meest prominent) niet al te macho wordt. Zeg maar jaren zeventig-viriel. Zit Classic Man langer op de huid dan komt de jeneverbes en lavendel opnieuw af en toe voorbij, zo lijkt het wel.

De geur krijgt – hierdoor – een zepige toets zonder het ‘te-fris-gewassen-net-onder-de-douche-vandaan’-gevoel dat tegenwoordig zoveel geuren kenmerkt. Maar dat kan ook het effect van leer en aldehyden zijn.

RUIK & VERGELIJK

Ooit ook gemaakt voor de man door dit Duitse cosmeticahuis (anno 1936) waarvan de naam een samentrekking is van de voornamen van de oprichtsters Margaretha Sendler en Bertha Roebert.

Marbert Torro (1980)

Marbert Gentleman (1986)

Marbert Homme (1987)

Marbert Man Pure (1989)

Marbert Tycoon (1997)

Marbert Man Two (1998)