GEURENGOEROE

EEN ECHO VAN FRACAS

EEN UP TO DATE INTERPRETATIE VAN FRACAS

Jaar van lancering: 2011

Laatst bijgewerkt: 01/06/12

Neus: Aurélien Guichard

Ik kon het eerst niet geloven en ik ben waarschijnlijk niet de enige: het nieuws dat Robert Piguet een geur ging ontwikkelen voor een ‘levend’ ontwerper. Heeft natuurlijk te maken met het feit dat de geuren die ooit onder de naam Robert Piguet verschenen ‘op’ zijn en de nieuwe eigenaren blijkbaar meer uit de naam willen halen: alsof de vorig jaar gelanceerde geuren – onder de vlag  Nouvelle Collection – niet voldoende zijn: Bois Noir, Kasbah, Mademoiselle Piguet, Notes en (ja daar is-ie weer) Oud.

Op zichzelf is deze nieuwe kijk op het metier – oud huis geeft nieuw ontwerperskans zijn parfumdroom te realiseren – ‘gevaarlijk’. Stel dat de geur flopt… dat doet de naam geen goed. En dat geldt trouwens ook voor de Nouvelle Collection. Die hoop ik ook binnenkort te bespreken, want daar zitten interessante geuren bij die net zoals de oude Piguet-parfums door Aurélien Guichard werden samengesteld: een garantie voor goede geuren.

Het verhaal gaat dat Amerikaanse ‘socialite’s designer’ Douglas Hannant – foto onderaan, geboortejaar niet te vinden – op zoek was naar een producent voor zijn eerste geur en toevallig in contact kwam met de huidige eigenaren van Robert Piguet. Het klikte. En dat is misschien het teleurstellende, misschien hadden ze – getriggerd door het voorstel – moeten omzien naar een ander ontwerper. Want wat Hannant maakt is niet echt bijzonder en (het meest opvallende) heeft weinig te maken met de filosofie en kijk op couture van de man die dit allemaal – ook al is het ‘postuum’ – mogelijk maakt: Robert Piguet. Hannant wordt omschreven als een ‘go-to-guy for trust-fund babies, fashionable philanthropists and other Palm Beach/Park Avenue regulars’. Zeg maar een moderne en jeugdige versie van ‘onze’ Mart Visser.

Ook opvallend: Douglas Hannant en ‘Robert Piguet’ hebben gekozen voor de standaardflacon van alle opnieuw gelanceerde Piguetparfums. Dat maakt de link met Piguet – misschien – te sterk wat nog eens wordt onderstreept door het vermelden van Piguet op de flacon van Hannant: een eigen stijl was slimmer geweest om het verschil duidelijk te maken.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Nu de geur: ook heel erg Robert Piguet, ook heel erg Fracas (1949). Maar dan lichter. Douglas Hannant is – nu volgt een cliché – het jongere zusje van Fracas. Dus minder ‘wow’, minder vol, minder romig, minder ‘avond’. Douglas Hannant is een tuberoos (foto) geplukt in een tropische plantenkas waar een ragfijne regen de bloemen constant groen en crisp houdt. Dat frisse overdaggevoel wordt opgeroepen in de opening met een rijpe peer-injectie: fris, zoet en sprankelend, maar toch vol… en die geeft de witte bloemen in het hart – oranjebloesem, gardenia, tuberoos, jasmijn – een luchtige toets. Deze lichtheid wordt nog versterkt doordat in de oranjebloesem en jasmijn van nature aanwezig indolen – verantwoordelijk voor het dierlijke, animale effect – er uit zijn gezeefd. Het effect: een cleane, heldere maar volle bloemengeur.

En dit blijft ook zo in de basis: Guichard koos voor een heldere musk en sandelhout om de bloemen te laten rusten. Prettig en elegant. Eigenlijk is Douglas Hannant een Eau de Fracas. Maar dat is iets wat de huidige eigenaren van Robert Piguet – nog – niet hebben aangedurfd. Het zou de statuur van Fracas kunnen aantasten. Hoewel… in de jaren zestig hadden de ‘vorige eigenaren’ van Piguet diverse colognevariaties in het assortiment.

RUIK & VERGELIJK

Aurélien Guichard is er niet alleen in geslaagd om de oude formules van de Piguetparfums heel getrouw te interpreteren – chapeau! chapeau! – ook heeft hij aangetoond dat hij prachtige ‘eigen’ composities weet samen te stellen. Waarvan getuigen:

Bond N° 9 Chinatown (2005)

Kenzo Madly (2011)

Thierry Mugler Angel Aqua Chic (2012)

En dan vergeef je hem:

Davidoff Champion (2010)