VETIVER? YES! FATAL? NO!
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 04/05/13
Neus: Jérome Epinette
Fotografie: Nathalie Cassegrain (?)
Concept & realisatie: Christopher Cervasel, Sylvie Ganter
Misschien is het de naam die bepaalde verwachtingen oproept. Misschien verlang ik teveel van nichehuizen. Misschien moet ik me gewoon neerleggen bij het feit dat veel (of de meeste?) nichehuizen – ook – alleen maar variaties produceren op geliefde parfumconcepten en zich niet echt willen onderscheiden. Misschien is er wel een grens aan de olfactieve mogelijkheden van de parfumeur? Deze vragen stel ik me de laatste tijd steeds vaker. En heb die altijd al gesteld met betrekking tot Atelier Cologne.
Slim is het concept wel, want het huis presenteert zijn colognes als smaakvol. Althans wat veel mensen daar tegenwoordig onder verstaan: beetje vergeelde en afgebladderde artefacts die je op de betere rommelmarkten vindt gefotografeerd met ‘oude ansichtkaarten’-belichting. Vintage windowdressing in het klein. En hier passen de flacons met een hoog hand made-gehalte perfect bij. Neem daarbij de quasi literaire herinneringen als inspiratiebron.
Dit totaalplaatje ervaar je ook dus met Vétiver Fatal. In het Engels gaat dat als volgt: ‘He was alerted immediately and called on the case, another diamond stolen mysteriously. The moment he opened the dossier, a smile sparked in his deep eyes as he recognized her signature mark. He took one of his passports, burned the file and began the pursuit. This time she wouldn’t get away…’.
Tja, wat moeten we hiermee in combinatie met vetiver? Ik weet het niet, interesseert me eigenlijk ook niet, geen zin het uit te pluizen. Want het is de naam die me bezighoudt. Wat stel ik me voor bij een fatale vetiver? Een donkere, een broeierige vetiver. Een vetiver die brandt, die smeult in harsen. Een vetiver gekoppeld aan een fatale bloem – lelie, tuberoos. Lekkere zwoele pruimnoot erbij. Een extra ambergris-injectie… Kortom, een vetiver die verder gaat waar Serge Lutens’ Vetiver Oriental (2004) is opgehouden.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
En dat ruik ik dus niet in Vétiver Fatal. Het is voor mij een van de vele vetivergeuren die, net zoals al die andere vetivergeuren, je de vetiverwortel laat ervaren in een zonnige ambiance. De basis mag dan door oud de diepte ingaan, de vetiverwortel verwarmen en uitdrogen, de vrolijke, optimistische noot blijft toch present. Lekker is hoge concentratie aan natuurlijk ingrediënten – mag ook wel gezien de prijs.
Een echte cologne is het natuurlijk niet, Vétiver Fatal zweeft tussen een eau de toilette en eau de parfum. De opening neemt je direct mee op een fris-zonnige koers: bergamot, citroen en petitgrain. Dan zou je in het hart al vetiver (tekening) verwachten, om de fataliteit te versterken. Niet dus. Eerst dient zich een bloemige noot aan van oranjebloesem die – moet gezegd – origineel wordt gekoppeld aan het viooltje en de vijg. Laatste vrucht neem ik niet echt waar. Wel elegant.
En, dan, dan, komt de vetiver om de hoek kijken, gaat vervolgens spelen met de openings- en hartnoten. Onderstreept hiermee zijn eigen frisse aard, geeft het een bloemige toets om tenslotte zijn eigen aardse noten te versterken met cederhout en met name oud (volgens mij voornamelijk toegevoegd om de hippigheid van dit ingrediënt op dit moment).
Maar broeierig wordt het nooit. Het blijft een stralend-warme vetiver die me aan heel veel andere vetivergeuren doet denken, met name aan…
RUIK & VERGELIJK
… Vetiver Roger & Gallet (1992)
Bijna niet meer te koop en heel puur en aards vetiver die in plaats van het viooltje wordt verlicht door anijs:
Kenzo Air Intense (2005)
En de essentie van vetiver, die licht en lucht, donkerte en aarde versmelt, gebottled in niche:
Von Eusersdorff Classic Vétiver (2011)
GEURENGOEROE 
Ik zal, als ik weer eens bij een Skins vestiging binnenloop (Groningen of Amsterdam), er eens aan snuffelen. Ik vind de Vetiver van Creed heel lekker en die van F.Malle. je beschrijving was weer leerzaam en leuk om te lezen!