GEURENGOEROE

VAYA CON DIA

Jaar van lancering: 2002

Laatst bijgewerkt: 19/05/12

Neus: Jean-Claude Ellena

Soms is een geur een goede aanleiding om iets te schrijven over de neus die het samenstelde vooral wanneer het verhaal achter de geur niet zo heel veel voorstelt. Want Dia is niet meer dan het woord veronderstelt: dag. Niet van toedeloe, maar een dagversie van het ‘nachtparfum’ van Amouage dat inmiddels als een van de grootste geuren van de afgelopen decennia wordt gezien: Gold (1983).

Jean-Claude Ellena (1947) is voor mij de intellectueel onder de neuzen door zijn filosofische en minimalistische benadering. Voor hem is een parfum geen optelsom van een aantal ingrediënten, maar een zoektocht naar een beleving en een emotie die hij wil vangen. Daarnaast is zijn technische kennis ongeëvenaard: zijn creaties ‘lezen’ vaak als wiskundige rekenmodellen.

Hij heeft het meestal niet over bloemen en planten maar over de moleculen en hoe je die door toevoeging van nieuwe synthetische formules kunt verrijken. Het gevaar: de geuren kunnen voor de niet echt geoefende neus als saai overkomen – het is geen vuurwerk, het zijn geen show off-exercities. Zijn kracht: hij laat geuren zo natuurlijk mogelijk ruiken, terwijl dat tegenwoordig bijna onmogelijk (en vaak ook niet de bedoeling) is. In zijn geuren zie je als het ware altijd wolken, voel je de wind waaien, zie je de zon schijnen.

Ellena heeft het trouwens niet van een vreemde: zijn vader was parfumeur te Grasse die werkte voor de ooit grootste producent van geuren ter wereld: Chiris. Zijn broer is trouwens ook neus, en dat geldt ook voor zijn dochter. Zijn debuut: Eau de Campagne van Sisley (1976). Een klassieker. Daarna Van Cleef Arpels’ First (1976). Een klassieker. Gevolgd door een stroom aan geuren voor diverse merken waarvan er eigenlijk geen een echt geflopt is.

In 2001 richtte hij met Thierry de Baschmakoff The Different Company op: een, gelijk zijn filosofie, ‘sober’ niche parfumhuis dat vooral in het begin de essentie van één ingrediënt centraal stelde. Sinds 2004 is hij ‘in-huis’-parfumeur bij Hermès dat hierdoor zijn omzet als een raket omhoog zag schieten. Dat hij gevraagd werd voor Dia, mag een verrassing heten. Ellena heeft het eigenlijk niet zo op overrompelende oosterse elixers – het kenmerk van Amouage. Dat hij toch volle en ronde parfums kan samenstellen bewijst – weer een klassieker – L’Artisan Parfumeur L’Eau Ambre (1976). En trouwens, Dia ligt niet echt zwaar op de pols, is eerder in de lijn met First en door de opvallende aldehydentoets dringt de vergelijking zich op met Chanel N°5 (1921). Maar dat doen bijna alle geuren waarin aldehyden zitten.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

In vergelijk met Gold is Dia een toonbeeld van zachtbloemige en elegante verfijning. Komt onder meer omdat de dierlijke noten ontbreken. Achter de ronde en ‘vettige’ wolk van aldehyden wachten vriendelijke, tedere en fragiele noten. Dia is eigenlijk een ‘Hermès’-geur, maar dan vol en fluwelig. En de typische Ellena-toets ruik je vervolgens overduidelijk: een fruitige, groenige diffuse noot opgeroepen bergamot, vijg (foto), salie, dragon en viooltjesblad. En hierachter wacht een guirlande die gemaakt lijkt van suiker: cyclaam, perzikbloesem, oranjebloesem, pioenroos en roos. En dat is toch het knappe: net zoals met de groene noot, zijn ook deze bloemen diffuus, abstract – niet één eist de hoofdrol op.

Hoewel Dia wordt geschraagd door een veel hout – ceder, sandel, guaiac – heeft de geur geen ‘droge toets’. Daarvoor is de bijdrage van met name heliotroop, vanille en musk verantwoordelijk. Dit trio maakt van de geur een satijn en poederige belevenis.

RUIK & VERGELIJK

Mijn favorieten van Jean-Claude Ellena in de ‘gewone’ parfumerie:

Sisley Eau de Campagne (1976)

Bvlgari Eau de cologne au Thé Vert (1992)

Yves Saint Laurent In Love Again (1998)

Cartier Déclaration (1998)

Hermès Un Jardin sur le Nil (2005)