GEURENGOEROE

EEN NATIONAAL ERFGOED KRIJGT EEN PARFUMHOMMAGE

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 24/04/13

Neus: Gérard Ghislain

Het Olympia geldt nu als de nog oudste concertzaal van Parijs. Werd in 1888 geopend door de eigenaar van dat andere wereldberoemde theater – Moulin Rouge -, Joseph Oller. Heette eerste anders: Montagnes Russes. Wanneer het exact de huidige naam kreeg is onbekend, maar de beroemde façade met de grote rode letters dateert al uit 1893.

Veel Franse grootheden traden er op. Voor de Tweede Wereldoorlog: La Goulue, Mistinguett, Yvonne George, Joséphine Baker en Yvonne Printemps. Na de Tweede Wereldoorlog toen (componist en songwriter) Bruno Coquatrix de leiding kreeg: Georges Brassens, Jacques Brel, Gilbert Bécaud Johnny Hallyday, Dalida, Annie Cordy, Mireille Mathieu, Yves Montand en natuurlijk Edith Piaf, die enkele maanden voor haar dood er haar legendarische geworden concerten gaf.

Maar ook The Beatles, The Rolling Stones, David Bowie en meer recent Lady Gaga en onze Ivo – ideale schoonzoon – Niehe. Er werd in de Olympia niet alleen populaire muziek opgevoerd, ook circussen, balletten en zelfs operettes.

In de jaren negentig, raakte deze heilige plek in verval – er werden meer films gedraaid dan er live werd opgetreden – en werd zelfs bedreigd met afbraak. Jack Lang, toenmalig minister van cultuur, classificeerde het gebouw als nationaal erfgoed (1993) de zaal was gered en werd weer in zijn originele staat teruggebracht.

Waarom het Olympia in 2012 en niet eerder met een geur werd gehuldigd is me onduidelijk. Qua jaartallen valt er niets te vieren volgens mij. De aanleiding zal wel commercieel zijn – niets op tegen. Een leuke herinnering aan het gebouw na een concertbezoek. Maar dat wil niet zeggen dat het een commercieel, lekker makkelijk, ‘niet-zeuren’-geurtje is geworden. Wel niche. Gérard Ghislain is als het ware tussen de stoelen van de concertzaal en coulissen gedoken en heeft daarnaast ook de kleedkamers olfactorisch onderzocht.

Het resultaat: een melange van geuren met sentimentele ondertoon. Je ruikt hoe het ooit was. Dat betekent geen heldere, schoongepoetste maar eerder een ‘besmuikte’ en ‘sleetse’ creatie zonder muffig te worden – maar wie zegt dat muffig per definitie vies ruikt? – die de bloemen in het hart van een stoffig laagje voorziet. Het totaal ruikt eerder naar het oprichtingsjaar dan naar de jaren vijftig, dan naar nu.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

‘Oh-la-la’, wat een hoeveelheid aan ingrediënten. Onmogelijk die met de blote neus stuk voor stuk te detecteren. Laat ik het zo omschrijven, de opening is als het ware de schoonmaakploeg van Olympia.

Niet dat er flink wordt geboend, eerder dat de ramen worden opengezet om de boel eens flink te luchten. Wat komt naar binnen zweven? Een friszoete bries van sinaasappel en mandarijn, bergamot en citroen – meer oranje dan geel.

Die vliegt door de bloemenhulde die de artiest die de vorige avond optrad, vergeten is mee te nemen: roos, sering (foto), fresia en pioenroos die de frisse accenten van deze bloemen versterkt. Maar dan valt het doek, sluiten de deuren: het theater trekt zich terug van de buitenwereld. Bloemen beginnen te verwelken, vallen uitgebloeid op de grond waar een reeds een stoffige laagje ligt van roze peper, zwarte peper en saffraan.

Saffraan en peper en mooie, typische niche-combi die de bloemen een eigenzinnige, stroeve ondertoon geeft. Ik denk wel eens: saffraan plus peper is de nieuwe iris. Ook poederig, ook aards maar anders. Niet dat je lang kans hebt hiervan te genieten. De geur lijkt zich een baan te zoeken tussen en onder stoelen van rode pluche, zuigen daar accenten op van blond hout en patchoeli, harsen verpakt in leer – wierook, styrax en suède – en tenslotte een meerstemmige gourmandnoot van vanille, chocolade, zoethout en witte musk.

Maar gelukkig: het wordt niet te veel banketbakker (kan anno 2012 in de nichesector ook niet meer). Daarvoor bieden de rokerige en leerachtige harsen een mooi tegenspel, geholpen door de peper-saffraancombi. Denk nou niet dat de bloemen helemaal verdwijnen. Het merkwaardige die komen af en toe, alsof ze vers geplukt zijn, weer te voorschijn. Olympia Music Hall is retro-chic maar vooral fijnzinnig.

RUIK & VERGELIJK

Begin van een nieuwe trend: gebouwen die een belangrijke rol hebben gespeeld (en spelen) in de wereld van cultuur en kunst, die worden vereerd met een parfum?

Histoires de Parfums Moulin Rouge (2010)

Guerlain Le Bolshoi Saison 2012 La Traviata (2012)

Guerlain Versailles Cours des Senteurs (2013)