OCHTENDGLOREN IN EEN KRUIDENTUIN
Jaar van lancering: 2010
Laatst bijgewerkt: 26/04/12
Neus: Pierre Guillaume
Bij pashima denken volgens mij de meeste mensen aan een warm-behaaglijke ‘grand foulard’ of ‘petit foulard’ (gemaakt van wol nog fijner dan kasjmier afkomstig van de gelijknamige geit die zijn habitat heeft op de Himalaya) veel gedragen door royalty, celebs en gewone fashionable peopletjes. Stylingtechnisch natuurlijk gechaperonneerd door de juiste schoenen, de juiste tas als standaardoutfit. Denk: heure keunikleuke heugheid Máxima, Prinses der Nederlanden, denk sterrenmoeder Angelina Jolie. Er bestaat zelfs een blog die adviseert hoe een pashimashawl het beste te knopen: http://www.sjaalknopen.wordpress.com.
Link je pashima aan parfum, dan denk ik aan een security blanket-geur. Dus een warme, zachte ambergeur die aanvoelt – inderdaad – als pashima. Niet Pierre Guillaume. Aube Pashima, roept geen dageraad ergens in de hooglanden van Nepal, India en Pakistan op, maar is een olfactorische impressie van een ochtendwandeling door een goed onderhouden (volgens mij Franse) kruidentuin: rozemarijn, basilicum en vers tomatenblad sieren dit groene stilleven. Guillaume: ‘Bedekt met dauw reiken de kruiden, omringd door zwarte bes en geranium, uit naar de opkomende zon – dit alles gadegeslagen door een anonieme voorbijganger die gezeten op een oude houten bank, getuige is van het begin van de dag’.
Je hebt weinig fantasie nodig om dit pastorale en vreedzame tafereeltje voor je te zien. Als je aan de geur ruikt, wordt dit beeld alleen maar sterker. Mooi, fris, groen, zoetig, strak. Een cologne en toch weer niet. En chypre en toch weer niet. Een achtste kunstvorm en toch weer niet. Hoe aangenaam ik Aube Pashima ook vind, de associatie dringt zich direct op met groene klassiekers: Vent Vert van Balmain, Chanels N°19, Eau de Campagne van Sisley en Jacomo’s Silences.
Alleen weet Guillaume niet over deze ‘schaduwen’ heen te springen. Aube Pashima blijft in dezelfde stemming; wordt niet gesublimeerd tot een groen parfum dat al zijn voorgangers overbodig maakt. Een ander probleem: de lichtheid… de geur vervliegt sneller dan verwacht waardoor Guillaume’s andere ‘groene’ – 24 Papyrus de Ciane uit 2009 – het wint voor mij.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Let wel: Aube Pashima is knap gemaakt omdat hij, in tegenstelling 24 Papyrus de Ciane, geen galbanum opvoert als groene frismaker, terwijl met name de opening herinneringen oproept aan geuren die dat in overdosis hebben/hadden: de hierboven genoemde geuren maar ook Vol de Nuit (1933) van Guerlain en Christian Diors Miss Dior (1947).
En Pierre Guillaume kent zijn klassiekers: de eerste fris-groene noot die je ruikt – tomatenblad – doet denken aan Eau de Campagne. En die geeft hij een kruidige ondersteuning met rozemarijn en basilicum, met op de achtergrond een mooie mentholachtige nuance. Komt volgens mij op conto van geraniumblad. De bloemig-zoete noot is een melange van zwarte bes en wat Pierre Guillaume ‘satijnhout’ noemt (een concentraat van jasmijn en sinaasappel). Inderdaad samen een elegante evocatie van een kruidentuin tijdens het ochtendgloren. Alleen jammer dat het (voor mij) niet lang genoeg blijft hangen en dat komt door het ontbreken van een stevige basis. Denk mos, denk patchoeli.
RUIK & VERGELIJK
Voor mij geen achtste kunst, maar Aube Pashima past perfect in de rij van klassieke groen-groener-groenste geuren:
Balmain Vent Vert (1945)
Lancôme Ô (1969)
Chanel N°19 (1970)
Estée Lauder Private Collection (1973)
Sisley Eau de Campagne (1974/75/76?)
Jacomo Silences (1978)
GEURENGOEROE 