PARIJS = PARFUM, PARIJS = OLYMPISCHE SPELEN: 1 + 1 = 2?
PLUS: GEBAKKEN LUCHT OP EEN POSTZEGEL
De Olympische Spelen waren fantastique, incroyable, une merveille de temps en temps. Mais… het was ook extraordinaire, dans un sens négatif wat mij betreft. Ik bedoel: jaar in jaar uit zoveel onzin limited editions lanceren en nu zich een ‘uitzonderlijke’ gelegenheid voordoet laat de parfumwereld niets van zich horen, of op heel bescheiden, belachelijk aandoende wijze. Meer weten: ga naar de webpagina van Annick Goutal.
Hoe simpel kan het zijn? Een gelegenheidsgeur met als thema Olympische Spelen. Parijs is parfum, Parijs huist dit jaar voor de derde keer de Olympische Spelen. 1 + 1 = 2.
Mais non! Je suis stupéfait. Parfum is 90 procent marketing en dat weet LVMH als geen ander dat nota bene de hoofdsponsor – betaalde 175 miljoen euro – van het vierjaarlijkse sportevenement was. Dior valt daar onder, Givenchy ook. En Kenzo. En Céline. En Guerlain (dat een reputatie heeft betreffende speciale gelegenheidsgeuren). En Francis Kurkdjian. En inderdaad Louis Vuitton. Laten we Sephora niet vergeten.
Je repète: hoe simpel kan het zijn. Zelfs Yves Rocher gedenkt niet mee, terwijl het dat wel bij vorige Belangrijke Jaren deed. Zoals bijvoorbeeld met Eau de Juillet – lekker zwoel-warme citrusgeur by the way op Parfums de Nicolaï-niveau – dat in 1989 stilstond bij de herdenking van de bestorming van de Bastille.
Kat in het bakkie zou je denken bij Rabanne’s mallotige kermistractie-presentatie Invictus (2013). Invictus, the way to Victory. Of: Invictus, Citius, Altius, Fortius. Mais non, rien, niets, nada, niente. En what’s in a name Rabanne? Olympéa (2015). Zelfs het dit jaar gelanceerde extract refereert er niet aan.
Een beetje verder googelen, leverde toch een echt Olympische geur op. Zelfs drie geproduceerd door Le Coq Sportif. In de kleuren van de Franse vlag. Rouge staat voor energie, Bleu voor optimisme, Blanc voor ontspanning.
Laatste gunde Jean Patou de arbeidersklasse ook in 1936. Toen lanceerde deze couturier een van de meest vreemde ‘stilstaan-bij’-geuren ooit: Vacances vierde de door de vakbonden bedongen doorbetaalde vakanties van werknemers. Dit soort commitment is tegenwoordig bij de luxe merken ondenkbaar, die ondersteunen voornamelijk fotogenieke doelen die het op social media goed doen. Me like! You too?
Dat dan weer wel: zoekende naar olympisch waardige geurinformatie, kwam ik wel iets anders ‘typisch Frans’ tegen. De Franse post bracht afgelopen mei hulde aan het stokbrood door een postzegel naar brood te laten ruiken. En wel op 17 mei Sint-Honorédag.
En dat blijkt de patroonheilige van de bakkers te zijn. De zegel werd onthuld in drukkerij Philaposte in Boulazac (Dordogne). Oplage: 594.000 stuks. De pr-technische reden aldus de La Poste: ‘La baguette is een internationaal icoon, symbool van de Franse gastronomie, een juweel van onze cultuur en de belofte van een verrukkelijke zintuiglijke ervaring’.
Nu herken ik de heerlijke overdrijving weer – de Fransen vaak eigen als ze hun geschiedenis, hun cultuur aan de wereld in volle glorie presenteren. Chapeau! Ook zo mooi en elegant gedaan tijdens de openings- en sluitingsceremonie. Lady Gaga en Tom Cruise hadden voor mij niet gehoeven. Maar wie is Geurengoeroe? Inderdaad!
GEURENGOEROE 