BEPROEFD RECEPT
VADERDAGVEILIGHEID EN -BRAAFHEID
Kun je depressief worden van een geur of een merk? Of op zijn minst teleurgesteld raken door? Ik heb het, het zal je niet verbazen, met héél véél huizen, maar met Prada in het bijzonder. I know, Miuccia zal er niet wakker van liggen. Maar toch: van de bewust elitair The Exclusive Collection (vanaf 2003), via het overtuigende, maar geflopte Prada Parfum (2004), via de soms prachtige, soms ‘gaat wel’ Les Infusions (vanaf 2007), naar voorspelbare middelmaat (laten we haar absurd vernieuwde nichelijn Olfactories uit 2015 even buiten beschouwing).
Begonnen met L’Homme en La Femme (2016), voortkabbelend met Paradoxe (2022) en Paradigme (2022) voor de vrouw, nu aangevuld met de mannelijke versie. Laatste twee zijn interessante namen, maar om de betekenis en de invulling ervan door Miuccia uit te zoeken en toe te lichten…. Ik kan het niet meer, het interesseert me niet meer. Ik denk dat het haar ook niet echt meer boeit dat ze helemaal niet meer betrokken is bij haar geuren. Maar dat haar licentiehouder (Puig) een paar jaar geleden heeft gezegd: ‘Het gaat niet zo lekker, zullen we een doorstart maken en gewoon voor de big bucks gaan, net zoals je directe concurrenten?’ Zou ze geantwoord hebben, gelijk Giorgio Armani’s topseller, ‘Sì!’
Wat ik jammer vind: Miuccia is al tig keer miljardair, waarom dan niet een paar parfums presenteren die écht afwijken, zowel qua prijs als olfactorisch. Genoeg geurgezeurd, maar toch: Paradigme is vraiment een brave invuloefening van een beproefd recept dat voor mijn gevoel in no time door AI voorgesteld had kunnen worden. Maar nee hoor, maar liefst (dat zeg je als je iets enige importantie wil geven) door drie neuzen: Marie Salamagne, Bruno Jovanovic en Nicolas Bonneville.
Bij de opening word je overvallen door een wolk van ambroxan en musk die zoveel (tax free)parfumerieën kenmerkt, waar iets te kwistig met geuren van diverse pluimage wordt gespoten. Hier doorheen ruik je geleidelijk een injectie van bergamot die – dat is dan wel weer grappig en verklaart misschien de wolkbreuk bij de opening – wordt gekoppeld aan musk.
Vervolgens een zoetbloemige noot opgeroepen met twee geraniumvariëteiten, geliefd om hun stoer-frisse rozengeur met stevige groene ondertoon. De afronding, we hebben te maken met een oriëntaalse geur, is een melange van benzoïne en guaiac. Denk lichtjes zwoel, denk hout. Wat de geur onderscheidt is het gebruik van Perusbalsem, dat zorgt voor een ‘kaneelkruidig’ accent, maar dat maakt de geur niet echt onderscheidend. Misschien verwacht ik te veel van Prada, maar Paradigme valt voor mij in de categorie veilige Vaderdaggeur en dat heeft Prada al in het assortiment: zie de talloze variaties op Luna Rossa.
Prada denkt er natuurlijk anders over: ‘Sinds 1913 daagt Prada voortdurend conventies uit en creëert nieuwe ideeën door middel van creativiteit en experimenten. Met Prada Paradigme krijgt die erfenis een gedurfde nieuwe vorm: een geur die ons uitnodigt om te heroverwegen wat we weten en identiteit vanuit een ander perspectief te verkennen. Paradigme is meer dan alleen een geur; het is een vraag: wat als er een andere manier is? Geworteld in individualiteit en beweging, spreekt het degenen aan die hun verhaal vormgeven door middel van verkenning’.
GEURENGOEROE 