GEURENGOEROE

EEN NIET MAKKELIJKE BLOEM GEVANGEN IN EEN COLOGNE

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 26/05/13

Neus: Marie Salamagne

Dat scheelt: je hoeft als Nederlandse Jo Malone-fan, binnenkort niet meer naar Brussel af te reizen om een geur van ‘haar’ te kopen. Want begin juni wordt een instore-shop geopend in de Bijenkorf van Den Haag. Natuurlijk, kun je Malone on line bestellen, maar dan mis je toch de personal touch (de handmassage niet eens mee gerekend) zoals ik al een paar keer bij Senteurs d’Ailleurs in Brussel heb ervaren, alleen of met een vriendin en/of met een vriend. Verbazingwekkend het effect: ze verlaten de parfumerie altijd met meer Malone’s dan ze van plan waren.

Ik blijf me verbazen over de ‘perfume policy’ van Jo Malone: die wordt steeds meer fff. Ofwel, fast forward fragrances: sinds een paar jaar zijn er elk seizoen op z’n minst vier nieuwe geuren (some limited editions, some here to stay) die tot gevolg hebben dat andere uit de collectie verdwijnen. Waar ik me evenzeer over verbaas: Estée Lauder – waaronder Malone sinds 1999 valt – concentreert zich zo weinig op haar eigen geuren. Alle aandacht wordt gericht op de merken die het bedrijf heeft overgenomen. De vanzelfsprekende perfume powerhouse-positie die het ooit zelf had, merk je steeds minder in de parfumerie. Doet Lauder uit eigen naam nog iets prikkelends, dan is het alleen te koop in het taxfree-circuit: zoals Wood Mystique (2011). Die wordt binnenkort door mijn ‘Nieuw-Zeelandse’ broer meegenomen gekocht – hoop ik – als hij op weg naar Nederland een tussenstop maakt in Singapore.

Anyway: een vriendin verraste mij met Osmanthus Blossom Cologne – een limited edition. Had ze voor mij in Londen gekocht na haar bezoek – de reden voor haar citytrip – aan de David Bowie-tentoonstelling in het Victoria & Albert Museum. De geur ligt in lijn met Malone’s Sakura Blossom (2011) en Plum Blossom (2012), ofwel: een tedere, transparante benadering van exotische bloesems die je soms met een beetje, soms met heel veel fantasie, de geur laat ruiken waarnaar de cologne is genoemd en die qua sfeer dicht in de buurt komen van Kenzo’s Eau de Fleur-collectie opgestart in 2008.

De osmanthus – oorspronkelijke habitat China en Japan – is geen makkelijke bloem. Dat wil zeggen: ze ruikt in eerste instantie niet mooi en echt naar bloem. Volgens liefhebbers zweeft de geur van de zilverwitte en goudoranje bloesems (en alle kleurnuances daartussen) tussen pruim en rozijn met nuances van amandel en honing. Krachtig, exquis en volzoet.

‘Tegenstanders’ menen een zweem van poep te ruiken, waarmee natuurlijk indole wordt bedoeld, de dierlijke noot die in verschillende witte bloemen van nature zit. En wat doet Jo Malone met de bloem die volgens dezelfde liefhebbers het ‘parfum der parfums’ is?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Marie Salamagne balanceert tussen beide opinies. De rijpe vruchten-noot van osmanthus (foto) geeft ze een zacht-fruitige wending door abrikoos. De dierlijke nuance linkt ze subtiel aan een leerachtige noot. Maar heel, heel bescheiden.

Logisch, Osmanthus Blossom Cologne is natuurlijk een cologne en is natuurlijk een Jo Malone: dus verspreidt de geur op eerste plaats heldere, klaterende noten die eerst een beetje wrang overkomen (denk aan gekneusd gebladerte) die de osmanthus aankondigen.

Ofwel, groene en citrusachtige aroma’s met een petitgrain-ondertoon gecombineerd met oranjebloesem. Af en toe dwarrelt een lichte thee-toets voorbij lijkt het. Het effect: een impressionistische geur die eerder het idee van osmanthus oproept, dan dat je haar direct duidelijk en overtuigend ruikt. Wel ruikt de geur anders, omdat osmanthus echt anders ruikt, in vergelijk met jasmijn en roos bijvoorbeeld, en onbekender is.

Om de geur af te sluiten met kasjmierhout is slim: het versterkt en verzacht tegelijkertijd nog meer de ‘dubbele’ eigenschap van osmanthus. Minder wijs: de witte musk, want die heeft de eigenschap alle bloemen in zich op te zuigen en ruik je ook door het hout heen. Wat resteert: een crispy, diffuse bloemcologne waarin de kenner direct de osmanthusnoot detecteert, de niet-kenner een lekkere, frisse, cleane zomerse bloemengeur.

RUIK & VERGELIJK

Dat de osmanthus een ‘moeilijke’ bloem is, blijkt het feit dat ze voornamelijk bloeit in de nichesector. Het parfum dat heeft geprobeerd haar populair te maken bij het grote publiek – Ultraviolet van Paco Rabanne uit 1999 – is hierin niet echt geslaagd.

The Different Company Osmanthus (2001)

Hermès – Hermessence – Osmanthe Yunnan (2005)

Parfum d’Empire Osmanthus Interdite (2007)

Serge Lutens Nuit de Cellophane (2009)

Onderstaande geur combineert ook de essentie van een cologne met de moeilijke noten van de osmanthus:

Roger & Gallet Fleur d’Osmanthus (2011)